Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
AuteursrechtvrijDe broeders.[Uit Vondels Joseph in Dothan (1640).]
Ruben. Judas. Simeon.
Ru.
Ick ty naer d'Arabiers, die in de naeste vlecken
Zich neerslaen: mogelijck verlos ick Joseph weêr.
Si.
Bloetschender, hou uw rust, of andersins, ick zweer...
Ru.
Waer ben ick, onder broêrs, of broedermoordenaeren?
Ju.
Ick bidde u, Ruben, rust, en laet dit schelden vaeren,
Ru.
Ick heb mijn broêr belooft te troosten: laet my gaen.
Ju.
Hy riep u by uw' naem, en zagh vast stewaert aen.
Ru.
O Joseph, zaeght ghy noch naer Ruben, om t'ontvlieden?
Ju.
Ick kon niet dencken, wat dat roepen wou bedieden.
Ru.
Hy bouwde te vergeefs op Rubens looze trouw.
Ju.
Mijn waerde broeder, rust, en matigh uwen rouw,
En schick u naer den tijdt: ghy ziet, hoe 't staet geschoren.
Ick geef den moedt, zoo lang hy leeft, noch niet verloren.
De jonge slyte een wijl zijn jeught in slaverny.
Een slaef raeckt licht door 't een of 't ander middel vry.
Indien hy 't juck ontloope, en eens te lande uit raecke:
Of treffe een goede luim, dat hem de meester slaecke:
En menigh slaef, gezet in heerelijck bewindt
Verdoofde zelf 't geluck van 't welgeboren kint.
Wie weet waer Josephs heil en welvaert zy gelegen.
Het hangt veel aen 't geluck: dies zet u hier niet tegen,
Noch wick het niet te zwaer, dat beter kan beslaenGa naar voetnoot1.
Het radt draait wonderlijck: maer Levi komt hier aen.
Levi. Ruben. Judas.
Ick heb een' bock geslacht, om 't stuck een verf te geven.
| |
[pagina 384]
| |
Nu met dit laeuwe bloet dien rock met kunst bewreven,
En hier en daer besprengt, en dan door 't stof gesleurt,
En met de hant en tant gereten en gescheurt,
Gelijck of eenigh wilt den jongen had verbeten.
Ru.
Wat zie ick, Josephs rock?
Le.
Nu, niet te luit gekreten!
Ru.
Och, Levi, gun my, dat ick mijn verlangen blusch,
Dien lieven rock omhelze, en noch voor 't leste een kus,
Naerdien my Josephs mont noch aenschijn magh gebeuren.
Ju.
Nu broeder, geef hem 't kleet en vry zijn zatGa naar voetnoot2 van treuren.
Ru.
O pluim, waer in het duifken stack,
't Welck wrede havicken vervoerden,
Terwijl het my aen hart ontbrack,
En Haet en Nijt hun aes beloerden.
O rock, ô vaderlijck geschenck,
U zal ick nacht en dagh omarmen,
Als 't hart in droeve tranen drenck.
U zal ick in mijn bed verwarmen.
'K zal afgezucht, door al 't geklagh,
Met u al mymerende spreecken,
Gelijck of Joseph by my lagh:
En t' elckens, als mijn oogen leken,
Zal ick haer wisschen met uw wol.
O wol, ô vacht, die 't lam bedeckte,
Het welck ick blaten hoorde in 't hol,
Dat zyne onnoosle traenen leckte;
Dat op zijn blaten antwoordt gaf,
Toen Godt en alle harders zwegen.
Och Ruben, ghy verdient een straf,
Die 't grootste schelmstuck op kan wegen.
't Onschuldigh kint hebt ghy verdaen,
En in dien jammerpoel gestooten.
Dien ouden man gingt ghy verraên,
En van zijn beste pant ontblooten.
O heiligh, ô onschuldigh kleet!
Men recke en pynige al mijn leden;
Geen slagh van sterven zy te wreet,
Voor my, een ondier zonder reden.
Och, Vader, Ruben is dat wildt,
Van 't welck uw Joseph wert verslonden.
| |
[pagina 385]
| |
Hy heeft uw hartebloet gespilt.
Uw eigen zonen zijn de honden,
Die 't hart, in 't wilde woeste veldt,
Vervolghden, met hun bitse becken.
Geloof niet watmen u vertelt,
Hoe wy 't verbloemen, of bedecken.
Onnoozel kleet, onnoosle rock,
Och, wat al jammers broet een wrock.
Le.
Geef hier dat kleet: ick zal 't bekladden, stuckwijs boorden,
Besprengkelen met kunst.
Ju.
Nu geef het zonder woorden.
Le.
Dit bloet verstreck schoon roof, mijn vinger een penseel.
Zoo tart ick zelf Natuur, en 't geestighste panneel.
Hier moet ick 't sprengkelen, daer dick, daer dunner smetten;
Hier scheuren, sleepen; daer mijn scherpe tanden zetten;
Zoo slingeren door 't slijck, en trappen 't met den voet;
Zoo 't zant vermengden en slijck door een, en 't bloet.
Wien zou men met dien rock aldus in slaep niet wiegen?
Ru.
Eerst broedermoorden, dan den vader noch bedriegen.
Welck een afgrijslijckheit! ontzien wy schant noch straf?
Och, eerst onschuldigh kleet, nu lijckkleet, over graf
En lijck des ouden mans, ghy wort nu mede schuldigh,
Ja schuldiger dan wy.
Ju.
Nu broeder, zijt geduldigh.
Le.
Indien ghy zwijght, als wy, men kan niet quaets vermoên.
Ru.
Wat al blancketsel heeft een schellemstuck van doen!
Men hoeft veel logens, om een logen te bewimpelen,
Bedriegers, gaet, bedrieght de harsseloose simpelen,
En kleene kinders, maer geen' man, die harssens heeft.
't Verraet ons al wat leeft, en al wat niet en leeft.
De putgalm baeuwt ons na: de heggen krygen tongen,
De nesten ooren: hoort, hoe piepen oude en jongen:
Het veldt heeft oogen: het geboomte slaet dit ga.
|