Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw

[p. 243]

Harder-dicht.

[Op den geboortens dag van den Heer Daniel Heinsius, door Jacob van Zevecote; zie bl. 66.]

Komt, Thyrsi, laet ons gaen; 't is nu den liefsten dag,
Die in het gansche jaer voor ons verschynen mag,
't Is Tityr zijn geboort: komt, Thyrsi, laet ons gaen
Daer mirten en lauriers en duysent bloemen staen;
Vlecht ghy een kroon van mirt, en ick een van laurier,
Opdat ghy uwen helt, en ick den mynen vier.
Och! Goden, mochtet sijn dat ick in 't Vlaemsche lant
Met Tityr wonen mogt ontrent de Schelde-kant!
Ick waer een ander geest, den dag die ick soo acht,
Sou sijn met meerder vreugt en blijtschap doorgebracht.
Ick sou tot zijnder eer gaen snyen een nieu riet,
En Tityrs naem alleen gedencken in mijn liet.
Met Tityr sou ick gaen aldaer het hem behaegt,
Want Tityr is 't alleen, daer mynen sin naer jaegt.
Hy is alleen den voogt, den meester van mijn hert,
Als ick hem niet en sie, gevoel ick groete smert:
Als ick by hem mag sijn, al was ick droef te voor,
Terstont ben ick verblijt, de swarigheyt moet door;
Als ick maer eenen dag moet derven zijn gesicht,
Mijn hert en mynen geest in duysent sorgen ligt.
Ick wensch geen meerder quaet aen hem die my benijt,
Dan dat hy proeven mag den alderdroefsten tijt,
Die ick geleden heb, als mijn onlustig vee
By Tityr niet en was, en hielt sich over zee.
Als my heeft menichmael de Lieve met de Ley,
Om Tityrs wil alleen gevonden in geschrey,
Om Tityrs wil alleen my heeft sien nemen af,
Het leven moede sijn, en wenschen om het graf.
Al is 't dat mynen naem in 't weeldig Vlaemsche velt
Wiert onder het getal van groote lien gestelt,
Al heb ick menichmael veel Nimphen daer gesien,
Aenhoorende mijn spel, haer gunste my aenbien,
Ten stont my al niet aen. Vergeeft my, Gentsche Maegt,
Daer Tityr niet en was en heeft my niet behaegt.
Gunst, rijckdom, hooge macht en aengeboden staet,

[p. 244]

 

Heb ick om Tityrs min verlaten en versmaet.

 

Wat was den Spaenschen vorst, wat was het Roomsche lant

 

Als ick maer eens en docht op Tityrs groot verstant?

 

Soo ver de dennen-boom sich boven wissen heft,

 

Soo verre Tityrs naem de princen overtreft.

 

Hy is bekent, geacht, gepresen en bemint,

 

Tot daer het Sweetsche rijck beeft voor den Noortschen wint,

 

En daer het blauwe volck van d'Adriaensche vloet

 

De moedige princes¹ van duysent steden groet:

 

Jae, voorder dan de son haer gouden peerden keert,

 

Wert Tityrs groote siel van vrome lien geëert.

 

Och! Goden, mochfet sijn, dat ick altijt by hem

 

Mocht wesen, hem aensien en hooren zyne stem,

 

En dat hy als ick ben besprongen van de doot,

 

Met zijn beminde hant mijn moe gesichte sloot.

 

Sijt welkom, liefsten dag, en maeckt dat ghy hier naer

 

Met meerder eer en vreugt keert werom menig jaer.

1 Venetië.