|
| |
| |
| |
Derde bedryf.
Eerste tooneel.
Ariantes, Orontes.
Ja, Heer, door my maakt u de Koningin bekend,
Dat Cyrus zelf zyn vlyt voor u hebbe aangewend;
En dat hy, veinzende in zyn plichten te bezwyken,
(Op dat Mandane mogt den slag des doods ontwyken)
Uw liefde heeft gedient by zyne Minnaares!
Terwyl uw Moeder de vertwyf'ling der Prinses,
Die, om verlicht te zyn, verzocht heeft haar te spreeken,
Gebruikte, om d'argwaan in haar'boezem aan te kweeken.
Zoo dat gy Tomyris wel haast bedanken zult,
Wanneer uw wenschen door haar zorgen zyn vervuld.
Mag ik me op 't geen gy zegt, Orontes, wel vertrouwen;
En myne hoop op die belofte weder bouwen?
Maar zou ik kunnen?.. Ach! Wat is myn hart bereid
Zich te bedriegen! Zoo het Lot my heden vleit,
't Geschied alleen, om my gevoeliger te treffen.
't Wil my, op dat myn val afgryslyk zy, verheffen:
En 't goed, waar meê 't my streelt, die liefelyke waan
Zal in een oogenblik, gelyk een droom, vergaan.
Myn Medeminnaar, in geluk... Dit doet my yzen!
Myn hoop dwingt, stervende, myn woede te verryzen.
Dit is de hardste van uw slagen, wreed Geval!
'k Stond door gewoonte voor myn rampen reede pal.
Maar moet ik van een goed, dat 'k my niet dorst belooven,
Zoo na daar eind'lyk by, my weder zien berooven,
Dan storte 't onheil op myn' Medeminnaar neêr!
| |
| |
| |
Tweede tooneel.
Ariantes, Orontes, Aripithes.
Vorst, Cyrus wacht op de eer
Van voor een oogenblik gehoor by u te erlangen:
't Verlof der Koningin hier toe heeft hy ontfangen.
't Is wel, Aripithes, hy koom'.
| |
Derde tooneel.
Ariantes, Orontes.
Beroerd! Gerechte Goôn! Eene onbeschryfb're smart
Verscheurt me, Orontes. Ach! Hoe zal ik zonder beeven
Hem zien, daar de enkle naam myn wraakzucht doet herleeven?
| |
Vierde tooneel.
Cyrus, Ariantes, Orontes.
Gy triompheert, myn Heer, terwyl ge u Meester ziet
Van eenen Koning, die, eer hem het Lot verried,
En door de zege, daar gy heden meê moogt praalen,
Deed van den steilen top der glorie nederdaalen,
De grootste Koningen zyn wetten eeren deed.
Maar schoon u dees triomf met luister heeft bekleed,
't Vergramt geval doet u, in myn vernederingen,
Een' nieuwen vinden, daar gy zelfs niet naar dorst dingen:
Ja, het verlaagt my tot zoo verr', dat ik u smeek'.
Ik word gedwongen, dat ik myne trotsheid breek';
En met dit oogmerk heb ik herwaarts my begeeven.
Ik smeek u om 't behoud, gy weet van welk een leven.
| |
| |
Gy kent het dreigen van een woedende Vorstin:
Mandane moet vergaan, of stemmen in uw min:
Zy moet verkiezen, zich voor een van beiden uiten,
Of tot den dood, of tot uw huwelyk besluiten.
'k Voorzie haar weigering; 'k voorzie de wraak daar van;
En gy, myn Heer, moet haar beschermen: want ik kan
My niet verbeelden, dat haar Minnaar en Tyrannen,
Om haar te moorden, zich te samen zullen spannen.
Zelfs, wen het schriklyk beeld des onvermydb'ren doods
Haar ziel verraste, en haar, in 't uiterste des noods,
Zich deed verklaaren voor een huuwlyk, haar ter schande,
'k Durf my verzeek'ren, dat, al had die offerhande,
Al had dat dierbaar goed nog duizendmaalen meer
Aantrekk'lykheên voor u, gy niet zult willen, Heer,
Dat een doorluchtige Prinses zich kunn' beklaagen
Van u, als schuldig aan den rampspoed haarer dagen;
En als bezitter door geweld van eene hand,
Die u haar hart ontzeide, en elders was verpand.
En waarom waant gy, dat myn trouw haar moet mishaagen;
Of dat, my geevende haar hand, haar hart zal klaagen?
