De klok van Delft
(1846)–J.A. Alberdingk Thijm–
Auteursrechtvrij
[pagina 1]
| |
De klok van Delft
| |
[pagina 3]
| |
I.Een sombre woning, waar ge alom
De vensters van betralied vondt,
En wie de glans der morgenstond,
Wanneer ze Delft in de oogen glom,
Eerst laat, en schaars, heur stralen zond -
Was Meester Heynricks eigendom.
Daar hield de grijze ketelsmid
Zijn huisvertrek en koopkantoor,
| |
[pagina 4]
| |
Zijn schatten gouds - en, meer dan dit,
Een minlijk kind, voor wier bezit
Hij, jonk, zijn brave vrouw verloor.
De smidse zwoegde in 't eigen huis,
Maar ver genoeg van 't woonverblijf,
Dat slechts een enkle reis - 't bedrijf
In smedershal en gieterskluis
Bespeurd wierd uit haar dof gedruis. -
't Was, voor een meisjen, schoon en jong
(Hoewel dier schoonheid niet bewust),
Voorzeker geen gewenschte rust -
De somberheid, die haar omving,
En, als ze 't lievlingswijsjen zong,
Verdoovend op haar klanken hing,
Ook was ze vaak bedrukt te moê;
En had zij, in heur eenzaamheid.
Een uur gesponnen of gebreid,
Dan richtte zij den Heer zich toe,
En bad, en schreide - tot zoo lang
Ze weêr een troost vond in haar zang
Wel hoorde ze, over de enge plaats,
't Verward gewoel der smeltersmaats -
Wel zag zij dikke rookkolommen,
| |
[pagina 5]
| |
Van fel en rossig vuur doorglommen,
Die stegen uit de zwarte schouw,
En schemerden in 't hemelblaauw:
Maar och! wat was 't gesloof dier liên -
Hun gaan, hun komen - smeden, stoken -
Wat was dat vlammen, was dat rooken,
Ras afgehoord, ras afgezien!
En mocht ze maar een bloemtje of wat,
Een vinkje of blanke tortel houden,
Opdat ze elkaâr beminnen zouden,
En zij, ook zij, heur rijkdom had! -
Helaas, zij dorst er niet van roeren,
‘Hoe Vader huishield met haar schat,
En vroeg: “wat neskheid haar bezatGa naar voetnoot1
't Geveugelt' hier de pap te voêren,
Die spijs kon zijn voor volk en boeren!”
Hij had zoo streng haar aangezien,
Dat zij heur poesjen slechts ter nood
Had durven vlijen op haar kniên,
En sparen dít voor 't minst de dood!’
Josina was beklagenswaard!
Voor haar geen licht, geen bloeiende aard,
Geen jeugd, geen liefde, geen toekomen:
| |
[pagina 6]
| |
Sints lang bepeinsden 's vaders droomen,
Naar grootheid hakend als naar goud,
Dat eens de aanzienlijkste uiter steden
Als evenknie hem hulde deden -Ga naar voetnoot1
Hem, als hun dienstbre steeds beschouwd!
Dat Sasbout Pieter van Ter Veer,
Een grijs regent, in wiens verplegen
't Benijdbaar aanzien was gelegen -
Zijn kind zou zijn ten gade en Heer.
De zachte! 't was en bleef haar zoet
Naar 's vaders wil, en vaders wenk
Te luistren; 't onderdrukt gemoed
Verloochnend op zijn oogenzwenk:
Maar sints onlangs scheen haar dat huwlijk
(Hoe luttel ze ook haar lot doorzag!)
Een vreeslijk dreigende onweêrsslag;
En van ontrustend, als ze plach,
Vond zij heur toekomst meer dan gruwlijk.
‘Mijn God! is zulk een lot 'et mijn':...
Die matte blik, die hooge jaren,...
Die grimlach - bij zijn grijze haren...
O vader, 't zou ondraaglijk zijn!...
Maria! lieve, dierbre moeder!
| |
[pagina 7]
| |
En gij, Sint-Joseph, mijn behoeder!
