De duinen gillen mee!


H.A. van Langeraar Wz. (naar Haug) De verlateneaant. 't Was op een winteravond en 't was zo bitter koud en snijdend blies de stormwind met jachtsneeuw door het woud, als Milka, 't tederst meisje door storm en sneeuwjacht liep, haar kindje aan de boezem, en eenzaam jammrend riep: ‘Ach, gruwzaam was mijn vader die vloekend mij verstiet; en gruwzaam was mijn moeder die mij geen troost meer liet; en gruwzaam is de stormwind, vast nooit zo woest beleefd;
[pagina 163]
maar 't gruwzaamst nog de jongling die mij verlaten heeft! Ach stil maar, stil, mijn kindje! verwarm u in mijn schoot; uw vader kent ons lijden, noch denkt aan onze nood! O, wist hij onze jammer. Hoe wreed hij is gezind. Hij zou, hij moest ons redden, beschermen voor die wind! Dood... engel? - Dood!... Mijn lievling! Bezweken?... Hemel, ach! O geef mij warme tranen, daar ik 't mee laven mag!... Zij vallen niet... mijn ogen zijn traanloos door 't geween! Nu, diep rampzaalge moeder, is alles, alles heen!...’ Vertwijfeld zonk zij neder en snikte zwaar en luid en gilde al telkens flauwer haar wee en doodsangst uit. Zij kuste nog het lijkje en leide 't naast zich neer, zag smachtend naar de hemel en bad en was niet meer.