Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
AuteursrechtvrijHiervsalem verwoest.[Uit Vondels dus getiteld treurspel (1620); later door hem verworpen, doch waaraan zijn broeder, die gestudeerd had en zich Guilhelmus Vondelius teekende (geb. te Keulen 1599, † te Amst. 1628 - zie bl. 23), te recht hulde deed, en dezen Klinckert op vervaardigde: Euripides die heeft d'aenschouwers langh voorhenen
Ten oogen eenen vloed van Peerlen uytgedruckt,
Als Hecuba bedroefd uyt haren throon geruckt
Beschreyde Troijens val met zuchten en met stenen:
Maer ghy, o Broeder! der Hierosolymitanen
Droef Treurspel ons vernieuwt, en klaeghelijcke moord,
Hoe deerlijck Titus heeft Ierusalem verstoort:
Om wien de vyand zich niet spenen kost van tranen.
Een wreed Barbarisch hert moet schricken als 't verstaet
Hoe Sions Heerlijckheyd, en pracht te gronde gaet:
Hoe Salomons gebouw met zijn vergulde daken,
De maghtighste Pilaer van 't vruchtbaer Ioodsche land
Is omgeworpen: hoe eens Moeders eygen hand
Haer teeder kind uyt nood gaet tot spijsoffer maken.
Het jaar der verwoesting van Jerusalem door Keizer Titus
was het 72e na Chr. Geboorte. Spelling als bl. 161 gezegd.]
Dochter Sion:
Ghy spoockenGa naar voetnoot1, die weleer verhoogt pronckte inde tralien
Van 't goude BlyenburghGa naar voetnoot2, behangen met medalien,
| |
[pagina 169]
| |
Waerme de Godheyd hadde onsterflijckt uwen Rey,
Als ghy sijn eersleyp volghde, en droeght zijn Leverey,
Als ghy Gods Majesteyt omschanste met uw stoeten,
En zaeght 't gesternt', de Zon, en Maen bene'en uw voeten
Verschieten flauwer, als de klaerste Diamant
Ons van d'uytbreydzels zend zijn stralen overkant:
Die ghyGa naar voetnoot3 getuymelt, mooght op 't aldernauwst' vertellen,
Hoe veel van 's Hemels top schiltGa naar voetnoot4 't middelpunt der hellen:
Ten waer 't lang vallen u gewieght hadde heel in zwijm,
Eer ghy ten lesten plofte in 's afgronds vuylen slijm,
En diepen zwavelpoel: die flucx is aengevlogen,
DoenGa naar voetnoot5 voncken stoven ne'er uyt Gods vuyrvlammende oogen:
Ghy Spoocken, zegge ick, breeckt uyt uw gevangenis,
Aenschouwt wie 't vallen noch met u deelachtigh is:
Ziet hoe die blixem Gods mijn Hemelhooge Ced'ren,
En Marb'ren gepolijst, ter Hellen gingh verned'ren,
Als ick te trotz van neck in mynen plicht ontbrack,
En opgeblazen nae zijn Kroon en glori stack:
Ziet hoe die Lusthof is verkeerd in een woestyne,
En herbergh van 't gediert' waer in ick eenzaem quyne.
O streckten d'oogen my een spronghrijck SiloaGa naar voetnoot6,
Nu ick mijn handen wringe, en voor mijn borsten slae,
En scheur mijn treurgewaed: och ofze tranen lieten,
Wat zou mij daer een pack, een pack van 't hert afschieten:
Nu houd de rouw zoo 't schijnt de dorpels toegestopt,
En rouw die ick al meer en meer hebbe ingekropt,
Daer ick aen sticken zal, daer ick aen moet versticken.
Hoe flaeuw bezwijckt mijn hert schier allen oogenblicken.
O wee! o wy! o wach! hebt ghy bedruckte Maeghd
Uw hert noch niet van rouw geleeght, en uytgeklaeght?
En mooghdy niet een traen tot uwen troost verwerven,
Zoo treurd u voorts in 't graf, en zoeckt uw heyl in 't sterven.
Rey van Staetjonffren:
Wat krijghslie komen hier die meer zijn als gemeen?
Waer vli'en wy? och wie is 't? zijn 't Hoplie?
Rey van Ioodsche vrouwen:
En met een
De Veldheer Titus zelf, ick zie hy staet in 't midden,
| |
[pagina 170]
| |
Dochter Sion:
Staetjonffren volght my nae, en helpt ons straf verbidden.
Aenveerd een droef gelaet, en iammerlijck gebaer.