Wacht mij zoo'n levenslang verdriet? -
Ik zal zoo diep rampzalig wezen!...
Wat wordt er van mijn zoet voordezen?...
Van Ewout... bij dit bang verschiet? -
Neen, Heer! neen, gij gedoogt het niet!
| |
II.Voor veertien weken toog te nacht
Een jeugdig Mechelsch Kavalier
De Delfstad door, langs gracht bij gracht,
Tot hem zijn trouwe klepper bracht
Voor Heynricks deur van Trier.
En - wie den vreemdling niet ontbood! -
Hij was, sints veertien weken lang,
Des ketelgieters huisgenoot;
En veertien weken viel de dwang
Van 's vaders gierig zelfbelang
Josinaas hart zoo bang.
De vreemdling was geen hellevorst,
Verstaald bij balg- en hamerslag;
| |
[pagina 8]
| |
En had nooit grover last gelorst
Dan 't goud der keten op zijn borst;
En 't ijzer van zijn dagg':
Maar echter steeg hij dikwijls af
Ter plaats, waar 't vreeslijk bekken bruist,
En scheidde er vlammende erts van draf,
En voerde er schop en bootsersstaf,
En trok de vormen júist.
Reeds was er menig keer voorbij,
Waarin bij, 's morgens en te noen,
Aan Heynricks en Josinaas zij
Een kort en sober maal kwam doen:
Reeds had de grijzaart menig nacht
Des vreemden koel, ja stuursch, bescheid
In slimme blijdschap overdacht;
En 't voor zijn vaderplicht bepleit,
Dat geen gevaar verbonden ging
Aan 't woeker-kostgeld - zacht verdiend
Van d' ongenooden tafelvriend;
En 't ketel, klok, of goteling,Ga naar voetnoot1
Geen rijkdom was, door 't echtverbond,
Die meester Ewout herwaards zond:
Reeds werd er menig zucht verdoofd
| |
[pagina 9]
| |
In 't schuldloos hart der lieve maagd -
Een zuchtjen, dat een weêrzucht vraagt,
Ofschoon ze zelve 't niet gelooft:
Reeds was een vriendschap voor 'et leven
In haar en Ewouts hart geschreven -
Aleer de gast zijn effen groet -
Den morgenwensch en 't ‘goede nacht,’ -
Met eenig woord van roem of klacht,
Als heusche toespraak, had verzoet.
Bij wijlen zat hij uren lang
In eenzaamheid ter bovenkamer,
Van waar een lieflijk klokgeklang,
En snaartuigtoon, of zacht gezang,
't Geluid van vuurbrand, zaag, en hamer,
Dan flaauw weêrklonk in de enge gang.
En als hij dees zijn cel verliet,
En nog, al peinzend, bleef doorlezen
De cijfers, bogen, kegels, pezen...
En 'tgeen Josina in 't verschiet
Hem had zien schetsen - dan verried
Zijn doffe blik, en doodsbleek wezen,
Dat hij, als meesttijds, dag en nacht
In moeizaam werk ten einde bracht.
Maar, nu ze elkander minder vreemd,
Ja, bijna broeder zijn en zuster -
| |
[pagina 10]
| |
Wat is 't een voorzorg, die zij neemt,
Opdat hij, stoorloos en geruster,
Ook in de huiszaal toeven blijf,
En aan haar zijde peins en schrijf!
Want o, zijn aanblik, zijn nabijheid,
Zijn ademtocht, zijn nietigst woord,
Ze zijn háar - weelde, leven, vrijheid;
En had natuur haar eens bekoord -
Thands, ver van hem, geen bloeiende oord,
Geen weg, die niet ter woestenij leidt!
Mét hem is 't Hemel!
