Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
AuteursrechtvrijVan Jesus en Sint-Janneken.[Door Adrianus Poirters (?); zie bl. 390.] Lestmael op eenen somerschen dagh,
Hoort wat dat ick bevallijck sagh
Van Jesus en Sint Janneken,
Die speelden met een lammeken
Al in dat groen gheklavert lant
Met een pap-schotelken in haer hant.
Die witte vette voetjens die waren bloot,
Haer lipjens als corael soo root;
De soete vette paterkens
Die saten by de waterkens;
Het sonneken scheen daer al soo heit;
Sy deden malkanderen met melck bescheit.
D'een troetelde dat lammeken sijn hootGa naar voetnoot1,
En d'ander kittelde het onder sijn poot:
Het lammeken gingh springen;
Sint Janneken ginck singen,
En huppelde en truppelde door de wey;
En dese krollebollekens die dansten alle bey.
En als het danssen was ghedaen
| |
[pagina 407]
| |
Soo moest dat lammeken eten gaen;
En Jesus gaf wat brooyken,
Sint Janneken gaf wat hooyken,
Ter werelt en was er noyt meerder vreugt
Als dees twee cosijntjens waren verheugt.
Joannes sijn kleine neefken nam
En sette hem boven op het lam:
‘Schoon manneken, gy moet rijden;
Ick sal u naer huys gaen leyden,
Want Moederken die sal zijn in pijn,
Waer dat wy soo lange ghebleven zijn.’
Sy saten en reden al over-hant,
En rolden en tuymelden in het sant,
En dees twee kleyne jongskens
Die deden sulcke sprongskens!
En al de kinderkens sagen hen aen
Tot dat sy ten lesten zijn thuys gegaen.
De Moeder die maeckte op staende voet
Van suyker en melck een pappeken soet;
Daer saten toen die papbaerdekens,
Daer aten die twee slabbaerdekens,
En waren soo vrolijck en soo bly -
Gheen Konincx banquet en hadder by.
Naer tafel soo danckten sy onsen Heer,
En vielen op haer kniekens neer.
Maria gafse een kruyseken,
Daertoe een suycker huyseken,
En songhse stillekens in den slaep.
En naer het stalleken soo gingh het schaep.
|
|