Het voorgeborchte

Afscheidsgroet aan de Vlaamsche broeders, op het kongres te Gent.
1849.

‘Een toon moet mij van 't hart, eer, broeders, eer wij scheiden!’

Zoo sprak, in 't maliekleed, de held¹⁾ zijn broedren toe,
Op 's Keizers stem vergaârd ter keering van den Heiden,
Die 't Christlijk Nederland kwam geeslen met zijn roê;
Zoo blonk een teedre traan den wakkren zoons in de oogen
Van Graaf en Forestier; zoo beefde hun de mond;
Zoo sloeg er hand in hand eer al de breeders togen
Naar ieders veldbanier, die ginds te wappren stond.
Ook ons vereent een band in werken en gevoelen,
Ons blinkt een zelfde wit aan 't eind van de eigen baan;
De band, dat wij den bloei van 't Nederlandsch bedoelen;
Het wit, dat Eenheid heet in 't Nationaal Bestaan.
Ginds wappren vaan bij baan; in bénden afgezonderd
Wordt lichter door ons heir, dat hem rondom belaagt,

1) Held beteekende, bij de Germaansche vaderen, ook bloot man.

[p. 100]

 

De geest der bastaardij van 't hoog gestoelt' gedonderd,

 

Verpletterd door een Volk, dat slechts te leven vraagt.

 

Ja, broeders, ja mijn hart geeft andwoord op uw stemme;

 

Ook 't Noorden bleef, helaas! bleef niet van aanval vrij:

 

Schoon vreemde landaard ons de borst nog niet beklemme,

 

Reeds sluipt hij bij ons rond, kwam onzen haard nabij,

 

Drong, in 't satijnen kleed van fransche logenschriften,

 

Schier tot het zuiver hart van onze maagden door,

 

Bedreigt en smaak en taal, en zweept de laagste driften

 

Tot muiting tegen God, tot duiz'ling buiten 't spoor.

 

Voorwaar, de geest, die eens den wakkren burgerijen

 

Van Gent en Amsterdam haar dengd en veêrkracht schonk,

 

Vloeide uit geen fransche pers, geen fransche fantazijen,

 

Maar leefde door zich-zelf, groeide uit de boezemvonk,

 

Door God ons in 't gemoed, dat trouw gemoed ontstoken;

 

Neen, neen, der vaadren oog zag aan geen vuig Parijs

 

Verborgenheden af, in heische nacht gedoken,

 

Doch thands, tot Frankrijks eer, ontbloot naar Frankrijks wijs.

 

De vaadren leerden daar geen gruwlen, zelfs geen greepen

 

Als Frankrijk in deze eeuw aan ons tot voorbeeld geeft;

 

De vaadren wisten met geen hersenschim te dweepen -

 

Zij dweepten met den roem, door Gods genaâ beleefd.

 

Mijn broeders, in de stad, waar eenmaal Charlemagne,

 

Ons-beider Vorst, zijn' vriend¹⁾ dat Godshuis²⁾ heeft betrouwd -

 

En waar zijn naamgenoot, haar lievend bovon Spanje,

 

Zich, neen, geen Keizer meer, maar burger heeft beschouwd -

 

De stad, ons Noord zoo eng, zoo inniglijk verbonden,

 

Daar klinke de afscheidsgroet, die stroomt uit onzen mond;

 

Haar veste galm ze weêr en moge luid verkonden

 

Dat we álle Burgers zijn in 't eigen Volksverbond.

 

Aanvaardt, aanvaardt den dank, uit vol gemoed gesproken;

 

Veracht op mannenkoon geen warme' erkentnistraan.

 

Gij grijpt de handen vast, geestdriftig toegestoken:

 

Dat, broeders, is genoeg: gij hebt ons hart verstaan.

 

En thands - verneemt ons woord in deze plechtige ure,

 

God ziet met welk een kracht 't hier in mijn binnenst brandt,

 

Wat ooit ook martelaar der goede zaak verdure -

 

Wij blijven trouw aan God, de Taal, en Nederland.

 

Wij zullen neven u, wij zullen met u werken:

 

Dat niet der vaadren schim de hoon zij toegebracht

 

Te zien, hoe 't bastertkroost met uitgespreide vlerken

 

De panden laf ontvlucht van 't wakker voorgeslacht;

 

Opdat met vreemde taal, met vreemde leer en zeden,

 

Geen ondeugd uit den vreemde ooit hier heur wortlen schiet;

 

Opdat dus wij, die zelf, die kloek en rustloos streden

 

Verdienen, dat ons God zijn vaderhulpe bied!

1) Einha d.

2) De Abdij van Sint Bavo.