Het voorgeborchte

Wilhelmina. Anna. Sophia.
3 juni, 1849.

Is ergends in dit scheemrig dal

Een zieltjen voortgesproten -

En baadt de heilge waterval,

Kalvariën ontschoten¹⁾,

Het plantjen met zijn mild krystal -
Dan zweeft er, in den Hemelhof,

Hoog boven gindsche wolken,

Waar 't licht-atomen waast, voor stof,
Waar Heilgen, louter zang en lof,

De onmeetbre sfeer bevolken -

Dan zweeft een Cherubijnental
Te zamen boven 't scheemrig dal.

En bij den glans van 't Eeuwig Licht,

Waar Minnen gloeit en Bidden,

Treedt in der Englen midden

Een geestenschaar, met blij gezicht.

Zij zijn getuigen van den Doop,

Die 't zieltjen overpaerelt,

En blinden 't, met Geloof en Hoop,

Voor 't schijngoud van de waereld,

En strikken 't in den Liefdeband,
Geslingerd door hun broederhand.

En bij den Wachter, die van God

Aan 't Kindtjen is gegeven,

Om, steeds verbonden aan zijn lot,

Hem nú vooruit te zweven,

Dán, dalend rond hem op zijn baan,
Den vijand naast hem neêr te slaan -
Is ook dier zaalge geesten beê

Steeds mét hem op zijn wegen;

Zij wuiven hem, in 't brandend wee,
De palmen der gewetensvreê,
Of strooyen hem, aan steê bij steê,

De bloemen van Gods zegen.

Zoo toog, voor meer dan twintig jaar,

Bij d' uitroep van ontwaken,

Dien 't liefste kind mocht slaken,

Ginds, uit der Hemelingen schaar,

Een lichtend drietal tot elkaâr.

Zij varen door 't Oneindig Licht,
Tot waar een wolk hun blikken richt

Naar 't needrig punt op aarde,

Waar moeder 't wichtjen baarde:

En als het wonder Doopkrystal
Het rein als zilver wasschen zal -

Daar brengen ze, als getuigen,

(Den vromen Koningen gelijk,
Getogen uit het verre Rijk,

Die bij de kribbe buigen)

Het kind een schat van gaven aan,
Die 't zalig doe door 't leven gaan.

1) De H. Doop, de zielen van de erfzonde wasschend, dank zij het bloedig Kalvarieoffer.

[p. 98]

 

Een hemelschoone blonde maagd,

 

Die, op de gulden lokken,

 

Een gulden helm, ten teeken draagt

 

Der ziele nooit verschrokken -

 

Een dochter van Germaansch geslacht,

 

Wie Willebrord tot Jezus bracht,

 

En die, met mannenmoed en kracht,

 

Zijn liefdeleer beleden,

 

En voor het Kruis gestreden,

 

En menig ziel ontsloten heeft

 

Voor 't licht, waarin zij juicht en leeft,

 

Schoon't lichaam, voor Gods Waarheid, sneeft -

 

Trad voor, en zag naar 't aardrijk neêr,

 

Naar 't wichtjen, argloos, teder,

 

En hief het aanschijn tot den Heer,

 

En knielde, in geestdrift neder,

 

En riep: ‘o Vader, geef de kracht

 

Des Geestes aan dit kindekijn!

 

Met Christen moed, met Christen macht,

 

Zij steeds haar Credo! uitgebracht!

 

En laat zij, wat op aard haar wacht,

 

Een echte Wilhelmina¹⁾ zijn!’

 

 

 

‘Dat bidden wij,’ zoo sprak geroerd

 

Een goede moeder, hoog van jaren:

 

‘Ik, Heer! heb uw Genade ervaren!

 

Mij hebt Gij in uw Rijk gevoerd,

 

Hoe luttel mijn verdiensten waren.

 

Mij wrocht uw gunst Mariaas Moeder,

 

Uit wie, de Schepper, Heer, en Hoeder,

 

Verlosser, na dien droeven val...

 

Verlosser werd van 't gantsch Heelal!

 

Wel mag ik Anna, Anna²⁾ heeten:

 

Alleen Genade zij mijn roem!

 

Och, laat mijn moederharte weten,

 

Dat Ge uw Genaden, niet te meten,

 

Als dauw verleent aan gindsche bloem,

 

Opdat heur de aarde óok Anna noem!’

 

 

 

Nu naakt een andre Hemelmaagd,

 

Die, in gewijde zilvren schaal,

 

Een louter gouden appel draagt.

 

Haar donker oog schiet heller straal

 

Dan immer daalde in menschlijk hart;

 

 

 

En uit den haarvloed, ravenzwart,

 

Die 't lichtrood plooikleed zwevend wijkt,

 

Haar oorsprong uit het Zuiden blijkt:

 

Een dochter Hellas', die weleer

 

Aan Paulus' hand haar rechten Heer

 

Met kloppend harte tegensnelde;

 

Een, wie Geleerdheid al vermeldde,

 

Dat ooit in menschlijk brein ontstond:

 

Maar die in de Evangeliebladen

 

Alleen den boom met vrucht beladen,

 

Alleen het Woord der Wijsheid vond.

 

 

 

‘Ik bied een appel van den tak,

 

Door Davids zoon reeds uitgelezen,

 

Als hij het Woord der Wijsheid sprak.

 

Hij doe dit kind Sophia³⁾ wezen!

 

Hij delg den smaak der ijdelheên,

 

Dien waereldwijzen needrig groeten!

 

Hij moog den doodsgeur haar verzoeten

 

Des Adamsappels van voorheen!’

 

 

 

‘Genade Gods, der Liefde vrucht,

 

Die Liefde kweekt en Hemelzucht,

 

Genade Gods, die Strijdenskracht

 

En stille Wijsheid saam zal strenglen,

 

En vruchtbaar maakt in 't heilig menglen,’

 

Zoo zong het choor der zalige Englen,

 

‘Straalt neder, ginds in de aardsche nacht.’

 

 

 

Zij zweeft, een heldre star gelijk,

 

Bij 't wiegjen van de jonggeboren.

 

Uw gave, Heer! ga niet verloren!

 

Maar zij, gelijk een handvol koren,

 

Een welige oogst der toekomst rijk!

 

 

 

Mariaas Moeder en de maagden

 

Van Griekschen en Germaanschen stam,

 

Wier namen 't kindtje op aard bekwam,

 

Wier gaven ze in het zieltjen nam,

 

Lofprijzen God, voor 'tgeen zij vraagden:

 

Zij zien met blijdschap op hun werk:

 

God maakte, door Genade, Sterk,

 

God maakte, door Genade, Wijs,

 

Wie eenmaal vreemd was aan zijn Kerk.

 

 

1) Wilhelm, Wilhelmina, Guillielmus, is gyld-, guild-, gull-, gulth-, guld-, guold-, gold-helm, die den Gulden of Gouden Helm draagt. Germaansch.

2) חּבח: Genaderijk. Hebreeuwsch.

3) Σοϕία Wetenschap, Wijsheid. Grieksch.

[p. 99]

 

Een mannen-stem klinkt op van de aard,

 

En bidt van God, dat Hij aanvaard

 

Al, al de krachten van zijn wezen,

 

Als offer van zijn dank aan God

 

Voor 't richten van dat wonder lot,

 

 

 

Zoo onvoorspelbaar eens voor-dezen!

 

Hij bidt, waar hij van vrengde weent,

 

Dat God de dierbaarste aller vrouwen

 

Blijv' zeegnen, en voor hem behouên

 

Met al de deugden, haar verleend!