Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 139]

De Damiaatjens. ^*
(Een Haarlemsch liedeken.)

Als de Damiaatjens luien,

Gaan de kindertjens naar bed,

Maar de meisjens hebben buien

Van verliefdheid al te met.

Wat al mutsjens, wat al doekjens,

Wat al muiltjens over straat!

Wat al vrijers om de hoekjens,

Daar men meê spanceeren gaat.

Wat al praatjens, wat al fluisteren,

Wat al kleurtjens naar het hoofd!

Wat al ongeloovig luisteren,

Daar men toch te veel gelooft!

* (Dit stukjen is, zoo als het hier staat, door my uit het geheugen opgeschreven. De dezer dagen in 't licht verschenen Chrestomathie van Prof. van vloten (Ned. Dicht en Ondicht der XIX^e Eeuw, II. D. bl. 518) herinnert my eene andere lezing, waarin, by de hier laatste strofe, nog eene strofe komt, die het slot misschien niet slechter maakt:

En ik scheidde er daadlijk uit;

Daadlijk, eer de klokjens koud zijn,

Deed ik afstand van mijn lust...

Grietjen! kindertjens, die stout zijn,

Slapen nimmer heel gerust.)

‘De Damiaatjens,’ zoo heet men te Haarlem de klokjens, die ter herinnering aan de verovering van Damiaten (A^o. 1219) nog elken avond daar ter stede, van negen tot half tien ure, geluid worden.

[p. 140]

 

Wees voorzichtig, mooie Grietje'!

 

Wees voorzichtig, 's avonds laat.

 

De oude Lourens Koster ziet je,

 

Waar dat jy maar henen gaat;

 

 

 

Ziet het fladdren van de heertjens,

 

Die u volgen op uw pad;

 

Hoort het raatlen van je kleertjens;

 

Meisjenlief! de weg is glad.

 

 

 

Als je dan dien weg eens wikte,

 

En je naamt een kort besluit....

 

'k Zou niet wachten tot hy klikte,

 

En ik scheidde er daadlijk uit.