Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 120]

Jantjen.

Jantjen kwam
Van Amsterdam.
Veel had Jantjen te vertellen;
Jantjen was zoo machtig wijs,
Dat zijn borstjen scheen te zwellen,
Of hy kwam van 't Paradijs.

Jantjen droeg
Al moois genoeg:
't Was een jasjen van fijn laken;
't Was een hoedtjen rijk van glans,
En hy dacht jaloersch te maken
Al de vrijers, al de mans.

Jantjen zag
Met witten lach
Neêr op al de boerenmaagden;
'k Wed, dacht Jantjen in zijn' waan,
Dat zy allemaal my vraagden,
Kon een meisje' uit vrijen gaan.

[p. 121]

 

Jantjen keek

 

Een heele week,

 

Of ze niet verliefd en werden;

 

Maar niet één, wie 't overkwam.

 

Toen zy zich aldus verhardden,

 

Werd het wijze Jantjen gram.

 

 

 

Jantjen had

 

Altijd in stad

 

Malle praatjens kunnen slijten;

 

Maar toen Jantjen 't hier begon,

 

Zag hy, tot zijn innig spijten,

 

Dat hem dat niet baten kon.

 

 

 

Wat deed Jan

 

Ten leste dan?

 

't Beste was naar steê te keeren.

 

Al de meisjens trouwden wel,

 

Maar met minder wijze heeren;

 

Jantjen bleef een vrij gezel.