Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
Auteursrechtvrij
[pagina 338]
| |
Klooster-moord.['t Verslag van den Bode uit Vondels Gijsbreght.]
Bo.
Most ick den Bisschop noch zien sterven en d'abdisse?
Och vader Gozewijn! och, reine maeghd Klaerisse!
Gys.
Hoe is het mogelijck dat gy 't hebt konnen zien?
Bo.
't Is mooglijck, guntge my dat ick u daer op dien.
Toen Heemskerck Borsselen gevelt had voor uwe oogen,
Lagh 't lijck ter zijden 't koor, in eenen hoeck getogen,
Na dat ick in den drang des vyands my verstack,
Mits gy te rugge weeck, en vielt dat pas te zwack.
Zoo dra men, om den brand, de groote kerck most ruimen,
Ontwapende ick den doode, en zette helm en pluimen
Van Borsselen op 't hoofd, en toogh zijn rusting aen,
En bond het zwaerd op zy, om in dien schijn te gaen
Ons vyanden bespien, en letten hoe men 't maeckte.
Ick volghde Haemsteê na, toen hy in 't klooster raeckte,
En vloogh de kerckdeur in, daer Gozewijn noch zat,
In 't midden van den rey, die even vierigh bad,
En door een vast geloof op God zoo moedigh steunde,
Dat niemant zich het woên der vyanden en kreunde.
Hy scheen een zon gelijck, en zy de klaere maen;
Al d'andren starretjes, die bly ten reye gaen,
En juichen om dees twee, daer zy haer glans uit scheppen.
Men zaghze naulix yet dan kuische lippen reppen.
Maer Haemsteê vaert hem toe met opgestroopten arm,
Beklad en rood, en van Kristijnes bloed noch warm,
En vat hem by den baerd met d'eene, met den degen
Gereed in d'ander hant, bebloed en bloot. mit stegen
De nonnen op, en geen, hoe lieflijck van gemoed,
Die geen leeuwin geleeck, wanneerze brult en woedt,
Vermits de jaeger 't nest wil plondren en berooven.
Zoo quam oprechte trouw en eedle gramschap boven.
Zy worstelen een wijl. Klaeris zet voet by voet,
Omarremt Gozewijn, omringt van haeren stoet.
Wie zou 't godvruchtigh hoofd een hair bezeeren konnen,
Omheint met eenen muur van godverloofde nonnen,
Gestrengelt arm in arm? o Christelijcke knoop!
Ick zie de deughden zelfs, Geloof, en Liefde, en Hoop,
| |
[pagina 339]
| |
Met haere zusteren, die tegens Ondeughd strijden,
En naer de zege staen door kruis en medelijden,
De vyand stont versuft, en deisde om deze zaeck:
Maer 't aenzien van Klaeris beweeghde 't hart tot wraeck,
En braght hem in den zin den moord van zijnen vader,
En dat zy d'afkomst was van Velzen den verrader.
Hy blaeckte, en kreegh een koorts, en door de koortse dorst
Naer heur en Aemstels bloed, en stiet eerst door de borst
Met zijn' bebloeden dolck dan d'eene non, dan d'ander,
Zy vielen over hoop, en lagen by elckander
In 't rond gelijck een krans van roozen wit en rood.
Toen stond Klaerisse daer by Gozewijn, ontbloot
Van menschelijcke hulp. gy zoudze bey zien proncken,
Als bloemen op haer' steel, in eenen beemd, verdroncken
Van eenen rooden plas. d'een zuchte noch, en d'een
Vertrock het hoofd, die d'arm, en deze noch haer been.
Een ander had den geest zoo daetelijck gegeven.
De Bisschop, schoon hy stond op d'oever van zijn leven,
En toomde zich niet in van gramschap en van rouw:
‘Uw vader ley de hand wel eerloos aen een vrouw,
Maer zoop noyt vrouwenbloed, ofGa naar voetnoot1 is daer om gelastert.
Dus blijkt het datge zijt een overwonnen bastert,
Naer lichaam en naer geest; nu gy uw aerd betoont
Aen nonnen, die altijd in 't woeden zijn verschoont.’
En d'ander antwoord hem: ‘Gy zult deze eedle reien,
Als bastertbisschop dan gaen volgen en geleien.
Hardneckige, legh nu den valschen mijter neêr.’
Zoo sprack de basterdzoon, en ruckte hem om veer
Met stoel met al in 't bloed: de mijter viel 'er mede.
Klaerisse viel 'er by, toen zy haer beste dede,
En hiel hem even sterck om zijnen hals gevat,
En scheen gevormt albast, met purper overspat.
Hy duwde 't bloedigh zwaerd in 's grijzen loome zijde
Tot aen 't verguld gevest. zoo zaghmen eer, ten tijde
Van 't blinde Heidendom, voor 't aengesteken vier,
Met 's priesters mes gekeelt een witten offerstier,
Wiens gladde hoornen goud, wiens lenden kranssen decken.
Gijs.
Hoe droegh Klaerisse zich?
Bo.
Zy holp den degen trecken,
Uit 's ooms gewonde zy, en zette hem terstond
| |
[pagina 340]
| |
Den mijter op het hoofd, en kust den bleecken mond.
Hy opent pijnelijck zijn half gelokene oogen,
En zietze noch eens aen, en schijnt met haer bewogen,
Die hem zijn oogen luickt. hy geeft den lesten zucht.
|
|