Beschryvinge ende lof der stad Haerlem in Holland
(1628)–Samuel Ampzing–
Auteursrechtvrij
[pagina 263]
| |
En 'tvolk te voet, te paerd: hy woede even seer,
Maer hy en hadde hier den voorspoed so niet meer.
So word de tyrannij verdorven, en gewroken,
Door 'tquaed het welke sy een and'ren soekt te koken.
Men sluyt de poorten toe, men maekt de mueren vast,
Met wallen wel beset, met aerde opgetast.
VVant siet, wat soude toch den burgers wedervaren,
VVanneer sy door't geweld en svvaerd gedvvongen waren?
Hoe deerlijk souden sy als beesten sijn geslacht?
Hoe deerlijk onder 'tjock en tyrannij gebragt?
O Stad wel over-waerd van alleman gepresen!
O Stad die sijt en blijft het geen gy plagt te wesen!
VVie kan dijn waerden roem voldoen met pen, of woord?
VVie kan dijn eren-kranz so vlechten alst behoord?
Gy sijt der ouden kroon, de Stad van Damiaten,
Die sich op haeren stroom en torens had verlaten,
Voor dijne vuyst verschrickt, door dijne kragt vermand,
Die gaf sich aen dij op, en viel in dijne hand.
Die eer word noch bewaerd, het kruyz, de beyde schellen,
De sterren, en het svvaerd, en 'tveld, door't nedervellen
Der Turken bloedig-rood, getuygen van dijn raed,
Getuygen van dijn moed, en van dijn vroome daed.
Maer ey! wat mag ik toch so veel van't oude seggen?
Gy hebt veel meer gedaen veel meer in't Spaensch beleggen.
O waer mijn geest, en pen, ô waer mijn stijl so rijk!
O waer mijns redens vloed dijn daeden maer gelijk!
Gy waert en deed noch meer, als hier in onse Landen
De hitte vanden krijg maer eerst begon te branden,
Door Godes hand gesterkt, en door het wijs beleyd
Van onsen vroomen Prinz, en sijne trouwicheyd.
Gy keerde Spanjen eerst van dijne svvacke wallen,
Die moedig door 'tgeluck quam dapper aengevallen,
Ga naar margenoot*En door den verschen moord van't nieu-vergoten bloed
Niet anders als een wolf verhit, en gansch verwoed.
Ik set al dijn gevaer, ik set al dijne strijden,
En menig Spaensch bedrog, al willens noch besijden,
En meen'ge vroome daed, als gy in't leger vielt,
En dijnen vijand daer aen duysend stucken hielt.
| |
[pagina 264]
| |
In allen desen nood en sijt gy niet besvveken:
Had dij des honders svvaerd de keel niet afgesteken!
Hoe dickwils heeft de Prinz sorgvuldelijk getracht
Dat gy ontzet mogt sijn van al die Spaensche magt?
Hoe dickwils heeft hy dij versien met versche Helden,
Die sich op dijne wal voor dij te were stelden?
Hoe dikwils hebben ook de naest-gelege steen
Met desen Spaenschen draek voor dijn behoud gestreen?
VVant hoe toch kan ik hier die trouwicheyd vergeten?
Hoe menig bondgenoot heeft dit beleg versleten,
En meest der Stede Delf? Maer (laes!) 'twas al om niet
VVant God bereyde ons dit jammer en verdriet:
Als dan de hongers nood de poort heeft opgebroken,
VVat hebt gy meen'gen hals voor't svvaerd sien neergedoken,
Of door den bast verworgd, op't midden van het Sand,
So menig vroom zoldaet! so trou voor't Vaderland!
Ik heb het selfs gesien, met hunnen nood bewogen,
Ik heb het selfs gesien met mijne eyge ogen,
Hoe dat het arme volk gevleugeld en gekoerd
Ter slachtbank is gevoerd, en wredelijk vermoord.
|
|