Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
Auteursrechtvrij
[pagina 386]
| |
Klachte van Petrus en Paulus.[Uit Vondels Treurspel Peter en Pauwels (1641).]
Pa.
Zoo klagen 't hart verlicht, vaer voort met uwe klaght.
Pe.
De nacht vermaentGa naar voetnoot1 my weêr aen 's Heilants jongste nacht;
Waer in d'Aertspriesters zelfs, schijnheilige Ouderlingen
En Schriftgeleerden hem, met stael en stocken, vingen,
Door d'opgeruide schaer, en dien Iscarioth;
Verkoopende, om wat gelts, zijn' meester, en zijn' Godt.
Ick trof in 't hondert, met den korten krommen degen,
Maer al vergeefs: elck vloot, en Simon stont verlegen,
Verlaten, en most zien, tot stervens toe bedruckt,
Hoe deerlijck Jesus daer zijn oogen wert ontruckt,
En stewaert in gesleept. 'k zagh om: elck was geweken.
'k Had nu door meesters last den houwer opgesteken:
En, twijflende of mijn trouw hier mede moght volstaen,
Volghde al beducht de torts en nachttroep achter aen
Gelijck een dwalend lam al blatende den harder,
En siddrend voor den wolf; dan dichter, dan wat verder.
Helaes! zy sleurden 't Lam in 't priesterlijcke hof.
Ick zagh dit, en verdroegh 't. vergreep ick my niet grof?
Och och och och och och.
Pau.
Ghy had u vroom gequeten.
Pe.
Ick stijgh de trappen op, daer 't hof, op Godt gebeten,
Krioelt, en woelt, en galmt, en lastert, zoo versteurt;
En Kaïphas quansuis de kleedren rijt, en scheurt.
'k Hoor spuwen in 't gezicht, en klincken voor die wangen,
Waer aen zy 't dootzweet zien, by roode drupplen, hangen.
‘Nu Christus, propheteer; wie klopt u voor den mont?’
Een meisken, dat my, in de voorzael zitten vondt,
Stoof op: ‘Dit 's oock van 't slagh, die twist en oproer zoecken.’
Ick schrick, versaeck mijn' heer, verdoem mijn ziel met vloecken;
Noch eenmael, en nog eens; en daetlijck kraeit de haen,
En Jesus ziet my stijf met straffende oogen aen,
Die dringen in de ziel. waer was ick toe gekomen!
Het hart wou op de tong, die liet zich naulix toomen,
| |
[pagina 387]
| |
Wee my, elendigh man: erbarm u mijns! ô heer.
Och och och och och och.
Pa.
Mijn broeder, schrey niet meer.
Pe.
o Haen! de dagh wou op: my docht mijn hart wou sluiten,
Ick ginck beklemt om 't hart, ten hove uit, recht naer buiten,
Mijn stille schuilspelonck ontvouwen mijn verdriet,
In 't eerst met stom misbaer: geluit slaen kon ick niet,
Ick sloegh voor deze borst; begon het hair te rocken
Uit mijnen visschers baert; verzuchtte, raeckte aen 't nocken,
Aen 't roepen op het lest; lagh plat op 't aenzicht neêr,
Zoo koudt, gelijck een visch langs 't Galileesche meer
Noch zieltooght, op den kant des oevers, voor zijn sterven,
Als die zijn element, het water, niet kan derven.
Ik schreeuwde: o waterbron des levens! help my doch
Aen water: help mijn oogh aen tranen; is 'er noch
Wat hoops, wat levens, voor mijn ziel, in zilte plassen.
Maer neen, die vloeckvleck is met tranen niet te wassen.
O mijn vermetelheit! wat heb ick my beroemt
Van voorstant! heilge disch, en spijs, die my verdoemt.
O bloet, o dranck, o kelck! hy spelde 't al te veuren,
O sleutels, wat poortier vertrouwt men 's hemels deuren!
Gena, gena, gena. toen schreide ick, vlaegh op vlaegh,
Mijn oogen root en dick; en hardde 't schreien staegh.
Laet tuigen van mijn' rou, om mijn' bezweken yver,
Die starrebron, by 't hol, die zuivre en klaere vyver.
O Peter, was dat pal, gelijck een pyler, staen!
En kon een maeghdeken een' man in 't velt verslaen?
't Viel mackelijcker 't lijf, verkleumt van kou, te warmen,
Dan, met gevaer van 't lijf, uw' meester te beschermen.
Och och och och och och, wat kan een ydle schrick!
Pa.
Ghy zijt, op verre na, zoo schuldigh niet als ick,
Die zelfs de kleederen des steenigers bewaerde,
Daer Steven stortte met een hagelbuy ter aerde,
En, van godtvruchtigh bloet', besprengkelt, paers en root,
My lachen zagh, wee my! in zyne onnoosle doot;
Daer 't lijck, half levend, lagh geplet van harde kaien.
Laet Simon zwygen: laet de bittre Sauwels schreien,
Wien Christus uit de lucht die gruwelen verwijt.
O Hooft van 't lichaem zelf, waer in ghy sterft, en lijdt.
| |
[pagina 388]
| |
O glans, had ghy een' strael in mijn gezicht geslagen,
Eer bey deze oogen noch dien martler storten zagen!
Die Heiligh badt voor ons, en steeg de wolcken deur.
De steenen werden root, mijn wreetheit hiel haer kleur.
Mijn handen, hebt ghy oock doornagelt den Gekruisten?
Wee my, wee my, wee my!
|
|