Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
Auteursrechtvrij
[pagina 444]
| |
En 't aerdrijck voor soo felle vlagen
Een minnend aensicht bied soo soet:
Nu 't licht gehuyst ontrent den Stier
Soo blye dagen brengt te voren,
Gereckt, gematigt naer behooren
Met winter-koude en Somer-vier:
Nu 't aerdrijck sijnen schoot ontsluyt
Nu lauwe hette en koele droppen
Ontspringen doen de frisse knoppen,
En trecken geest ten wortel uyt:
Nu lieffelijck in veld en bosch
Sich opdoen met soo versche roken
Hier 't eerste groen nau half ontloken,
Daer suyver wit, gins aerdig blos:
Nu 't schouwGa naar voetnoot1 gevogelt welgemoed
Den nieuwen tijd met vrolijck quelen,
Met mengelsang van duysend kelen
Onthaelt, besegent en begroet:
Nu 't vee den muffen stal verlaet,
En springt langs d'opgedroogde landen;
Nu kalf en koe met grage tanden
In 't nieuwe gras te bruyloft gaet:
O die nu oock in ope locht
Van dienst en engen dwang ontslagen,
Langs tuyn, langs duyn en dorenhagen
Eens 't vrye veld betreden mogt!
Hoe soude ick by dees' Lente-Son
Mijn greetig ooge spelen leyden
Door blaeuwen Hemel, groene weyden,
Door berg en dal, door beek en bron.
Soo bly soo breed een uytgesicht
Sou my met heeter sang-lust treffen,
Sou mijn gedachte bet verheffen
En mijn gedachte mijn gedicht.
| |
[pagina 445]
| |
Een geest genegen t' onderstaen
Een werck dat eeuwen mag verduuren,
Wil niet beknelt sijn tusschen muuren,
Wil breed en ruymschoots weyen gaen,
Wil met een onbelemmert oog
Door Aerde, Zee en Hemel sweven:
'T genot eens voorwerps soo verheven
Verheft sijn' geesten hemelhoog.
Treckt sijn' gedachten uit het slijck
Doet sijn' gedichten kracht ontvangen,
En maekt sijn' schoone maetgesangen
De schoonheyd hunner stof gelijck.
Is 't wonder dat mijn rijm als mat
By d'aerde kruypt, na dier mijn' oogen
Ons huysdack nau passeren mogen
Mijn' voeten noyt den wal der Stadt.
|
|