Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
Auteursrechtvrij
[pagina 261]
| |
Sal ons een vaste wooning geven,
Daer wy verlost van moordery,
En van de Spaensche tyranny,
Met ruste sullen mogen leven?
T'sy daer de son het dorre velt
Van d'Africaensche ryken quelt,
En voert haer peerden naest de landen,
Daer PalesGa naar voetnoot1 noyt yet groens en vint,
Daer 't heete sant den koelen wint
Zijn sachte pennen doet verbranden.
T'sy daer den winter trager gaet,
Daer zelfs de zee geketent staet,
En eeuwichlick met ijs gebonden,
In 't ryke van den droeven nacht,
Daer Ceres noyt noch Bacchus lacht,
Daer geen genuchten sijn gevonden.
Daer geenen TytirGa naar voetnoot2 schapen weyt
En 't ongenadig hert beschreyt,
Van Galathea zijn vriendinne;
Daer noyt het dertel lam en springt
Daer noyt den nachtegael en singt,
Beklagende zijn oude minne.
'Tis eveneens waer dat wy gaen,
Als wy den bloedigen MaraenGa naar voetnoot3,
En al zijn tyranny ontloopen;
Als wy niet dag voor dag en sien
Soo veel onnoosel vrome liên
Verbranden of aen galgen knoopen.
Een deel, in 't machtich Brittenlant,
Sal, aen den groenen Teemschen kant,
Zijn soete vader-stat vergeten:
Een deel sal, by den duytschen Rijn,
Gerust en ongequollen sijn,
En van Maranen niet meer weten.
Och! Leytsche maegt, die nu benout
Den wreeden Spaenschen hoop aanschout
| |
[pagina 262]
| |
Sich rontom uwe mueren wenden;
Wert gy verlost eens uyt den noot
In uwen alderliefsten schoot,
Sal ick mijn levenstijt volenden!
Ick sal de soete Vlaemsche locht,
Die my in 't leven heeft gebrocht,
En al mijn volck gewillich derven;
Voor u sal sijn het leste bloet,
Dat my bewaert en leven doet,
Is 't dat ick mach uw borger sterven.
|