Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw

[p. 430]

De noorde-wint en suyer-son.

[Door Cornelis Maertsz, geb. te Wervershoof, behoorende tot de 2^e helft der XVII^e E.; een brave huisman en Godvruchtig Ouderling te Hoog-Karspel.]

Daer gingh eens een Pelgrim treden,

Met een Tabbaert, dick en swaer;

Noorde-wint word hem gewaer,

Dies begon hy sijne reden

Tot de Suyer-son en sprack:

Stroop dien Pelgrim van sijn pack.

Suyer-son seyd: Hagel-blazer;

'k Kan wel 't doen, gelooft 'et vry,

Ja veel beter als zelf gy.

Noorde-wint seyd: 'k heb gheen dwaser

Reden immermeer gehoort;

Wat ik aen-vang, 't gaet al voort.

Suyer-son seyd: sonder kijven,

Laet ons beyde eens besien

Wie den Mantel stroopt van dien,

Ick wil wel de laetste blijven;

Benje nu soo kloeck en sterck

Legh uw kracht dan eens te werck.

Noorde-windt, met ronde kaecken,

Blies uyt on-weer, ende Storm,

Dat den droeven Zee-man korm;

Hy deed Sneeuw en Hagel maecken.

Ende worp dien, hard en stijf,

d'Arme Pelgrim op sijn lijf.

Maer doe 't on-weer hem aenrande,

Heeft dees op sijn Rock gepast,

Ende hield sijn Tabbaert vast

Met twee dicht-genepen handen,

Ja hij wond hem om sijn kop;

En de Noorde-wint gaf 't op.

[p. 431]

 

Doe de Noorde-windt dus kaeltjes

 

Daer af quam, met al sijn werck,

 

Stack de Son sijn Hooft door 't Swerck,

 

Ende schoot sijn Flicker-straeltjes

 

Op den Pelgrim, die seer heet

 

Daer op strack bedauwt van zweet;

 

 

 

En, midts door den glans der Sonne

 

Moedt en macht, hem heel begaf;

 

Worp hy sijnen Mantel af.

 

Dat is louter 't spel ghewonnen,

 

Seyd de Suyer-son, sie daer!

 

Ja, seyd Noorde-windt, 't is waer.

 

 

 

Desen Pelgrim is de Mensche;

 

Noorde-windt is tegen-spoet,

 

Die ons vlijtigh toe-sien doet;

 

Maer dit was een saeck naer wenschen,

 

Dat men soo op-passen kon

 

In des voor-spoets Suyer-Son.