- Werd het uur
Van 't middagklokjen soms vergeten,
En heeft ze alléen haar dag gesleten -
O, welk een nooit doorleefde duur!
| |
III.En hij? -
Hij spreekt haar vriendlijk toe;
Hij neemt in scherts en kout behagen,
Als of zijn oogen blijder dagen,
Dan toen hij, schuw en stroef te moê,
't Verkeer ontweek, verrijzen zagen.
| |
[pagina 11]
| |
Soms zit hij bij Josina neêr:
En drukt zijn kruin geen achtbre grijsheid -
Reeds menig tocht en menig keer
In 't leven - vormde hem een leer
Van God' en menschen vruchtbre wijsheid.
Hij spreekt een taal, aan 't hart gegloeid;
Hij spreekt van knopjens, lang volbloeid;
Van 't vluchtig, maar geliefd, te-voren;
Hoe ons deze Aard aan schijnsels boeit
Van 'tgeen Hiernamaals zal ontgloren -
En 't meisjen voelt zich als verloren
In 't woord, dat van zijn lippen vloeit.
Heur spinwiel zwijgt oodmoedig stil:
Hij schetst - verhaalt - betreurt - verdedigt;
Een gloed in 't oog, de wangen kil;
Gebaar en stemkracht, geêvenredigd
Aan 'tgeen de ziel herscheppen wil. -
Zoo spreekt hij nog wen de avond daalt,
En 't meisjen - vaak een traan in de oogen -
Hem tegenstaart, en wijd verdwaald
In andre sferen opgetogen -
Toch, met éen zelfde geestvermogen,
Zijn beeld aanschouwt, dat, bleek bestraald
Daar altoos neêrzit... en verhaalt. -
Vaak - zijn ze ook samen ter kapel
| |
[pagina 12]
| |
In 't oude klooster der Klarissen,
En toont hij, na de morgenmissen,
Haar vluggen vingren 't orgelspel. -
Een andren dag! -. Hij stuurt haar hand
In 't sierlijk schrijven van gebeden;
En, Meester, schonk hij haar te vreden
Zijn rozekrans, als vriendschapspand. -
Maar somtijds is 't een vreemd gevoel,
Dat voor zijn voorhoofd staat te lezen;
Dan schijnt hij 't pijnlijkst zielsgewoel,
Een zucht, een slingring zonder doel,
Ter machteloze prooi te wezen:
Dan kan hij, zwijgend, naast haar staan;
En blikt haar láng en roerloos aan;
En lispelt zacht een tweetal namen,
Als of hij, van Gods Geest bezield,
Daar voor een heilge lag geknield-
Met buigend hoofd, de handen samen.
Dan wellen tranen hem in 't oog,
Die langs zijn forsche kaken branden,
En met de palmen van zijn handen
Wischt hij, beschaamd, zijn wangen droog.
Maar niemant had nog ooit bevroed -
Wat Ewout omging in 't gemoed.
| |
[pagina 13]
| |
IV.Eens was het feestdag! 't was Sint-Jan:
De liefelijkste morgenstralen,
De reinste hemel lacht haar ân,
Nu zij het vensterluik liet dalen,
En 't helder oogjen nu en dan
Door 's hemels vriendlijk ruim laat dwalen.
‘En broeder Ewout heeft gevraagd,
(Zoo noemt hem liefst de teedre maagd)
Ter Vesper, dat ze 't zou gehengen
Den feestdag samen door te brengen -
Wen 't meester Heynrick niet mishaagt!’.
Zij kleedt zich dus met meerder zorgen,
En zoo, gelijk haars vaders last
't Sints lang, op iedren kerkdagmorgen,
Voor Sasbout Pieter hield gepast:
Maar toen ze 't frissche stroomkristal
Liet paerlen door haar vingrental -
En 't baden van heur hals en armen
(Wie 't stemmig kleed, zoo trouw, zoo kiesch
Plach te overhullen en beschermen)
| |
[pagina 14]
| |
Een hooger gloed op 't aanschijn blies,
Dat, als ten spijt van 't kerkerleven,
Zich nooit zijn rozen zag begeven -
Maar toen zij 't glansrijk, gitzwart, haar
Tot breede tressen had gewonden,
En 't blanke keursjen was verzwonden
In 't somber taf der feestsamaar -
Maar toen ze trad in 't huisvertrek,
En bleef er lang en rustig wachten,
Met vader Heynrick in gesprek,
Verstrooid.. van handling.. en gedachten -
Maar toen ze 't blozend kopjen stak
In fulpen huif, met kanten boorden,
En slechts in afgebroken woorden
Van tijdsverloop en kerkgang sprak:
Toen - toen, als altoos, was heur wezen,
Heur ziel, bij hém, haar uitgelezen!
