De warachtighe historie van doctor Johannes Faustus
(2004)–Carel Baten– Auteursrechtelijk beschermdEen ander historie: hoe dat Doctor Faustus onversiens in eene gasteryeGa naar margenoot6 coemt.TOt Erfort in de Sleutelstraet is een huys, ghenoemt ‘Den Ancker’, in twelcke dat doen-ter-tijt een stadjonckerGa naar margenoot7 gewoont heeft, waervan dat wy hier (om seker oorsake) den naem niet setten en willen, by denwelcken dat Doctor Faustus den gantschen tijt, over solange als hy tot Erfort woonde, gheconverseert heeft ende veel wonderlicke cortwijlen bedreven hadde. Soo ist ghebeurt dat den voorszeyden Faustus op eenen tijt, als den joncker diversche gasten hadde, niet tot zijnen huyse, maer tot Praghenaant. daerGa naar margenoot8 den keyser was, metten welckenGa naar margenoot9 den voorszeyden joncker vrolick was, alwaer hy Faustum dicmaels by hem wenschede. Maer also hem zijnen weert vermaende dat alsulcken wenschen om niet wasGa naar margenoot10, mitsdien den voorszeyden Faustus nu so verre van hem geseten was, soo heeft hy eenen tijt lanck daervan stille ghesweghen. Maer stracx daerna wederomme om hem wenschende, so isser eenen onder tgheselschap gheweest die schertswijse hem gheroepen heeft met zijnen name ende hem heeft gebeden by haerlieden te comen. Dese woorden ghesproken wesende, soo clopt er eenen stijfGa naar margenoot11 aen de deure. Den huysknecht, loopende na den venster, vraecht wie dat daer clopte. Maer siende ter vensteren uut, so siet hy dattet Faustus was die stracx afghesetenGa naar margenoot12 was ende zijn peert by den toomGa naar margenoot13 hadde, segghende totten huysknecht: ‘KendyGa naar margenoot14 my niet? Ic ben degene die men geroepen heeft.’ De knecht, dit hoorende, liep stracx tot zijnen meester aleer hy de deure opendede ende seyde hem hoe dat Doctor | |
[Folio 44v]
| |
Faustus daer voor de deure was ende hadde aengeclopt. Daerop dat den joncker sprack dat hy moeste droomen oft qualickGa naar margenoot1 ghesien hadde, want hy wist wel waer dat Faustus nu was. Met dies soo clopt Faustus noch eens. Ende doen den heere neffensGa naar margenoot2 zijnen knecht oock uut siet, so bekent hy dattet Doctor Faustus was, waeromme dat men de deure opende ende hem vriendelijck ontfinck. Des jonckers sone bidt hem dat hy stracxGa naar margenoot3 soude willen by de gasten comen ende hy nam het peert uut den handen, geboot dat ment wel voederen soude. Maer den sone en coste het voorszeyde peert niet gehouden, hoe vast dat hijt oock houdende was,aant. ghelijck ghy alhier sult hooren. Als nu Doctor Faustus binnen by de gasten quam, eerlick ontfangen ende aen de tafel geset wert, vraechde hem de heere van den huyse hoe dat hy soo haest ghecomen was. Daerop dat hy antwoorde: ‘Daer moet ick mijn peert voor dancken. Mits my des heeren gasten so seer begheerden ende my soo sterck gheroepen hadden, soo en conde ick niet laten te comen ende haerlieder hierin te ghelieven, hoewel dat ick den sin hebbe niet lange te blijven ende morgen vroech wederomme te PraghenGa naar margenoot4 zijn moet.’ Daerop dienden sy hem wat etens voor ende droncken hem sterck toe, totdat hy wel-beschoncken was ende begost zijne guychelrije te drijvenGa naar margenoot5, vraechde henlieden oft sy gheenen lust en hadden om eenige vreemde wijnen te drincken. Daerop antwoorden sy ja. Hy vraechde wat sy voor eenen wijn begheerden, tsy Franschen, Spaenschen, Rijnschen wijn, Malveseye oft eenighen anderen wijn, daerop datter eenen antwoorde dattet altsamen goede wijnen waren. Daerop begheerde hy dat men hem een boor doen soude, met hetwelcke dat hy beghint vier gaten in den eenen cant van de tafel te booren, in welcke gaten dat hy tapkensGa naar margenoot6 stack, ghelijck men in de wijntonnen te steken plach. Ende hy begheert dat men hem twee versche ghelasen sal gheven. Deselve ghecreghen hebbende, soo trect hy het eene tapken naer het ander uut ende tapte uut elcke gat dat hy in de tafel gheboort hadde alsulcken wijn als elck begheerde, waerdoor dat de gasten seer lachende werden ende vrolick waren. Met dies so coemt des jonckers sone ende seyde: ‘Heer Doctor, uwe peert eet alsoft dulGa naar margenoot7 | |
[Folio 45r]
| |
ware. Ick hadde liever thien ofte twintich peerden te voederen als het uwe alleene, want het heeft my alreede sommighe veertelenGa naar margenoot1 haveren opghesloect. Ende noch siet het om oft er niet meer voorhanden en is.’ Daerover dat niet alleene Faustus lachende en werdt, maer oock alle de andere gasten. Maer doen hy seyde: ‘Nochtans sal ick hem ghennoech gheven, achtervolghende mijne belofte, al soudet my costen alle de haver die hier in huys is.’ Daerop dat hem Faustus voor een antwoorde gheeft dat hijt laten blijven soude, mits dat hy wel wist dattet ghenoech was, want het soude anders wel al de haver, die hy op zijnen solder hadde, opeten aleer dattet sadt wordeGa naar margenoot2. Want het was zijnen gheest Mephostophiles, dewelcke, ghelijck voorseyt is, hem somtijts in een peert met vleughelen veranderde als Faustus erghens in der haeste verreysenGa naar margenoot3 wilde. Met dusdanighe ende dergelijcke cortwijlighe perten brochten sy den avont deure tot in der middernacht. Doen briesten Faustus’ peert seer luyde dat ment door tgheheele huys hooren conde. Doen seyde Faustus: ‘Nu moet ick op’, ende wilde goedennacht seggen, maer sy hielden hem ende baden hem dat hy noch wat tijts by henlieden blijven soude. Met dies so cnoopte hy eenen cnoop aen zijnen riem ende hy beloofde noch een ure te blijven, maer doen dese ure voorby was, so briesten het peert wederomme seer luyde ende wilde wederom op, maer hy liet hem noch eens beweghen een ure te blijven ende maecte wederom eenen cnoop. Maer als dese ure wederom verloopen was ende zijn peert de derde reyse briesschende wert, soe en wilde hy goetront niet langer blijven noch hem langher laten ophouden. Hy nam zijn afscheet ende sprack: ‘Nu moet ick voort.’ Sy leydden hem totaen de poorte ende lieten hem zijn peert uut den stal halen, daerop dat hy sadtGa naar margenoot4 ende wechreedt. Maer also hy ontrent vier oft vijf huysen verre ghereden hadde, so vlooch tpeert met hem in de locht ende dat met alsulcken snellicheyt, dat hy henlieden stracx uuttenGa naar margenoot5 ooghen quam, ende quam also wederomme eert dach was tot PraghenGa naar margenoot6, alwaer hy zijne saken uutrichte ende brachte naerGa naar margenoot7 sommighe weken veel schriften ende nieuwe tijdingen met hem uut des keysers hof. |
|