Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
Auteursrechtvrij
[pagina 335]
| |
De Spie.[Uit Vondels zelfde Treurspel.]
Vosmeer [de Spie]. Willem van Egmont.
Vos.
Ick koom al heimelijck gezwommen door de grachten,
Waer sammelt Egmont nu? hy zou my hier verwachten.
't Is doncker. ick ben nat, en klippertant van kou.
Eg.
Wel waer of Vosmeer blijft? ons afscheit was, hy zou
Verzeker op dees uur alhier zich laten vinden.
Vos.
Hier is de man al zelf. wie zich derf onderwinden
Een' aenslagh, vol gevaers, moet passen op zijn tijt.
Eg.
Weest welkoom, brave borst. nu blijckt het dat ge zijt
Een krijgsman, op wiens woort men wel een kerck magh bouwen.
Hoe hebt gy 't met den heer van Aemstel al gebrouwen?
Vos.
Zoo geestigh, dat'er niets aen dezen aenslagh faelt.
De burgery heeft zelf het zeepaertGa naar voetnoot1 ingehaelt,
Met zangen en triomf, als die van Troje deden.
Ick stuurde en hiel het roer: maer 't oorloghsvolck, beneden
In 't schip, liep groot gevaer. de bodem slorpte 't nat,
Door 't stooten op een' pael, waerdoor een yeder zat
In 't water tot de knie, en vreesde te versticken.
Het ongemack was groot, noch durfde niemant kicken:
Doch 't leck geraeckte dicht, en stopte wonderbaer
Van zelf: toen brocht de hoest ons weder in gevaer;
Vermits men 't schor geluit bescheidelijck kon hooren.
Zoo Godt niet had verdooft des Aemsterdammers ooren,
Wy waren van ons stem en eigen keel verraên,
Ick gaf my zelven moedt, en hief eens rustigh aen
Te zingen, dat het klonck, schoon hert en nieren krompen.
Dan trantelde ick van kou: dan viel ick eens aen 't pompen.
Zoo raeckten wy in stadt, daer als een waterval
Al 't volleck schoot naer 't schip, van straet en burreghwal.
De geest van out en jong door een scheen uitgespannen.
Men broght het Vosmeer toe met kroezen en met kannen.
Maer 't zagh 'er deerlijck uit, toen Gysbreght liet gebiên,
Men zou de naeste poort en 't slot van rijs verzien:
Want door het lang beleg, en door de koude dagen
| |
[pagina 336]
| |
Was al de torf verbrant. ick holpze rustigh draegen
En scheen de gaeust van al, in 't bangste van dien noot:
Want had het lang geduurt, de zolder waer ontbloot,
Waer onder 't krijghsvolck lagh gedoken in zijn laegen;
Doch d'avont viel heel kort, en ick begon te klaegen,
En hielme gansch vermoeit, en riep: van daeg genoegh
Geslaeft; men valle aen 'twerck, na 'et hoogtijt, 's morgens vroeg.
Het wachthuis is verzien. het is nu tijt van vieren,
Naerdien gy van den schrick der Hollandsche banieren
Genadig zijt verlost, en ick er 't lijf afbrogt.
Men schonckze vry gelag, en gafze gelt. Ick zocht,
Geveinst den arrebeit om 't hooghtijt uit te stellen.
De tijt gehengt nu niet u alles te vertellen;
Hoe zorghlijk het in 't schip en onder 't krijghsvolk stont,
En elck verscheelde, en wat een yeder raetsaemst vont;
Hoe ickze menighmael door dreigement deê zwijgen,
En konze, om 't leven zelf, niet aen 't bedaeren krijgen:
Hoe Arkel, heel verkoudt; zijn eigen ponjaert bloot,
Gezet had op den strot, en trooste zich de doot,
Om al zijn mackers niet door 't hoesten te verklicken.
Nu schort'er dat wy elck ons werreck voort beschicken.
|
|