Ben 'k haar onwaardig, om den troon, daar 'k meê verschyn?
Kan myne liefde haar niet ongetrouw doen zyn?
Of wierd al 't geen ik deed tot redding van haar leven
Te duur betaald, met my haar tederheid te geeven?
Kan 't moog'lyk weezen, dat Mandane wank'len zou!
Ik ken haar al te wel, dan dat men 't ooit vertrouw'.
Zy mint haar' roem, en zal haar eeden wel bewaaren.
Haar hart te missen zou me ook weinig onrust baaren,
Indien 't kon zyn, dat zy tot zoo verr' zich vergat,
Dat ik, zelfs haare min voor u, te vreezen had.
En gy, tot welk een' trap durft gy u zelf vergeeten?
Gy, heel met ketenen bedekt... Goôn! Hoe vermeeten!..
Hoe verregaand een blyk van hoogmoed toont gy hier?
| |
| |
Gy heft uw hart, zelfs tot verachting, niet min fier,
Schoon gy verwonnen wierd. Wat zoud gy meerder konnen;
Of stouter spreeken, als gy ons had overwonnen?
Als 't Lot de zege my op u had toegestaan,
Myn hart had zich verkleind, van allen trots ontdaan;
En verr' van dat gy voor myn' hoogmoed had te vreezen,
Zou de overwinning my doen' nederiger weezen.
Geloof dit. Koningen als Cyrus, zyn, wanneer
Men hen verwonnen heeft, het meeste fier, myn Heer.
Maar weet gy wel, myn Heer, dat gy door my te hoonen,
En eene trotsheid, zoo ontydig, te vertoonen,
Myn' haat ligt dwingen kost, om uit te barsten; en
Dat ik gevaarlyk in getergde gramschap ben?
Ja 'k weet, myn gantsche lot, te schikken van myn leven
Is in uw magt, en die der Koningin gegeeven.
Maar kan het eigenste Geval de magt, die 't u
Thans over my geeft, my niet schenken over u?
Waar zyn Verwinnaars, waar zyn Koningen te noemen,
Die op het vesten van hunn' voorspoed konden roemen?
Zoo lang het Licht des daags den Sterv'ling nog bestraalt,
En boven zyne kruin zich went'lend, ryst en daalt,
Zoo lang nog wankelt zyn geluk en grootheid tevens:
Ons lot hangt enkel af van 't uiterst uur des levens.
Gyzelf, gy weet, myn Heer, dat een hovaardig Vorst,
Die de eigenzinnigheid des Lots trotseeren dorst,
Voor myn gezicht, byna, om zyn vermetelheden
Gestreng gestraft, een' dood vol schande had geleeden.
Maar strekt u Cyrus niet ten voorbeeld op deez' dag?
Myn val is grooter, hoe men my verheev'ner zag:
En 't allerlaatste der my treffende ongelukken
Bewyst onfeilbaar, dat het Lot met my te drukken
Slechts heeft gewacht; op dat het allerhevigst woed',
My dus verneedrend', dat ik voor u bukken moet.
| |
| |
't Gaat eindelyk te verr': dit onverdraagbaar hoonen...
Doch een te groot belang verplicht me u te verschoonen.
'k Verwyl myn wraak: en gy, dank uw behoudenis
Der goedheên t'uwaart en der gunst van Tomyris:
Het leven der Prinses verknocht zy aan uw leven.
Ach! Op dit woord moet al myn fierheid my begeeven.
Mandane zal vergaan, tenzy gy haar behoed;
En 't is tot u, dat ik my eind'lyk wenden moet.
Welaan; gy zyt, myn Heer, my een' ge erkent'nis schuldig:
Wyl ik voor de Prinses myn liefde zoo zorgvuldig
Verborg, dat toen ik van uw hand haar sprak, myn hart
Zyn zuchten inhield, niets ontdekte van myn smart.
Zie daar, hoe ik voor u my zelven heb verraaden.
'k Wist, dat men trachtte met haar bloed zich te verzaaden:
Een woord, een enk'le wenk der oogen, 't onbedacht
Ontglippen van een' zucht had haar ter dood gebragt.
Ik veinsde me ongetrouw, 'k besloot om haar te derven;
Op dat gy, gy alleen, myn Heer, haar kost verwerven:
't Staat niet door my, dat zy niet de uwe word'. Doch is
Haar hart, braveerende den haat van Tomyris,
Gereed, het graf voor een' geschuuwden echt te kiezen,
Denk dan, dat gy haar mint, schoon gy haar moet verliezen;
Dat zy rampspoedig is; en dat, in deezen nood,
Gy maar alleen haar kunt bevryden van den dood:
Gy zyt, uw liefde is 't al, wat haar is bygebleeven.
