Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
AuteursrechtvrijBid-daghs-bede.[Van Constantijn Huygens (9 Okt. 1624). - Zie bl. 179.] Sluyt dijne wolcken niet, Die boven dijne wolcken,
Ter hoede dijner volcken,
Ter straffe sittest, Heer,
Der Volcken die in ons vervolgen dijne eer,
DeGa naar voetnoot1 pijlen van ons hert, de schichtighste gebeden
Die wy van dus beneden
Doen stijgen tegen 't steil
Van dijn' onsienlickheits onafgepeilde peil;
Die kalvrenGa naar voetnoot2 onser lipp en konnen niet geraken
Dijn' oore te genaken,
Ten zy dijn' oore dael'
En onsen laffen aêm van mond ten Hemel hael'.
Hael op den droeven galm van dijn' verslagen kindren,
Die meerderende mindren,
En groeyende vergaen,
En voor dijn' viericheit, als sneewe, niet en staen.
Wat smoockter in 't besluyt van dijn' voorsichtigheden?
Zijn 't gisteren, zijn 't heden,
Zijn 't morgen, zijn 't altijd
Niew' roeden binnens huys, en buyten nieuw verwijt?
Hoe onlangs hebben wy de schadelicke slagen
Van dijne vochte plagenGa naar voetnoot3
Ten halse toe gevoelt;
Hoe onlanghs hebben ons de vruchtbaerheit ontspoelt
De stroomen die dijn' hand tot grachten onser vesten,
| |
[pagina 307]
| |
Tot doornen onser nesten
Van eeuwicheit gestelt,
Nu tegen ons geroert, geruckt heeft en gevelt!
Al hadden wy in 't hoofd de vloeden die ons quollen,
De wateren, die swollen
Tot over kant en kae,
Voldeden ons gebreck van traenen nergens nae.
Doe waren 't wateren. Nu hebtst Du 't vyer ontboden;
Nu sien wy niet als boden
Van broeder en verwant,
Van hier een groeyend' vyer, van daer een' vollen brand:
Maer brand, maer ander vyer; vyer wateren te krachtigh,
En mannen-macht te machtigh;
Vyer vyeriger dan vyer,
Vyer, dat genadigh brandt daer 't dry vernielt van vier.
Waer Aerd' en Locht dan vry! maer Locht en Aerde moeten
Dijn' wrake helpen boeten,
Bey grouwelick, bey vuyl,
D' een' rondom smettelick, en d'ander' niet als kuyl.
Soo sien wy onse Ieught, den bloessem onser krachten,
Al bloeyende versmachten;
Soo sien wy 't grijse hooft,
Den steun der kinderen, den kinderen ontrooft.
Waer heen gestoorde God, waer wilst Du 't ende palen
Der ongeënde qualen?
Waer is den eersten dagh
Die ons doen hooren sal, daer is de laetste slagh?
Wy pleiten om geen recht, wy kennen meest de zeeren,
De lemtenGa naar voetnoot4 en de zweeren,
Daer van de stanck alleen
Dijn' hulp en onsen nood gescheiden heeft van een.
Wy weten, soo Du wilst dijn' Rekeningh sien sluyten,
En, all' ontfermen buyten,
Dijn' Rechten sien voldaen,
Soo hebst Du, hoe vollend, noch niet begost te slaen.
|