En Ewout kwam niet!... en 't gelaat
Haars vaders deed heur harte schromen,
Dat 's meesters scherpziende eigenbaat
Een offer aan zijn lievlingsdroomen
Zou zoeken in haar feestgewaad!
En ja! zij had zijn ziel doorlezen:
Hij sprak haar toe: ‘'t Zal vierdag wezen,
Me dochter! zoo voor dij als mij:
| |
[pagina 15]
| |
Eerst mis gehoord in 't hooggetij,
En uiter kerke, frank en vrij,
Naar min en zin, met Fijk-moei Luyten
Den vluggen voet gerept naar buiten!...
Nu ziet ge, kind, hoe heusch ik ben -
Mids knecht en kroost zijn plichten ken!
Josina bloosde: ‘Vader-lief,’
Begon ze zachtjens te overleggen,
‘Vergeef me 't mooglijk ongerief....
Maar laat ik di mijn voorkens zeggen:
'k Ging' liever huiswaart uiter kerk,
De Zondag eischt toch ook zijn werk,
En 'k moet...’
-‘Wat moedi..?’ bromt de smeder -
‘Dat quintig hoofd gaat op end' nederGa naar voetnoot1
Nog rasser dan mijn blaasbalk mag:
Ge klaagt mij steeds, en dag aan dag,
Dat andre maagden hoogtij vieren,
En 's Zondaags in de velden zwieren,
En nu 'k di gun... maar - 't is ook wel -
Keer thuis; verzaak mijn minst bevel:
'k Zal (bij Sint-Julf!) aan maagdengrillen
Niet langer tijd en zorgen spillen.
Doe - wat di vlijt; en ongestoord! -
| |
[pagina 16]
| |
Gân-dag! - ik moet naar buiten voort...’
De maagd berustte in dit besluit:
Maar, thuisgekeerd - hoe zag zij uit
Of niet de broeder telker stonde
Uit 's Heeren tempel keeren konde!
En Ewout kwam niet! - Wreede hoop! -
Het uurwerk ging zijn tragen loop,
En deed reeds negen maal zijn ronde.
De scheemring daalde, en zacht besloop
Josinaas hart een martlend vreezen
In 't eenzaam huis alléen te wezen.
Zij zat te mijmren neven 't glas;
Zij zag bij iedren tred naar buiten,
Die klonk door de enge vensterruiten,
Of 't eindlijk licht de jongling was.
Helaas, hij kwam niet! Onweèrsnevelen
Vervroegden 't somber uur der nacht,
En deden, bij de droeve klacht
Der stormen, of het ware een macht
Van spooksels uit den dampkring hevelen.
Josina vond het ijl en kil
In de enge woning; 't was er stil
| |
[pagina 17]
| |
In hut en smeedplaats; slechts daar buiten
Kwam 't noodweêr op de tralies stuiten.
Zij waagde 't naauw, met bleeke hand,
Met foltrende angst in hart en aderen,
Den schier gebluschten haard te naderen -
Waaraan ze een flikkrend licht ontbrandt.
Na zinkt zij moed- en machtloos neêr;
't Is nacht; een leunstoel draagt haar leden;
Daar buiten giert en loeit het weêr:
Zij schreit; en stamelt haar gebeden;
En schreit en bidt al meer en meer.
Op eens - daar hoort ze een dof gedruisch;
Daar klinkt een forsche stap door 't huis,
Dien zij hoort naadren en verzwaren;
Zij ijst: de huispoort toch bleef dicht!
