De Kaffers aan de zuidkust van Afrika

[p. 48]

Zesde hoofdstuk.
Gewone slaap en rust der Kaffers.

Slaperigheid valt geheel niet in den allezins levendigen aard der Kaffers. De nacht is de tijd, voor hunne regelmatige rust bestemd: slechts zelden ziet men eenen Kaffer, van wege der drukkende zonnehitte of op eene andere wijze ontstane buitengewone vermoeijng, door den slaap overweldigd. Gaarne onttrekt hij zich aan den slaap, te midden van gesprekken, die nog vele uuren na zonne-ondergang, somtijds zelfs tot middernacht voortduren. Alsdan heerscht

[p. 49]

in alle hutten eene doodelijke stilte: doorgaans heeft de Zon den daauw, gedurende den nacht gerezen, reeds weggevaagd, eer de Bewoners dezer landen hunne gewone nachtlegers verlaten.

De slaap der Kaffers is vast en rustig. Men bemerkt niet, dat dezelve door beangstigende droomen wordt gestoord. Wanneer, echter, de slapende onverwacht wordt wakker gemaakt, heeft 'er geene duizeling plaats; maar hij is op het oogenblik ontwaakt en zich zelven volkomen bewust. Dus wordt de Kaffer dikwerf te midden van zijnen slaap gewekt, om zich mede naar een ander oord op reis te begeven; oogenblikkelijk springt hij op, grijpt wat hij moet medenemen en vertrekt, alsof hij wakend geweest ware.

Eene lange Mat, van 3 tot 4 Voeten breed en omtrent 6 Voeten lang, uit dun riet vervaardigd en aan het hoofdeinde rond, verstrekt tot een nachtleger, en de Mantel, van eene dieren-huid zamengesteld, tot dekking; waarom ook de Kaffers, op dit dekkleed doelende, de spreekwijze hebben: hij slaapt onder twee mantels: dat wil zeggen; hij is gehuwd. Ge-

[p. 50]

woonlijk liggen de Kaffers in den slaap lang uitgestrekt; bij koud weder alleen trekken zij de leden zamen.

Des morgens, zoodra de Kaffers hunne mat hebben verlaten, zijn zij opgeruimd en vrolijk; overal hoort men hen zingen; eene algemeene helderheid van geest verzekert de gunstigste gesteldheid des ligchaams.

Voor het overige zijn deze Menschen zeer gaarne bezig, en genieten bijkans geene andere rust, dan ter bevrediging hunner eigenlijke behoeften noodig is. Dus, bij voorbeeld, houdt zich een aantal hunner in gezelschap, dikwerf dagen lang, en niet zelden met gevaar hunnes levens, bezig met het vervolgen en dooden van eenen Olifant. Niet het vleesch, dat zij nimmer nuttigen, maar de tanden alleen, wier bezit al mede geene behoefte, doch enkel een vak van weelde uitmaakt, zijn het loon hunner inspanninge, en deze echter moeten dan nog, als het wettige eigendom van het Opperhoofd der Horde, tot welke het Jagtgezelschap behoort, aan hetzelve worden afgeleverd. Van gelijken aard zijn de menigvuldige en groote reistogten, waartoe deze Natie zeer geneigd is, en die veelal geen

[p. 51]

ander oogmerk hebben, dan om Vrienden te bezoeken, of welligt alleen om te reizen uit louter vermaak; gelijk mede vele andere Jagttogten, behalve de reeds genoemde, niet enkel dienen ter vervullinge van behoeften, maar dikwerf den voornamen grondslag hebben in lust tot bezigheid.