Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw

Klaghte der Prinsesse van Oranjen¹,
over 't Oorloogh voor 's Hartoghenbosch.

[Door Hooft; zie bl. 7.]

Schoon Prinssenoogh gewoon te flonkren,

Met zuyver' hemelvlam, kan ook

De grimmigheidt ù dan verdonkren,

En smetten met een' aerdschen rook?

Wat toght verleert die glinsterlichten

Hunn' zoeten swier?

Om liever brandt van Mars te stichten,

Dan Venus vier?

1 Amelia van Solms, gemalin van Fredrik Hendrik, geb. 1602, † 1675.

[p. 272]

 

Zoo glooryzucht uw' zinnen prikkelt,

 

Voert, in Triomf, mỳn' slaverny.

 

Een krans van bloemen bly gespikkelt,

 

(Geen Lauwergroen en heeft' er by)

 

Zal ik u vlechten, heel doorwaessemt,

 

Op nieuwen vondt,

 

Met geur, myn handtjens aengeaessemt

 

Van uwen mondt.

 

 

 

Op gouwde lelyen en straelen,

 

Laet trotsen Fransch' en Spaensche króón,

 

Om daer een perrel af te haelen,

 

En streeft zoo niet, door duyzendt dóón.

 

'k Zal d' uw' al aerdigher doen blaken,

 

Van steê, tot steê,

 

Met traentjens dauwend' op myn' kaken,

 

Vyt Minnewee.

 

 

 

Ik pooghde 't gloedtjen van myn' liefde

 

Misschien te koelen, voor een' stondt,

 

Kon nyptang 't flitsjen, dat my griefde,

 

Wat trekken, uyt de diepe wondt.

 

Maer 't schijnt geweêrhaakt, dit is 't mangel.

 

Helas! myn hart

 

Voelt maklyk inwaerts gaen den angel;

 

Te rug, met smart.

 

 

 

Myn' zughjens, tedere ghetuyghen

 

Van d'ongeneezelyke quael,

 

Die plagh uw open oor te zuyghen.

 

Nu stoppen 't² kooper, en metael.

 

Terwijl ghy breydelt d'oorloghskanssen

 

Met wal en graf,

 

Trompet, en schut (Ach arme) schanssen

 

Myn' klaghten af.

 

 

 

Indien 't u lust, Iuppijn te spelen,

 

Zyn' vriendtlijkheên te volghen traght³.

 

Zyn hooghste lof, in menschekeelen,

 

Nocht donder is, nocht blikzemjaght.

2 Het oor.

3 Tracht dan z. vr. te volghen.

[p. 273]

 

En beter, dat myn smijdigh smeeken

 

Vw hart verfraey⁴,

 

Dan, in gedruys van slaen en steken,

 

Het veldtgeschraey.

 

 

 

'k Hoor alle daeghs van versche dooden

 

Gevelt in hol, oft galery.

 

Elk overlijdt aen eighe lóóden;

 

Maer aller koeghels moorden my.

 

Want ik my elkmaels voel bezeeren,

 

Als van een punt,

 

Die denk: ‘op 't hoofdt met witte veeren,

 

Was dat gemunt.’

 

 

 

Wat mooght ghy, die u niet en zoeken,

 

Bestooken in hun voordeel gaen.

 

Zoo veel en is 't niet waerdt, de vloeken

 

Van heel Kastilj' op zich te laên.

 

Denkt liever, hoe Madril zoud' stoffen,

 

En zijn verquikt,

 

Vernam 't, van scherp te zijn getroffen

 

V. Ach! my schrikt.

 

 

 

Maer is, om lief, om lijf, om leven,

 

Om kindt, om zoon van vaders naem,

 

Zoo veel, op veer nae, niet te geven,

 

Als om een glooryrijke faem,

 

Zoo gunt my dat ik met u rijde,

 

Door koudt, door heet,

 

En voert my by 't rappier op zijde,

 

Waer dat ghy treedt.

4 Verheug.