Maar 'k zie de Koningin, myn Heer, 'k moet u begeeven.
| |
Vyfde tooneel.
Tomyris, Cyrus, Ariantes, Orontes.
Tomyris, Cyrus wederboudende.
Vertoef, ontvlucht my niet, noch vrees myn' haat, myn Heer.
Wy leggen onzen twist voor eeuwig heden neêr.
Mandane doet ons 't eind van 't bloedig krygen vinden.
| |
| |
Zy zal zich aan mynen zoon verbinden,
En met dit huuwlyk neemt de vrede zyn begin.
Zy stelt haare eer daar in.
Met welke een nieuwen schicht, Goôn, grieft gy my het harte!
Tegen Tomyris.
Ontmenschte triomfeer, verheug u in myn smarte,
Vernoeg uw wreedheid met het gruwelyk vermaak,
Dat ik het bitterste der zielsverdrieten smaak.
Ik heb Mandane zelf verplicht my te verlaaten;
Door al te groote min, helaas! haar my doen haaten:
Ik heb haar meer dan ik gewild heb overreed,
En voor uw razerny myn vlyt zoo wel besteed,
Dat ik met eige hand een huuwlykstoorts doe blaaken,
Waar voor ik yze, en die my moet rampzalig maaken.
Volbreng uw heilloos werk. In een zoo naare straf
Schiet my niets over dan de dood; 'k vraage u dien af.
Myn Medeminnaar is gelukkig; dat ik sterve:
Laat ik niet zyn gedoemd, nu ik Mandane derve,
Dat ik, afgunstig haar in zynen arm beschouw'!
Myn dood is nodig voor u beiden: Ja, Mevrouw,
Stel dien vooral niet uit, gy moogt hem niet ontbeeren.
Een oogenblik kan 't lot voor u en my doen keeren.
Ik gaa en laat u hier op denken; maar beraad
U wel: vrees, zoo uw drift myne onmagt thans versmaad,
Dat honderdduizenden, verzuimt gy u te wreeken,
Gewapend, met geweld mvn ketens zullen breeken.
| |
| |
| |
Zesde tooneel.
Tomyris, Ariantes.
Nu hoort gy klaar, Mevrouw, dat onze veiligheid
Zyn straf noodzaak'lyk maakt, en hem genaè ontzeit.
Dat hy dan, om 't gevaar geheel te doen verdwynen,
Om al die duizenden, eer zy ter hulp verschynen,
Te wederhouden, toch ten eerste zy geslagt,
En dat zyn hoofd worde in zyn legerplaats gebragt.
Zoo zullen wy uit zoo veel volken, als geboogen,
Hem thans versterken in zyn wetteloos vermogen,
Verr' van te duchten, dat zy tot de wraak zich spoên,
Zoo veele vyanden voor hem verschynen doen:
Die ons voor 't breeken van hun keet'nen danken zullen;
Veel eer dan, 't geen zyn trots u dreigde, te vervullen.
Stel dan zyn' dood niet uit.
Gy word door waan misleid:
Vrees alles van het vuur der eerste oplopenheid.
Die volken alle zyn tot slaverny gebooren:
En als men eens 't gebruik der vryheid heeft verlooren,
Verliest het hart allengs het waare beeld daar van,
En 't is de tyd alleen die 't weêr vernieuwen kan:
Dit is het werk niet van zoo weinig oogenblikken.
De troon van Cyrus is niet ligt'lyk te verwrikken.
Zoo wys in staatsbestier, als onvertsaagt in 't veld,
Heeft hy zyn weldaân zich ten grond van magt gesteld.
Ik zelv heb hem gezien in 't midden zyner Vorsten,
Van twintig Koningen omringd, die Scepters torsten.
Wat achting! Welk een blyk van zuiv're tederheên.
Vertoonde zich! Hy word van allen aangebeên.
Ik geef zyn' luister dit getuigenis met smarten:
Maar Cyrus goedheid, diep geprent in hunne harten,
Zal zyn gedachtenis doen heilig zyn. En word
| |
| |
Zyn dierb're levensdraad door onze hand gekort,
Hoe yslyk zal het bloed hier alles overstroomen!
Welhaast zal 't Perziesch heir, vol woede, ons overkoomen,
[Gelyk ik u reeds zeide, en allerzekerst is]
Om wraak te vord'ren van zyn' hoon en hechtenis.
