De duinen gillen mee!

W.J. Hofdijk
Het nachtveer
500aant.

De meeuw sliep op de duinen, gedoken in zijn dons.
De sluimerende branding verried slechts dof gegons.
Vanuit de verre dalen weerklonk des steenuils klacht
door 't tastbre nevelduister. 't Was 't uur van middernacht.

En aan de donkre helling van 't stil en eenzaam duin
verhief een planken stulpje de nederige kruin:
daar rustte visser Aescwin van 't moeizaam dagwerk uit;
daar rustte jeugdige Aescwin, en droomde van zijn bruid.

De zwarte nachtraaf kraste: 't was 't uur van middernacht.
Toen dreunde er aan 't venster een kloppen wonderzacht.
Een huivering doortrilde de kloeke zoon der zee
te midden van zijn dromen, wier schijnbeeld hem ontglee.

Hij huiverde en ontwaakte, en zuchtte: ‘Thans reeds weer!...’
Maar sprong gehaast van 't strobed, en liet zijn venster neer.
De maan school in de wolken, 't was buiten donkre nacht,
en 't gonzen van de branding ruiste als een dodenklacht.

Hij trad in somber zwijgen naar 't stil en eenzaam strand.
De golfslag droeg er wieglend een vreemde kaan op 't zand.
De golfslag spoelde fluistrend het vreemde vaartuig om -
't Was of de donkere zeeplas gedurig hoger klom.

[p. 158]

 

En dieper zonk, al dieper, het vaartuig in de vloed,

 

als werd het zwaar geladen door ongezien een stoet.

 

En dieper zonk, al dieper, het vaartuig in de plas,

 

totdat het boven 't golfbed ternood verheven was.

 

 

 

Toen blies een ijskoude adem de veerman zwijgend aan.

 

En hij verstond het teken, en greep de dubble spaan.

 

Een hoorbaar, drukkend zwijgen omzweefde 't holle boord;

 

maar lichtsnel gleed het vaartuig door 't gladde zeebed voort.

 

 

 

't Gewelf was zwart en donker; de zee gaf geen geluid:

 

het was, als blies er 't koeltje de laatste adem uit.

 

Maar lichtsnel sneed het vaartuig door 't gladde zeebed voort,

 

en hoorbaar, drukkend zwijgen omzweefde 't holle boord.

 

 

 

Bij wijlen brak het maanlicht door 't zwart gewolkte heen,

 

maar straalde in 't vreemde vaartuig op Aescwin slechts alleen.

 

En niets dan 't vreemde vaartuig dat door het golfbed snee

 

werd in die nacht vernomen op 't grensloos vlak der zee.

 

 

 

Om middernachtlijke ure toen stak hij af van 't strand,

 

en nauw een stonde later stiet hij op d'overkant.

 

Hij hoorde een momlend ruisen dat zwevend hem omgaf;

 

hij hoorde een hol gefluister, als las men er namen af.

 

 

 

Hij hoorde er verre en vreemde, van onbekende stam;

 

hij hoorde er, die zijn boezem met stil gezucht vernam.

 

En 't vaartuig rees al hoger, al hoger op de vloed,

 

als of het werd verlaten door ongezien een stoet.

 

 

 

En midden van die namen, in de eenzaamheid der nacht

 

van ongeziene lippen al murmlend voortgebracht,

 

daar hoort hij met een rilling, die 't bloed in de aadren stuit,

 

de naam van Elva Beowulf, zijn zielsgeliefde bruid.

[p. 159]

 

Hij zonk in 't vaartuig neder, dat heendreef op de plas:

 

hij wist nu, dat zijn Elva die nacht gestorven was.

 

Hij raakte aan spaan noch riemen - toch sneed de lichte kaan

 

als op de wiek des stormwinds door de effen waterbaan.

 

 

 

Hij trad met d'ochtendschemer zijn Elva's woning in.

 

Hij vond haar vader schreiend, en jamrend heel 't gezin:

 

zij lag zo vast te slapen, zijn schone jonge bruid,

 

maar zou niet weer ontwaken - ze was de dooÜ ter buit.

 

 

 

En door de duistre schemer der nieuwe middernacht,

 

toen voer een andre veerman de onzichtbre geestenvracht.

 

En toen hij ginds weer afstak met ingehouden aam,

 

toen hoorde hij in 't momlen des jongen Aescwins naam.