Daar klinkt heur kamerslot - van 't licht
Poogt ze in den duister door te staren....
‘O God! 't is Ewout!’ gilt zij luid;
En laat het klamme bidsnoer los;
En rijst verrukt den leunstoel uit -
Maar zinkt, door flukschen schroom gestuit,
Weêr neder met een blos.
| |
[pagina 18]
| |
V.‘Josina!’ riep ook Ewouts woord,
En 't helder licht, de vreugdevonk,
Die in zijn eedlen opslag blonk,
Had plotsling uitgegloord.
‘Wat deert u?’ was zijn heusche vraag:
‘Gij beeft; uw handen zijn als steen;
't Was toch geen droom, geen zwarte plaag,
Die voor uw oog verscheen? -
Hoe, zuster, nog zoo laat beneên?
En hoe zoo gants alleen?’
- ‘Alléen? - ja, broeder!’ fluistert zij:
‘'t Is niet vergeefs gezegd: -
De tijd.... ging vreeslijk loom voorbij:
Maar - wat ik bij uw afzijn lij! -
Had ik op schooner feestgetij
Op zoet gezelschap recht?...
O, nu 'k uw beeld weêr naast mij zie,
En nu 'k uw trouwe stem
Weêr de aandacht eener zuster biê -
Hoe droef een dag mij kwelde - zie
Ter nood gedenk ik hem.’
| |
[pagina 19]
| |
- ‘Josina! leg uw goedheid af!’
Riep Ewout blozende uit:
‘Zij baart mij al te hard een straf:
En 't leed, dat u mijn woordbreuk gaf,
De rouw, die 't mij nog lang verschaf,
Wischt ál mijn misdaad uit.’
'k Beken mijn schuld - 'k beken mijn schuld! -
Maar, zoo gij 't broederwoord gelooft -
O, blijke u, dat mij hart en hoofd,
Schoon van uw zoet verkeer beroofd,
Niet werkloos bleef, nog onvervuld.
Ik ben reeds van van morgen vroeg,
In 't arbeidsjuk gekromd geweest. -
De kortste Mis, in spijt van 't feest,
Was meer nog dan genoeg:
Maar denk niet - denk niet, dat mijn zin,
Vervreemd van God en de Eeuwigheid,
Op wuftheên zich heeft toegeleid,
Of slaaflijk koopgewin:
Neen, neen! - God-lof! mijn groote werk,
Een arbeid is volbracht
Ter eere Jesu en zijn Kerk;
Te teeknen met een dierbaar merk,
Voor tijd en nageslacht!
| |
[pagina 20]
| |
Josina - neen - gij ziet niet in,
Dat mij geen dwaasheid stiert -
Mijn woorden hebben kracht noch zin:
Maar gij - mijn zuster, mijn vriendin -
Gij zult het weten, wat ik min,
Wat mij ter vreugde wierd:
- Wie van zijn vroegste kindschheid aan
Naar kennis en ontwikkling streefde:
Míj klonk geen Woord - ten zij verstáan;
Mij mocht geen Kleur, geen Klank, vergaan,
Die 't zielsgevoel had aangedaan,
En rustloos in mijn boezem leefde.
Dat denkbeeld - ware 't klank, of kleur,
Of bloot begrip, of flaauw gevoelen,
Bleef in mijn zwangre hersens woelen;
En, schoon 'k er veel meê mocht bedoelen -
't Ging nimmer mij geheel te leur,
't Bracht andre beelden, andre vormen,
't Bracht nieuwe leer en kennis voort;
En voelde ik ook mij-zelf, den zwaksten van Gods wormen -
'k Bleef dag aan dag, in oord bij oord,
Den Hemel met mijn beê, mijn kinderbeê bestormen,
Opdat mijn zielswensch wierd verhoord:
Opdat de Liefde, die 'k daar binnen voelde leven -
Die mij, tot zwakheid toe, aan 't oudrenpaar verbond,
| |
[pagina 21]
| |
De Liefde, die mij 't Schoon met geestdrift aan deed kleven,
Waar 't, uit der menschen Ziel, in 't Lichaam scheen te zweven,
Of 't oog 't in 't wijd gebied der Waereldschepping vond -
De Liefde, die met vuur, met nooit getemd verlangen
Mij tot ontraadsling dreef van Rede en van Natuur,
Die slechts een vóorsmaak proefde, in Vormen en Gezangen -
Opdat die liefde - vrucht, ontwerpkracht mocht ontvangen:
En 'k gouden beelden schiep uit stollend boezemvuur!