Al myn gevangenen, voor hem my aangebooden,
Heb ik geweigerd. Thans is ons op 't hoogst van noden,
Om 't onheil te verhoên, 't welk ons het Lot verwekt,
Dat gy met de Prinses uw' echt terstond voltrekt.
Ze is minnenydig, en begeerig u te spreeken:
't Is buiten twyfel, dat de hoop van zich te wreeken,
Wyl zy door Cyrus zich gehoond acht, haar bestiert;
En 't staat aan u slechts, dat uw liefde zegeviert
'k Durf, als haar mond zich eens voor u verklaart, verwachten,
Dat Cyrus trotsheid haar verkiezing hem doe achten:
Of liever, dat hy voor altoos zyn min verzaak',
En de enk'le grootheid van zyn ziel bezitster maak'.
Neen, vleien we ons niet, met dus ligt ons te belooven,
Dat zyne glorie hem der liefde zal ontrooven.
Dit kan met de oogen van Mandane niet bestaan:
Ontsteekenze eens een vuur, daar is geen blusschen aan.
De wreede toont aan my dit al te klaar, myn zinnen
Nog dwingend', na al heur versmaading, haar te minnen.
Wel, straf haar dan voor die versmaading, nu gy kont,
En wreek daar van u door een spoedig echtverbond.
Veel eer moet myne wraak een' Medeminnaar treffen,
Die tegen myn geluk alleen zich kan verheffen.
Zoo lang hy 't licht beschouwt is 't niets, wat ik ook hoop;
En 'k streel my vrucht'loos met een vasten huuwlyksknoop.
Hy kan nog veel te veel bestaan om my te hinderen;
En zelfs zyn ketens doen zyn'hoogmoed niet verminderen.
| |
| |
Voorzeker zal hy, wen men immer hem ontslaat,
Het alles off'ren aan zyn' minnenyd en haat.
'k Moet hem verderven, of ik ga gewis verlooren.
Gy doed u, Prins, gelyk een Medeminnaar hooren,
Maar ik moet hand'len als 't een Koningin betaamt.
Indien ik toeliet, dat gy tot uw oogmerk kwaamt,
En dien vermogenden Gevangen bragt om 't leven,
Myn gansche volk wierd hem eerlang ten zoen gegeeven.
'k Zie ondertusschen, dat ik kwalyk ben berâan;
Wyl ik, op dat gy wordt in uwen wensch voldaan,
My min als Koningin dan Moeder wil gedraagen.
Myne Onderdaanen geeve ik reden van te klaagen,
Dat ik voor uwe min hun heil ter zyde zet:
't Word tyd dan, dat ik eens op hun behoud'nis lett'.
Ik kan hun' ondergang niet dan door vrede stuiten.
Bedenk tot welk een' prys men dien zal moeten fluiten.
De grond moet weg zyn van het wederzyds geweld:
Mandane, in 't einde, moet in vryheid zyn gesteld.
Heeft zich uw hart nu wel bereid om dit te kiezen;
En kan het zonder schrik al wat het mint verliezen?
ô Goôn! Waar toe zou ik besluiten?
Te trekken uit den strik, waar in het is verwart;
Een' Medeminnaar dienst te doen in het verwerven
Van die gy mint; zyn vlam te kroonen, en te sterven:
Vermits gy zelf, te laf, niet durft gelukkig zyn.
'k Had myn voorzichtigheid, ter hulp van uwe pyn,
Zoo wel bestierd, dat, om uw liefde te zien kroonen,
Gy niets behoefde dan een weinig magt te toonen.
Gy hebt zulks niet gewild. Welaan, wyl gy 't begeert,
Kwyn, zucht, en klaag, dat ge uw geliefde bruid outbeert;
En zie een' ander', daar gy ze u door laat ontrukken,
Van zynen minnegloed gewenschte vruchten plukken:
| |
| |
Maar geef u zelven dan alleen hier by de schuld,
Wanneer een echt, die u in 't graf sleept, word vervuld.
Ik zelf, ik zou een' echt, dien 'k vloek, verwekken konnen!
Het is gedaan; gy hebt my eindelyk verwonnen.
Eens Medeminnaars heil te aanschouwen is voor my
Van alle rampen verr' de wreedste. Laaten wy
Ons werk voleinden; ja geen oogenblik vertraagen:
'k Wil alles, op dat ik gelukkig worde, waagen.
