Bato, Mago en Ravo. (Dialect der gemeente Zeeland).
In den aauwen tèit wăas er hier te lānd ëne kĕuning, diy al aut en zwak begós te worden en
dăorum zën è̄igen nie gōet mê̆êr kós verwēren tĕgen zën vèianden. Op ëne kêêr wăas i gewèldig
int naauw, want ze spĕuldenem allemăol den băos, en i līep grôôt gevoor, dat i zën hêêl lānd
zou verliezen. Tów kwamen dër óp ê̆êns driy kĕuningskingder uit e vrèmt lānd. Et wăren driy
schô̆ôn, jó̄ng kèls, en ze bojen em aon, um em te helpen. Dăe nampi mĕe plezier aon; hèi
măakten ze băos ŏver zën saldoten en ze trokken in den ô̆ôrlog. Dăor vóchten ze zô̆ô dapper en
ze gedrōegen dër è̄igen zô̆ô kloek, dăe de vèianden aftrokken en nie mêêr wĕerum dörfden
kommen. De kĕuning wăas tów gewèldig blēi, dăe kunde begrijpen, en i zĕen tĕgen heur: Ik wêêt
nie, ów dăe ik ăolie belôônen zel vĕur ëw dapper daoi; măar ik hèb driy dochters, en as gèllie
int lānt wilt blijven, dan kunder ielk êên krijgen. Dăe gebeurde; ze blêêven hier int lānt; ze
timmerden ielk e kastêêl ăon de Maos en ze trōuwden ielk mĕe ën dochter van de kĕuning. Den
autsten hiet Bato, den anderen Mago en den dorden Ravo, en de kastêêlen, diy ze getimmert
hebben, dăe is nou Baotenbörg, Megen en Răvestèin. BRABANTIUS.
Auteursrechtvrij