'k Heb jaren lang getracht, die dorst, die zucht, die liefde,
Te wijden aan een beeld, of hier of ginds ontmoet:
't Was zij, die ziel en zin, die 't kokend hartebloed,
Won lesschen in den damp der wolken, die zij kliefde,
Als zij ten Hemel greep, naar 't ongekende goed.
't Was al vergeefs! maar eens - een droeven dag mijns levens! -
Daar trof me een wreede slag, oneindig lang beschreid:
Toen werd mij zachter lot, en kalmer harte tevens,
Van God bereid:
Aan 't ziekbed vastgeboeid, bezwijkend voor de rampen,
Wier wicht mij schier deze aard, mij 't aanzijn vloeken deed,
En met nog zwarter kwaal in 't ijskoud hárt aan 't kampen
Dan dic mijn lichaam sloopte, ontviel me een duren eed.
'k Beloofde aan God den Heer, als hij mijn ziel wou schenken
De vreugd, de zaalge rust, zoo ijvrig achterjaagd -
Met minder bittren kelk den stroeven mond wou drenken -
Voor hem een werk te doen, dat rijke vruchten draagt;
| |
[pagina 22]
| |
Dat eeuwen, eeuwen lang Zijn Glorie zal verkonden;
Den Mensch tot Liefde en Weldoen spoort;
Dat spreken zal van God, in God vergeten stonden,
Met onverdoofbre stem, door heel een volk gehoord!
.................
Daarbij - 'k betreurde veel: en zoo mijn dierbren schimmen
Een eermerk rijzen mocht, dat de eeuwen trotsen zou -
Dit deed mij meer gerust den levensberg beklimmen,
En staren in het verschiet naar nieuwe waereldkimmen,
Bij 't zinken van 't voorheen, in dús voltogen rouw.
In Delft had volk en magistraat
Een heerlijk, godgevallig werk,
Ter eer der Hippolyeten kerk,
Besloten in hun raad.
Een klok, zoo machtig en zoo schoon,
Van boog, van beeldwerk, en van toon,
Als in uw land geen toren draagt -
Werd van uws vaders kunst gevraagd.
De Klok! - zij was het lievlingsbeeld,
Wiens duister voorgevoel mijn ziele had gestreeld!