En gy, volhard toch in uw goedheid voor altyd,
'k Toon u die meer, dan gy wel waardig zyt.
Gy zult Mandane hier door myn bevel beschouwen:
Versterk haare achterdocht; vergroot het misvertrouwen,
Het welk ik in haar ziel verwekt heb en gevoed;
Draag haar den hoon, die haar van Cyrus is ontmoet,
Op 't haatelykste voor, als zonder wedergade;
Verbeeld haar, hoe hy niet alleen heur hand versmaadde;
Maar dat hy, tot meer spyt, haar, zoo trouwloos als laf,
Een' Medeminnaar met genoegen overgaf.
Draag boven alles zorg, dat haare ontroerde zinnen,
Waar in de minnenyd het veld begint te winnen,
Gevoelen, dat hy my bemint; en, zoo het al
Moet zyn, zeg haar dan ook, dat hy my trouwen zal.
'k Deed in haar' kerker dit gerucht haar reeds genaaken:
Koom myne zorg te hulp, gy zult de vruchten smaaken.
Doch ik begeeve u, 'k zie haar naadren.
| |
Zevende tooneel.
Ariantes, Mandane, Wachten.
Mag 't zyn, dat ik de vreugd, die my verrukt, vertrouw?
En zou ik, daar men u hier trouwloos durft beledigen,
Wel zoo gelukkig zyn, dat ik u moog' verdedigen?
| |
| |
ô Ja, myn Heer, de hoon is dood'lyk, dien ik ly',
En 'k wacht van uwen moed, dat ik gewrooken zy.
Het my onteerende gerucht, dat Cyrus heden
Zich vaardig maakt, om hier den Rykstroon te betreeden,
Word my, terwyl ik in myn' kerker ben, gebragt.
't Blykt, dat de ondankb're my om Tomyris veracht.
Maar gy, myn Heer, kunt gy zyn heerschappy gedoogen?
Zult gy aanschouwen, dat, ten trots van uw vermogen,
Een Mededinger zich in eenen rang, waar toe
Gy maar alleen het recht bezit, verheffen doe?
Zyne onderneeming zou my weinig kommer baaren,
Als ik dees plaats alleen moest tegen hem bewaaren:
Maar ach! myn lot is veel afgryslyker, zoo hy
My, en uw hart ontrooft, en myne Heerschappy.
Myn hart! En hoe kunt gy my deeze taal doen hooren?
Neen, nooit is hem zoo grootsch een zegepraal beschooren.
'k Verberg u geenszints, dat myne eerste Liefdevlam
Voorhem uit d'achtb'ren wil myns Vaders oorsprong nam:
Noch ook, dat Cyrus door roemruchtige oorlogsdaaden,
Door duizend Lauwren, daar zyn kruin meê wierd belaaden,
Dien gloed tot heden toe heeft aan doen wassen. Doch
Zou 'k hem nog minnen na zyn snood en laf bedrog!
'k Ben niet bekwaam tot zoo onedele gedachten,
Noch kan hem anders dan myn' afkeer waardig achten.
Is 't waarheid? Hemel! hoe verzekerd is zyn straf!
Bedaar; sta van dat driftig opzet af:
Het waar' hem spaaren, hem den slag des doods te geeven.
Dat hy, gekluisterd in uw keetnen blyve leeven:
En, op dat hy een straf, zyn misdaad waardig, ly',
Een eind'loos offer voor zyn wroegend harte zy.
| |
| |
Of ik hem haate! Kunt gy 't vraagen?
Heeft hy wel iets verzuimt, dat hem kost doen mishaagen?
Doch 'k zie, myn Heer, myn hart heeft zich vergeefsch gevleid,
Toen 't van uw liefde my myn wraak heeft toegezeid:
En 'k wierd, my al te zeer op 't krachteloos vermogen
Van kleine aantreklykhêen verlaatende, bedroogen,
Rechtvaarde Goón! Ik minne u dan niet! Ach!
Beschouw, of ik u ook beminne, uit myn gedrag.
Heeft van het oogenblik af aan, dat deeze liefde
Myn ziel zoo dood'lyk door uw dwingende oogen griefde,
Al uw gestrengheid, uw verachting, 't zielsverdriet,
't Welk iemand smaakt, die 't heil eens Medeminnaars ziet,
Dit alles, heeft dit wel het vuur, dat my doet blaaken,
Het gift, dat my verteert, min hevig kunnen maaken?
