Op den lof van den Ystroom Door Joannes Antonides.
REchtschaepen minnaers, van uitmuntend Heldendicht,
Terwijl ghy 't voorhooft fronst, de winkbraeu het gezicht
Benevelt, onverzaet in 't leezen van dees blaeden,
Een konstigh stroomfestoen van rijke dichtsieraeden:
En ghy verwondert slaet de handen van elkaêr,
En zweert dat god Apol 't gewoel van Pindus schaer
Verlaet, en hier in 't Noord een voorbeelt stelt in 't dichten,
Terwijl uit yder vaers zijn godheits straelen lichten:
Bedaert u, blijft niet door verwondering verrukt;
Het is geen wonder schoon het hem zoo wel gelukt.
De Dichtkonst daelt om laegh van 's Hemels goude boogen?
En streeft natuur voorby door goddelijk vermoogen.
Jupijn, die 't al regeert, gaf hem de staetkunde in.
De schoone Citheree haer lessen van de min.
De Muzen kroonden hem, van 't steil Parnas getreden,
En lieten uit haar' stoet hem haer bevallicheden.
De golven dansten op zijn klanken in het Y;
De Zeegod Protheus hem ontwond zijn profecy.
Apol de Dichtvorst braght zijn lier met eigen handen,
En sprak; het strekt mijn harp noch dichttrompet tot schanden,
Nu dus een sterflijk mensch dees goude snaeren drukt.
Hy leerde hem 't geheim der kruiden, die men plukt.
Merkuur wees hem den kloot der aerde en haer landsdouwen;
En wenschte dat hy die met d'oogen aen moght schouwen,
Hy had de wieken van zijn hielen naeulijks los,
Wanneer mevrouw Minerf, met haer gevleugelt ros,
| |
Hem onderschept, en 't dier, dat eerst door haere handen
Het goude mondstuk heeft geknabbelt met zijn tanden,
Dus toegraeut: op Pegaes; nu sneller dan de wind:
Dees tweede Perseus, van het godendom bemind,
En goddelijk begaeft, moet nu u rugh beschryden:
Hy zal met u de nyt, dat monsterdier, bestryden,
Die met meer slangen dan Meduze staet vermast,
En vormen 't al in steen, dat aen zijn grootsheit bast.
Is 't wonder? dat hy, die, door godhêen aengedreven,
In overvloed van geest, zijn vindingen doet streeven,
Gelijk de snellen Rijn, die, als het berghsneeu smelt,
Met golven aenwascht, en in bruischenden gewelt
Stort in den Oceaen, den vader aller vloeden.
Is 't wonder? dat hy, 't geen men naeulijks durf vermoeden,
Een schoonheit schept, die uit den Ystroom zich verheft,
Wanneer men d'omtrek van dit werkstuk reght beseft.
Geen schooner Venus reets te Cipris aen de stranden,
Als hier deze Ygodinne: ik voel mijn yver branden:
'k Verschoon Pygmalion; hy zagh 't yvoor gesnêen
En eevenreedenheit in al die schoone lêen;
Maer doen het gloeyendblos op mond en frissche kaeken,
In 's levens morgenstont, hem toelaghte, onder 't blaeken,
'k Verschoon hem dat hy haer verlieft in d'armen nam.
Die schoonheit had hem 't hart gezengt in haere vlam;
En wort in grooter schoonte ons hier die lust verbooden?
Hier is Pandora zelf, hier is een gaef der goden.
|
|
Auteursrechtvrij