Gezicht van Petrus.
[Uit het zelfde Treurspel.]
Peter, Pauwels en Petronella, leerlinge.
Nu dochter, zijt gerust. 't is nu geen treurens tijt.
Wie jaeght u wederom in 't bangste van den strijt?
Wy zeggen Christus stuurt zijn boden herwaert henen.
Wy hoorden Jesus stem. hy is ons zelf verschenen.
Verhaelt dan waer, en hoe de Heilant u ontmoet.
Beschrijft my zijn gedaente, en geef mijn hoop wat voet.
Zoo ras wy beide omtrent den eersten mijlpael quamen,
En voor noch achter ons iet zorghelijx vernamen,
Begon een zwarte wolck, een dicke donkre lucht,
Te daelen op den wegh; van waer een zwaere zucht,
Gelijck van een ter doot bedroefde, zich liet hooren.
Toen quam ons een gesteen tot driemael toe ter ooren.
Wy hielden, op 't gesteen en zuchten, t'zamen stant,
En vatten, wat beducht, malkandren hant aen hant.
Terwijl de zinnen dus vast opgespannen waren,
Begon die bruine wolck allengskens op te klaren;
(Gelijck de hemel in het kriecken van den dagh)
Tot dat m'er in en door, en iet in roeren zagh,
't Geen naer iet menschlijx zweemde; en wij, die vierigh baden,
Vernamen, na een poos, den Kruisvorst, overladen
Met zijn altaer, het kruis, dat van den schouder hing;
Een last, waer onder hy gekromt en buckend ging,
En hijghde al ademloos; terwijl de dorens pramen
't Gekroont en hangend hooft; de pijnelijcke stramen
Der doorgeslage borst vast leken, en het zweet
Vermengen met zijn bloet, dat in den zoom van 't kleet
| |
Komt vloeien, langs den hals, door 't hair, door al de leden,
En sleept al zijpende de geesten naer beneden.
De mont stont op van pijn, de lippen zwollen dick,
En paers, en blaeuw. 't gezicht gaf glinsterende een' blick
Van water, hier en daer noch drupplende op de wangen.
De winckbraeuw zackte op 't oogh, en scheen verslenst van 't hangen.
Men zagh gedult, gemengt met pijn en moedt, in hem.
In 't kort, hy kroop, gelijck weleer Jeruzalem,
En drie Marien, en wat noch zijn' kruisgangk deerde,
Hem zagen, in dien schijn, toen hy zich ommekeerde,
En aen dien vrouwesleep, een dun een teer getal,
d'Aenstaende straf voorzey, en Stadts gedreighden val.
O Jesus, gaet u geest in die gestalte waeren?
d'Olijfbergh zag u zoo niet op de wolcken varen.
Noch zoo verkeerde hy, op Thabor, in een zon,
Waer tegens mijn gezicht en oogh niet opzien kon.
Noch zoo verscheen hy my, die kerckers klingen koorden
Gereet had, om zijn volck te martelen, te moorden,
Zoo scheen zijn staet verkeert, op een bedruckte wijs.
Mijn hairen staen te bergh, ick stockstijf, koudt als ijs.
'k Vermanme in 't einde en vraegh: mijn heer, mijn Godt, waer henen?
Waer leit uw reis, mijn troost? hy antwoordde eerst met stenen,
Geborsten uit een hart, dat van benaeutheit sluit.
Ten leste borst zijn stem, doch flaeuw en heesch, dus uit:
‘Dat gaet naer Rome, om my noch eens te laten kruissen.
Strax hoorde ick, in de lucht, gesnor van vleuglen ruisschen,
En al 't gezicht verstoof, verdween, voor mijn gezicht,
Door Jesus aenzicht dus geheldert, en verlicht.
Dat moedight my ter doot. men keert daer op te stouter,
Naer stadt, daer Godt ons eischt ten offer, en ten outer.
Och anders schickt de mensch, en anders schickt het Godt.
d'Alziende spelde my dit kruis, dit martellot,
Al overlang, niet lang na dat, aen 't hout ontslapen,
En 't naere graf ontruckt, zijn koy, zijn kudde schapen,
Niet eens, maer driewerf, bleef bevolen mijnen staf;
Toen hy my liefde verghde, en ick hem antwoort gaf.
Mijn trouwste leerling, sprack de Meester, die noit rustte
| |
Ghy gordde u, in uw jeught, en gingt, waer 't u gelustte;
Maer in uw' ouderdom zult ghy, dees handen langk
Uitstreckende, en gegort van andren, uwen gangk
Eens zetten derwaert daer 't hun lust u heen te leien,
Nu wort dit rijp, die kelck was my van toen bescheien.
't Wil tijt zijn, dat ick eens verhuize uit 's lichaems tent.
Godt roept my tot dit kruis, mijn baen is afgerent.
En ick voorzagh al lang mijn offerhand genaken.
Mijn loopstrijt zal terstont het vrolijck einde raecken.
My dunckt 'k verander al in goddelijck gestalt.
En ick gevoel, helaes! hoe bitter 't scheiden valt.
|
|
Auteursrechtvrij