Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 1]

Oorspronkelijk.

[p. 3]

Het maartsch viooltjen.

Bene qui latuit bene vixit.
Ovidius.

Waagt gy 't uit te spruiten,

Bloem van zacht fluweel?

Durft gy 't knopje' ontsluiten,

Rondzien op uw steel?

't Purpren hoofdtjen wagen

Aan de gure lucht,

Voor geen hagelvlagen,

Voor geen storm beducht?

[p. 4]

 

Hoor! 't Noordwesten zwatelt

 

Om den top van 't duin;

 

't Dor gebladert ratelt

 

Aan der eiken kruin;

 

Dikke doode takken

 

Breken voor zijn kracht;

 

Zal uw steel niet knakken

 

Nog zoo jong en zacht?

 

 

 

Neen, gy vreest zijn woede,

 

Telt zijn gramschap niet,

 

Veilig in de hoede,

 

Die uw standplaats biedt.

 

Op den top te pralen

 

Stelt aan 't noodweêr bloot,

 

In de stille dalen,

 

Is 't gevaar niet groot.

 

 

 

Wie zou u niet minnen,

 

Om uw gullen spoed?

 

Bloemenkoninginnen

 

Missen uwen moed,

 

Blijven diep gedoken

 

In haar wintergraf:

 

Gy, vóór haar ontloken,

 

Wacht ze, bloeiende, af.

 

 

[p. 5]

 

Aan geen gure vlagen,

 

Buien vroeg en laat,

 

Mag het hoofd zich wagen,

 

Daar een kroon op staat.

 

Zacht gebloosde wangen

 

Zijn te teêr, te fijn,

 

Om van koû bevangen

 

En verkleumd te zijn.

 

 

 

Om met glans te pralen,

 

Boven al wat bloeit,

 

Hoeft men zonnestralen,

 

Waar de Kreeft van gloeit.

 

Dit is 't lot der Grooten.

 

In een minder rang,

 

Heeft men zoo veel noten

 

Niet op zijnen zang.

 

 

 

Toch weet ge elk te boeien,

 

Door uw zedig schoon;

 

Uw verscholen bloeien

 

Heeft zijn eigen loon;

 

Lage staat maakt veilig;

 

Nedrigheid geeft moed;

 

Allen braven heilig

 

Is een Stil gemoed.

 

 

[p. 6]

 

Wèl hem, die uw voorbeeld

 

Steeds voor oogen heeft;

 

Zich gelukkig oordeelt

 

Dat hy needrig leeft;

 

Niet wenscht uit te steken,

 

Op geen lof belust;

 

Hem zal nooit ontbreken

 

Liefde, Vrede, Rust.

1831.