De Klok, die boven 't stormgerucht,
Zijn toon doet heerschen in de lucht -
Die ons tot God, ter kerke, noodt -
In vreugde en lust, verderf en dood,
| |
[pagina 23]
| |
In bruiloftslied, of uitvaartpsalmen,
Den rijken toon mengt van zijn galmen -
En, boven 't stof en 't stoflijke uit,
Een onvergankbren staat beduidt -
Die, buiten 't aardsch gewoel geheven,
Méer dan de priester hier in 't leven,
Gezalfd, gedoopt ten eersten tolk
Des Heeren, bij 't onteenigd volk,
De stem des Heeren zelve schijnt
Die 't hart bevestigt, wen 't verkwijnt -
Die telker uur zich kenbaar maakt,
En uitroept, uitroept, ‘Bidt en waakt’ -
Die langs de velden, schaars bewoond,
't Verloren schaapjen tot zich troont -
De stem, die zelfs in nacht en graf
Den leer preêkt, dien 't Geloof ons gaf -
Die, hoe vermomd, en wáar wij vliên,
Herhaalt - ‘Gij wordt van God gezien?’ -
De klok - het beeld der Harmonie -
Waar streng Verstand, en teêr Gevoel,
Waar Maat, naar Vorm, en Melodie,
In samenwerkt tot hooger doel:
De klok, die, en voor God en Mensch,
't Verstand Metalen af doet scheiden,
Of binden leert, naar wenk en wensch,
| |
[pagina 24]
| |
Opdat ze in Klanken zich verbreiden;
't Verstand, wen 't afmeet en bepaalt,
Getal en Wicht, tot Toon doet vleugelen,
Den wilden Klank, in Vorm gemaald,
Ten schoonste' akkoorden laat beteugelen -
De klok, die, zoo voor God als Mensch,
't Gevoel doet spreken in de Tonen,
Die gonzend uit zijn wanden dronen,
Als kroost eens dubblen elements;
't Gevoel, den zielenadeldom,
Weet uit te drukken in zijn Bogen,
En in zijn Beeldsels van rondom
Zich leent aan 't hoogste Kunstvermogen -
De klok - die, zoo voor God als Mensch,
De kracht des Lichaams ons doet sterken,
Om ook in 't Stof der Aard te werken,
Als wezens, vreemd aan elken grens -
De klok die, God, ten hoogsten Lof,
En 't Menschenkroost, ter Zielsverengeling,
Een Mensch - den Geest aan duurzaam Stof
Doet paren, in verheven mengeling,
En drukken, Aarde- en Hemelspruit,
Zijn Gantsche Menschheid daarin uit -
| |
[pagina 25]
| |
De klok - de klok - ziedaar 't gewrocht,
Mijn menschlijk leven lang gezocht.
Ik teeg aan 't werk. Een lang verkeeren
Met d' Arbeid naast de Wetenschap
Kwam mij de kunst des Smelters leeren,
Door d' afgesmeekten geest des Heeren,
In eedlen zin, ten hoogsten trap.
Geen schooner toon - geen forscher klanken -
Die de ijzerkromming in zich sluit,
Dan waar ík God voor hoop te danken,
Die mij doorlichtte met zijn spranken,
Wen 't matte hoofd ter Maat mocht wanken,
Of 't zintuig zwijmde voor 't Geluid.
'k Mocht eindlijk onmiskenbre wetten
Der afgemeten bergstof zetten,
En drukken vollen toon bij toon,
Zelfstandig, maar in wedstrijd klinkend,
Harmoniesch rijzend, buigend, zinkend,
In welfsels uit, onwraakbaar schoon!
Ik schetste uw vader mijn verrukken:....
Geen grootscher klok voelde ooit deze aard
Haar hechten lenden zich ontrukken,
Dan 't met Gods hulp míj zou gelukken
Te steunen in haar hemelvaart.
| |
[pagina 26]
| |
Ginds, van den tempel zal zij klinken,
En slechts aan géne zij der Maas,
Drie mijlen ver, een toon doen zinken,
Als Berckels zielsoog nooit zag blinken,
Als nimmer Rijswijcks oor mocht drinken,
Bij 't veldgeruisch des dageraads.
't Was heden, dat mijn laatste zorgen,
Aan 't beeldsnijwerk der kap besteed,
Mij zoet voorspelden, hoe 'k op morgen
Eén vorm er nog in hechten deed'!
'k Was aan 't herpeinzen - en 't hermalen -
't Hermeten van de minste boog -
't Hervinden aller slotgetalen,
In 't rijk der lucht en mineralen,
Die dierbaar zijn aan 't vorschend oog...
'k Ben bij mijn werkstuk neêrgedoken;
Ik heb mijn dankgebed gesproken
En morgen, morgen nog, zoo ooit -
Staat heel 't gewrocht voltooid!
Josina staarde voor zich neêr -
Als had haar aandacht keur noch perk;
Toen zag zij op, en blij en sterk
Van zoet vertrouwen, sprak zij teêr:
‘Gods zegen, Ewout, kroon uw werk!’
|