Het voorgeborchte

Aan onze beminde koningin,
den 17ⁿ juni, 1852.

Een bloemtjen in den krans, dien U 's Lands kindren gaderen!

Een harptoon in het lied, de bede aan God den Heer,

Gezongen en gestort door uw Doorluchte Vaderen,

Thands knielend voor Gods Troon, en blikkende op U neêr!

Zij kennen 't wicht der Kroon, den brand in hart en aderen,

Daar 't Purper van getuigt; hun blik zal nimmermeer

Tot aan uw laatste stond Gods eeuwgen lichtglans naderen

Dan biddende voor U, hun kind, zoo hoog in Eer.

Die bloemen van uw volk, die 't voor uw voeten regent,
Ontluikend, op den straal waarmede uw oog ons zegent,

Ontluikend, als uw stem in Hollands dierbre taal

Den landaard liefde toont - zij mogen wufter wezen
Dan 't heil dat bloey voor U, op aard reeds, of na-dezen,

Waar U der vaadren Choor ontvang in zegepraal!