|
| |
Neuswijs-weetal.
[Door Joh. de Brune; zie boven.]
Zijt ghy keurigh om te weten,
Wat een keur-wijs mensche zy?
't Is een misdraght, gantsch vermeten,
Noyt van zorgh, of kommer vry.
Zijn beroep is veel te enghe
Nae 't begrijp van zijn verstand:
Daerom ist dat hy zich menghe
Altoos met eens anders stand.
Nochtans kan hy 't zoo belegghen
Als hy 't alles onder-mijnt,
Dat in al zijn doen en zegghen,
Niet dan enckel liefd' en schijnt.
Geen nieuw-tijdingh magh-er komen,
Of hy is stracks op de straet;
Dus zoo gaet hy zich beromen
Dat het eerst uyt hem ont-staet.
Hy weet op een hayrken breede,
Hy kan zegghen op een draed,
| |
| |
Hoe veel dees of geen' uyt-reede,
Hoe veel winst daer zy, of schaed'.
Hy zal u in 't breed verhaelen
Al wat datter om magh gaen;
Hoe veel zacken, hoe veel baelen
Dat in yders pack-huys staen.
Al wat datter wert besloten,
Al wat datter wert beraemt,
't Schijnt al in zijn breyn gegoten,
En by hem te hoop verzaemt.
Hy weet, eer de Prins op-trecket,
Waar heen dat het is ghemunt;
Of hy 't zomtijds wat bedecket,
Hy kan 't zegghen op een punt.
Niemand derf op hope leven,
Niemand vreeze voor de val:
Deze man heeft op-geschreven,
Of het oorlogh, of het vrede,
Of het wezen zal bestand;
Wat voor land, of welcke stede
Mars zal stellen in den brand;
Dit, met all' om-standigheden,
Wijst hy netjens op zijn duym,
En bekleedet met zijn reden;
Maer 't is niet als leughen-schuym.
Niet een bode magh er comen,
Niemand brieven en ontfanght,
Of hy heeft terstont vernomen,
Watter in de wolcken hanght.
't Welck hy niet en laet verkouwen,
Noch vervlieghen in de wind,
Maer hy gaet het stracks ont-vouwen,
Daer hy d'eerste ooren vint:
| |
| |
Doch niet met de zelve leden,
Maer zoo aerdigh toe-gemaeckt
En verciert met zulcke reden,
Dat het vry wel anders smaeckt.
Al zijn spraeck is zoo ghekloven,
En ghebreet met tusschen-naed,
Dat zoo onder, als oock boven
Weynigh van het laecken staet.
Ziet hy twee of dry te zamen,
Die yet noustighs hebben voor;
Onze man en zal niet schamen
Toe te steken neus en oor.
Vrienden, zeght hy, met ghedooghe,
Dat ick u gezelschap stoor',
Isser yet nieuws van om hooghe?
Heeft de Prince wat op 't spoor?
Kan hy daer dan niet vernemen,
Als een stil en doof gheswijgh,
Hy valt op de Palts, of Bhemen,
En gaet swetsen van die krijgh.
Daer weet hy dan af te maelen,
Waerom dit of dat ghebeurt,
En in 't breede te verhaelen,
Wat de Vorsten heeft ghescheurt.
Wat Brittangien heeft bewoghen,
Dit te laeten, dat te doen;
Wat wy noch verwachten moghen,
Wat verhopen, wat vermoe'n.
Daer naer gaet hy breed uyt-weyden
Op het Engels-Duytsch verdragh;
Waernaer ons gezanten beyden,
En wat daer noch schorten magh.
Van hier weet hy fraey te springhen
Op d'Oost-Indiaenschen raed,
| |
| |
En zeer puntigh in te bringhen,
Wat hier in al omme-gaet.
Hy en heefter niet te ghelden,
Zijn naem werter niet gespelt;
Nochtans laet hy niet te melden,
Wat de deel-genooten quelt.
't Zal nu, zeght hy, haest uyt-leken,
Als de pot zal zijn ontdeckt,
Met wat feylen en ghebreken
Dat de kamers zijn bevleckt.
Deze koop-man kan 't niet houwen,
Zoo diep als hy is verzeylt:
Ghene zullen 't hoofd staen krouwen,
Wert-er niet haest uyt-gedeylt.
Yders middel en vermoghen,
Hoe zeer elck een is bedroghen,
Hoe langh dat hy 't herden zal;
Dit, en watter meer kan wezen,
Van eens yders doen, of stant,
Is in 't langh' en breed' te lezen
Op de vingers van zijn hand.
Samsons vossen zagh men branden
Al het koren, steert aen steert;
Maer zijn tonghe, zonder banden,
Yders goede naem verteert.
|
|
Auteursrechtvrij