Versteend zeewier

[p. 8]

Twee sonnetten

I

Zoals de nacht, wanneer de morgen daagt,
wel langzaam terugwijkt naar een klein gebied
en zich niet langer in het open waagt,
maar nooit verdwijnt, sterft mijn verlangen niet,

al schuilt het soms in 't diepste van mijn hart
en lijkt het wel alsof geluk regeert,
of dat het branden van een felle smart
heeft doodgeschroeid, wat in mijn ziel begeert

naar vriendschap, liefde en gemeenzaamheid:
verlangen stierf niet, altijd keert het weer
en drijft mij uit de klare eenzaamheid

in troebel woelen, ongeneeslijk zeer.
Zomin als 't licht ooit alle nacht verdrijft,
zo zeker weet ik: het verlangen blijft.

[p. 9]

II

Ik vraag geen liefde, die je niet kunt geven
en geen erbarmen, dat ik toch versmaad,
ik vraag alleen te mogen rusten even,
voor ik voorgoed dit smalle land verlaat.

Verlangen drijft mij eeuwig door het duister
en gunt mij niet een schuilplaats in het licht:
geen windstil dal, geen ongeschonden luister,
geen zachte vrouw, geen vlekkeloos gedicht.

Ik ben een zwerver, reeds als kind getekend
en voorbestemd tot een onrustig lot;
wat ik tevoren netjes had berekend,

liep altijd mis. Zo is de wil van God.
En daarom vraag ik om je liefde niet.
Ik moet weer weg. Dat is het eind van 't lied.