De duinen gillen mee!

N.N.
Jonathan en Lidewij
Romanceaant.

Die avond boven de IJssel
de wolken hangen laag:
in Jonathan, in treuren,
herleeft de oude vraag.

Waarom het hém moest treffen,
een lot, zo hard en zwaar:
voor altijd dwerg te blijven
en zien vertrekken háár.

In blijde kinderjaren
hij Lidewij 't eerst zag;
van d'overkant van 't water
weerklonk haar lied en lach.

Aan weerszij van de IJssel
zij speelden met elkaar;
vertrouwd met stroom en golven,
onwetend van gevaar.

Gelukkig aan die strome
hun eerste liefde ontbloeit;
tot 't lot hém slaat in boeien
en slechts Lidewij nog groeit.

[p. 124]

 

En Lidewij, zij groeide

 

gelijk slechts vrouwen doen;

 

voor Jonathan geen lach meer,

 

geen lied, geen kus, als toen.

 

 

 

De leest van een gazelle,

 

een keursje goed gevuld;

 

en 't halsje van karmijnrood

 

veel vrouwelijks verhult.

 

 

 

Naar 't westen trok zij hene,

 

liet hem, de dwerg, alleen;

 

zocht zich een man op lengte

 

en vond er schielijk één.

 

 

 

De dwerg nu, aan de IJssel,

 

gebroken door verdriet,

 

vraagt wind en wolk en vogels:

 

‘O, waarom groei ik niet?’

 

 

 

Zij hullen zich in zwijgen;

 

hij zit bij d'oever neer,

 

werpt kiezels in de golven;

 

de golven keren weer.

 

 

 

Met 't keren van de golven

 

keert ook zijn vraag en klacht;

 

opnieuw is hij allene

 

met wat het lot hem bracht.

 

 

 

Zijn hete tranen vallen

 

in 't water van de vliet;

 

ten antwoord uit de diepte

 

hij eigen beeltnis ziet.

[p. 125]

 

Een dwerg staart hem in d'ogen,

 

versmaad door Lidewij,

 

gekwetst, beschaamd, vernederd:

 

‘O goden, zie op mij!’

 

 

 

De goden horen 't wenen,

 

zijn met zijn lot begaan;

 

verstaan zich in de golven,

 

en zie... zij zien hem aan!

 

 

 

Door goede godenblikken

 

wordt Jonathan gesterkt

 

tot 't slaken van zijn boeien;

 

hoe kracht van blikken werkt!

 

 

 

Het wonder van de liefde

 

voltrekt zich razendsnel:

 

hoor hoe zijn botten kraken,

 

gespannen staat zijn vel!

 

 

 

Zijn ledematen rijzen

 

en dat wat was een last

 

wordt vreugde, fors en krachtig,

 

nu 't zienderogen wast.

 

 

 

Hij blikt opnieuw in 't water,

 

weet nauw wat hij aanschouwt:

 

een man gelijk de andere,

 

robuust, en fraai gebouwd!

 

 

 

Herleefd dankt hij de goden;

 

zijn liefste wens vervuld.

 

Doch spoorslags drijft de liefde

 

hem westwaarts, vol ongeduld!

[p. 126]

 

Bij IJ en Amstel zoekt hij

 

haar die een ander vond

 

wijl zij niet kon bevroeden

 

het wonder van deez' stond.

 

 

 

Aan d'overzij der Amstel

 

trekt vaag een schim voorbij

 

die hem - is 't waar? - doet denken

 

aan haar, aan Lidewij.

 

 

 

Voorzichtig komt hij nader,

 

de schim bemerkt hem niet;

 

bewonderen wordt verwonderen

 

als hij haar steels beziet.

 

 

 

Een vrouw met grove trekken

 

om neus en oog en mond;

 

ijsselijk plat de boezem,

 

stakig wat eens was rond.

 

 

 

Asgrauw de blonde haren,

 

vaalbleek het blanke vel;

 

Lidewij geheel vervallen,

 

hij ziet het al te wel.

 

 

 

Geen vrouw om nog te lieven,

 

weet aanstonds Jonathan;

 

verbitterd om 't oude wezen

 

klaagt hij de goden an:

 

 

 

‘Deez’ vrouw is niet de Lidewij

 

eens zo door mij bemind;

 

voor wie ik bad om groei en kracht

 

tot goden, wolk en wind!’

[p. 127]

 

Hij voelt zijn warme liefde

 

verkouden wijl hij spreekt;

 

't is of met elke hartekreet

 

't hart op de golven breekt.

 

 

 

De goden, verbluft en verlegen

 

met Jonathans spijtig gesteen,

 

beschikken nu fluks en eendrachtig:

 

Jonathan word' als voorheen.

 

 

 

Verdwaasd staart hij in d'Amstel,

 

voelt krampen in been en merg,

 

de kiel te ruim om de schouders,

 

in 't water het beeld van... een dwerg.

 

 

 

Oostwaarts trekt hij dan hene,

 

klein van ziel, de harteklop traag;

 

aan de IJssel, boven zijn rustplaats,

 

hangen de wolken laag.