Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 97]

Elsjens gelofte.
(Walter Scott.)

Hoor wat elsjen van de Zaan
Luid en duidlijk deed verstaan:
‘Nooit word ik klaas gijssens bruid,
Al stierf heel het menschdom uit,
Al bleef op dit oogenblik
Niemand na dan hy en ik!
Voor geen opschik, goud of pracht,
Voor geen aanzien, rang of macht,
Voor wat m' ooit my bieden wou -
Nooit word ik klaas gijssens vrouw!’

Oude jasper sprak met recht:
‘'t Zegt niet wat een meisjen zegt!
't Vee verliet den stal nog pas
Voor 't ontspruitend weidegras;
Maar eer de eerste melkkoe weêr
Naar de warme stallen keer,
Eer het welig gras verdort,

[p. 98]

 

Eer 't met sneeuw bestoven wordt -

 

Zie 'k, al spreekt gy nog zoo bout,

 

Dat gy met klaas gijssen trouwt.’

 

 

 

‘De eiber’ - sprak het meisjen weêr,

 

‘Bouwt zijn stokkig nest veeleer,

 

Waar het thands de kieviet doet,

 

En de grasmusch zit en broedt,

 

Mocht ook zelfs de breede Zaan

 

Zonder schuit of water staan,

 

Kwame ook Haarlems duinenrij

 

Herwaarts vliegen over 't IJ,

 

Brak zelfs - wat men nimmer hoort -

 

Ook een Zaanlandsch boer zijn woord:

 

Welk een wonder ook geschied',

 

Elsjen trouwt klaas gijssen niet!’ -

 

 

 

Op de schoorsteens, wijd en zijd

 

Broedden de eibers als altijd;

 

Haarlems duinen bleven staan;

 

't Breede water van de Zaan

 

Voerde, als immer, vrij en vlug

 

Duizend schuiten op zijn rug;

 

En zoo ver men had gehoord

 

Brak geen Zaanlandsch boer zijn woord; -

 

- Toch had elsjens preutschheid uit,

 

En zy werd klaas gijssens bruid.

1833.