Heb ik myn Moeder niet weêrhouden, toen haar woên
Op u waare uitgestort, myn broeders bloed ten zoen;
En al haar gramschap op myn eigen hoofd gedreeven?
Helaas! hoe menigmaal dwongt gy my niet te beeven?
Welaan, bemint gy my, durf alles dan bestaan;
Verkryg u 't recht, dat men u weêr niets af durv' slaan.
Is u myn hand zoo waard, dit zy ten loon mag strekken,
Verstout u, Cyrus die van Tomyris te onttrekken.
ô Wreede! indien myn dood bewys verstrekken kan
| |
| |
Van mynen yver; dat die proef straks word' genoomen:
Myn bloed is vaardig; spreek, 't verlangt voor u te stroomen.
Maar wie toch staat my voor uw dierbaar leven in?
Is alles niet van een getergde Koningin
Te schroomen? Waar toe zal haar woede niet besluiten,
Besta ik, tegen haar, deez' dag voor u my te uiten?
Verhaasten we ons slechts niet: 'k heb and're midd'len, daar
Ik, zonder dat ik stelle uw hoofd in dit gevaar,
Uw ketens mede kan verbryz'len. Ja, vertraagen
Wy onze wraak, om daar te wisser in te slaagen.
'k Heb myn Vertrouwden tot in uw gevangenis;
En haast, wen de uitkomst aan de zorgen gunstig is
Van myne vrienden, zal my alles mooglyk weezen.
Voor u verzekerd heb ik nergens voor te vreezen.
'k Zal door geweld myn recht vervord'ren; en gy zult,
Mevrouw, volkomen uw verlangen zien vervuld;
Wanneer ik Cyrus dwing zyn hoop te laaten vaaren
Op eene kroon, die ik moet plaatzen op uw haaren.
Wat straf voor hem! Ik smaak alreede het vermaak,
Het welk myn hart verwacht van zoo gewenscht een wraak.
Alleen ontbreekt 'er, dat men 't hem te kennen geeve:
Want kon het zyn, dat hy hier van on weetend bleeve,
'k Waare al de vrucht kwyt van zo heerlyk eene daad.
Welk een triomf voor my, na de aangebragte smaad,
Wanneer de ondankb're weet, dat hy aan myn bedryven
Den slag, die hem verplet, alleen hebb' toe te schryven!
Dat hy 't toch wel begryp'. Wel aan, ik zelv wil, eer
Hy zy gestraft, voor 't laatst hem onderhouden, Heer;
En in dit onderhoud zoo groot een' haat bewyzen,
Dat hy my de oorzaak kenn', waar uit zyn rampen ryzen.
Gy wilt hem, zegt gy.... Neen, dat gy hem niet beschouwt.
Wat vreest gy? Of wat is 't, dat u bekommerd houd?
| |
| |
'k Vrees uw bekoorlykheên. 'k Weet, dat zy 't al vermogen;
En Cyrus wierd voorheen te veel door haar bewoogen.
Zoo 't eerste vuur herglom.... zich voor uw oog... wel eer
Wierd gy daar door geraakt. Ligt minde gy hem weêr.
Ik? is 't wel mooglyk, dat ik hem zou konnen minnen!
Neen, oordeel beter van de fierheid myner zinnen.
Laat hy verschynen: dat uw oog getuigen zy;
Neen, Mevrouw, onschuldig my:
Om wraak naar wensch van een' ondankb're te verkrygen
Is niets zoo zeker als het allerdiepste zwygen.
'k Eisch dan vergeefsch, dat myn verlangen word' voldaan?
Tot veel te duur een' prys wierd u het toegestaan.
Kan ik, bewust, dat gy, ten koste van uw leven,
Dit doodsch vermaak begeert, u vergenoeging geeven?
't Bekommert me alles; en ik vreeze, in deezen staat,
Niet minder dan uw min, Mevrouw, myn Moeders haat.
Neen, door die yd'le reên laat ik my niet verblinden:
Uw konstig veinzen zelf doet my uw weigring vinden.
Doch, eindelyk, gy weet, wat ik van u begeer:
Doe my dan Cyrus zien: of gy, zie my nooit weêr.
| |
Achtste tooneel.
Wat slag, ô Hemel! doet myn hoop weêrom verdwynen!
ô! Van te groot een heil bedriegelyk verschynen!
ô! Aak'lige omkeer, daar myn geest voor stil blyft staan!
Gaanwe ons met Tomyris op deezen ramp beraân.
Einde des Derden Bedryfs. |
|
Auteursrechtvrij