De duinen gillen mee!

[p. 75]

Willem Bilderdijk
De Danaïden
Romance naar Horatiusaant.

Impiae nam quid potuere majus!

Onder de aard, in donkere oorden,
aan de boorden
waar Cocytus pikstroom vloeit,
waar Ixion rond blijft draaien,
Tityus de gier moet paaien
met de lever die steeds groeit,

Staan bij menigte geplaagden
vijftig maagden
(maar met twee procent rabat),
die de handen lustig reppen
met gedurig waterscheppen
in een ongebodemd vat.

Och! Dat gieten, scheppen, putten,
kan niet nutten;
't loopt er gauwer uit dan in.
Duizend kannen, duizend pullen,
mogen 't nooit ten halve vullen;
altijd is 't een nieuw begin.

Of zij moe zijn? kermen? wenen?
'k Zou het menen!
Maar men rust niet in de hel;
't vonnis ligt zo, en zij moeten
voor een lelijk schelmstuk boeten
en dat feit verdiende 't wel.

[p. 76]

 

'k Was goed, meisjes, al mijn leven;

 

daar beneven

 

nooit geweldig crimineel!

 

'k Hou van hangen noch van branden;

 

maar kreeg ik zo'n zaak in handen,

 

't kostte die het deed, de keel.

 

 

 

Want, begrijp eens, goede luitjes!

 

't waren bruidjes,

 

alle, zusters, knap en net;

 

en in de eerste nacht van 't huwelijk

 

moordden ze, is dat niet afschuwelijk,

 

elk haar bruigom, in het bed.

 

 

 

Zag men zulke boze nukken

 

eens gelukken,

 

wat toch werd er van op 't lest!

 

Wie zou ooit weer willen trouwen?

 

En hoe ging het met de vrouwen

 

als geen haan meer kwam op 't nest!

 

 

 

Vijftig waren ze in getalle

 

met hun alle;

 

maar één was er trouw en goed,

 

die niet van zich kon verkrijgen

 

om haar man aan 't spit te rijgen

 

tot een bruiloftswelkomgroet.

 

 

 

‘Schielijk uit het bed gesprongen,

 

arme jongen!’

 

(riep zij) ‘gauw! 't is hier niet pluis.

 

Al uw broeders zijn verraden,

 

liggen in hun bloed te baden

 

en de drommel spookt door 't huis.

[p. 77]

 

Vader bracht het die beulinnen

 

in de zinnen;

 

maar ik gruw van zulk bedrijf;

 

foei, wel foei! zijn dat manieren

 

van een bruiloftsnacht te vieren!

 

Valt men zo malkaar op 't lijf!

 

 

 

Neen; dan wou ik 't onder 't laken

 

anders maken.

 

Doch, haas op! eer 't iemand ziet,

 

en vergeet onder 't zwerven

 

't wijfje dat voor u wil sterven,

 

de arme Hypermnestre, niet!’