De warachtighe historie van doctor Johannes Faustus
(2004)–Carel Baten– Auteursrechtelijk beschermdHoe Doctor Faustus tot ErfortGa naar margenoot11 den HomerumGa naar margenoot12 gelesen heeft ende de Griecsche helden synen toehoorders ghewesen ende voorgestelt heeft. | |
[Folio 42v]
| |
DOctor Faustus heeft hem oock sommighe jaren tot Erfort onthoudenGa naar margenoot1, in de hoogheschole ghelesenGa naar margenoot2 ende veel aventueren aldaer aengherecht, ghelijck er noch veel persoonen int leven zijn die hem aldaer ghekent hebben ende veel aventueren van hem ghesien hebben, dewelcke oock met hem ghegeten ende ghedroncken hebben. Als hy nu zijne toehoorders eens den Grieckschen princelicken poëte Homerum voorgelesen hadde, welcke onder andere historiën oock den tienjarighen krijch van TroyenGa naar margenoot3 (die vanweghen der schooner Helena onder de Griecsche princen veroorsaeckt was) is beschrijvende, in welcke historie alle dese krijchshelden, als Menelai, Achillis, Hectoris, Priami, Alexandri, Ulissis, Ajacis, AgamemnonisGa naar margenoot4 ende meer andere, gedachtGa naar margenoot5 wort. Alle welcke persoonen hy harer ghedaente ende hare wesen also heeft beschreven dat syGa naar margenoot6 seer hebben verlanght ende dickmaels ghewenscht hebben dat, so verre alst haren preceptorGa naar margenoot7 mogelick ware haerlieder deselve te laten sien, henlieden daeraen een groote vrientschap gheschiedenGa naar margenoot8 soude. Faustus, sulcks vernemende, heeft haerlieder tselve toegheseydt ende in de naeste lesseGa naar margenoot9 aengheseytGa naar margenoot10 dat alle die deselve souden begheeren te siene dat hy die haerlieder soude voor ooghen stellen. Waerover datter eenen grooten hoop studenten zijn tesamen gheloopen, ghelijck ghemeynlickGa naar margenoot11 de jonghe jeucht tot alsulcken simmespel meer lust heeft als tot yet goets te siene ende te leeren. Ende als nu de ure ghecomen was ende Doctor Faustus in zijne lesse voortsgevaren hadde ende ghewaer wierdt datter vanweghen zijne ghelofte veel meer toehoorders voorhanden waren alst pleecht, soo heeft hy int midden zijner lesse beghinnen te segghen: ‘Lieve studenten, mitsdien ghylieden lust hebt te siene alle die beroemde krijchsvorsten die onsen poëte in zijne historie ghedacht heeft, als namelick hoe dat sy alsdoen hebben gheleeft, ghegaen ende ghestaen hebben, soo sal ulieder sulcks ghebeuren.’ Waerop dat stracks alsulcken helden in hare ghewoonlicke krijchsrustinghe in het lectoriumGa naar margenoot12 ghetreden zijn, den eenen naer den anderen, siende herwaerder ende derwaerder aen alle canten van haer, gelijc of sy half-toornich geweest hadden, | |
[Folio 43r]
| |
welcke daernaer stracx ghevolcht heeft den grouwelicken reuse PolyphemusGa naar margenoot1aant. die maer één ooghe int midden zijns voorhoofts en hadde ende eenen langhen vierighen baert, die eenen man, die hy opgh’eten hadde, noch metten beenen uut zijnen mont hanghende hadde ende sach er so grouwelic uut, dat alle menschen de hayren des hoofts overeynde stonden ende nauwelick en wisten waer dat sy voorGa naar margenoot2 angst ende benautheyt souden blijven. Waerover dat Faustus wel hertelick lachende werdt ende noemdese met hare namen, den eenen na den anderen. Ende alsoo hy die den eenen voor, den anderen na, tot hem gheroepen hadde, also heeft hy oock die, den eenen voor ende den anderen naer, doen wechgaen, ghelijck sy oock ghedaen hebben, uutghestekenGa naar margenoot3 den eenooghighen reuse die hem ghelietGa naar margenoot4 alsof hy blijven wilde om noch eenen ofte twee op te eten, waerdoor die studenten des te meer beangst ende verschrickt waren. Ende insonderheyt mitsdien hy met zijne groote dicke yseren spiesse, die so dicke als eenen weversboomGa naar margenoot5 was, soo teghens der aerden stiet dat het gheheele collegiumGa naar margenoot6 daervan daverde. Maer Faustus wincteGa naar margenoot7 hem met den vingher ende hy ghinck oock ter deuren uut. Ende daermede besloot Doctor Faustus zijne lesse, waermede dat al de studenten altesamen seer wel tevreden waeren. Ende sy haddens daervan ghenoech, mits den angst ende de benautheyt, daerinne dat sy gheweest waren. |
|