Slaet voor uw borst. verscheurd uw kleed'ren, en uw hayr,
Als ick mijn stem verhef. bevochtight met uw tranen
't Hert des Verwinners: of ghy zoo een wegh mocht banen
Tot mededoogen, schaemd rampzael'ge Rey u niet
Nu aen te gaen al 't geen de bitt're Nood gebied.
Vergeet uw ouwd geslacht van Priesteren en Vorsten
En Koningen, die 't al ten stryde ontzeggenGa naar voetnoot7 dorsten.
Ootmoedigheyd u voeght. ick gae u allen voor.
God, om wiens aenschijn iuyght de Rey van 's Hemels Koor,
My aengenaemheyd iond, druypt honigh op mijn lippen:
Dat ick bewegen magh zoo zielelooze klippen
Als zijn der vyanden onbuyghlijcke gemoen.
Titvs:
Wie knielt hier neder om t'erlangen haren zoen?
Dochter Sion:
Grootmogende Monarch, wilt met geduldige ooren
Ons klacht, ter zielen uytgeborsten, doch aenhooren,
Wy, 't overschot des volcx, die vallen u te voet,
Wy eysschen geen genae, maer dat ghy met ons doet
Al 't geen wat u behaeght: laet vry uw dienaers stooten
Haer degens door ons borst die wy voor u ontblooten:
Of datze ons werpen van dees rotzen scherp en steyl,
En plett'ren ons gebeent', want 't sterven is ons heyl,
De Dood ons toevlucht, en haer komst', daer and're menschen
Voor schricken, is den troost, en 't zoetst' daer wy om wenschen,
Om te geraecken door d'eynd'looze zwarighe'en,
En eens ons leet t'ontgaen: of zydy door gebe'en,
Ontzichelijcke Vorst, noch tot genae te neygen,
Verzacht de penenGa naar voetnoot8 doch die d'overwonnen dreygen.
't Van ouwds beroemd geslacht dat van de Vad'ren daelt
Bynae is uytgeroeyt, dien lof hebdy behaelt:
Een handvol blijfter, uytgeput van ongenuchten,
Die 't leven valt te bangh, die niet doen dan verzuchten:
Erbarmd u haerder, en verschoontze, o Vorst, althans
Die 't loth spaerde om te zien den val haers Vaderlands.
| |
[pagina 171]
| |
Titvs:
Had ghy dit voorbedacht vermaledyde Ioden,
En van uw poorten my de sleut'len aengeboden,
Als uws stads grondvest noch haer hooge muren droegh,
Als ick om Sions kreyts noch eerst mijn leger sloegh:
Ghy stond noch daer ghy stond, en van uw stercke wallen
En waer de çingel noyt ter aerden ne'ergevallen.
Hoe vaecken hebdy met een ingeboren haet
Mijn Keyzerlijcke gunst en goedigheyd versmaed,
Als ick u huldeGa naar voetnoot9 aenbood en uyt een mild ontfarmen
U zwoer gezamentlijck voor onheyl te beschermen;
Hoe menighwerven blies ick d'aftocht alzoo ras
Ghy nood leed, als de strijd en storm op 't heetste was:
Hoe dickmael breydelde ick mijn ongetemde benden
Van vreeze datze uw Kerck en Godsdienst zouden schenden.
Nu komdy smeecken. op staet op.
Dochter Sion:
Ertzmaerschalck ach!
Dat wy u quetsten oyt is laes! al ons beklagh.
T.:
Nu 't glas verloopen is nu roept men om genade.
D.S.:
Erbarmt des armen volcx al komet vry wat spade.
T.:
Zoo spade datter niets voor u te hopen staet.
D.:
Een welgeboren Vorst zich noch erbarmen laet.
T.:
Een welgeboren Vorst zoeckt 't voordeel van den lande.
D.:
't Ontfermen voordeel brengt, gestrengheyd schade en schande.
T.:
't Ontfermen brengt oock ramp, gestrengheyd voordeel toe,
Zoo houtmen 't volck in tucht.
D.:
Elck een verwenscht de roe.
T.:
De booswicht haet zijn straf.
D.:
Ons heeft geen straf ontbroken.
De Veldheer heeft zijn leet ten uytersten gewroken.
T.:
Waer mynen doortocht valt daer eysschen noch te staen
Dees muyters tot een les en spiegel voor de qua'en,
D.:
Die 't spieglen lust beschouw dit graf vol doode beenen,
Dees omgekeerde Stad, en die verstroyde steenen.
T.:
Licht slaetmen inde wind 't geen zelf men niet en ziet.
D.:
Al zietmen 't niet de Faem meld watter is geschied.
| |
[pagina 172]
| |
T.:
De Ioden voor 't gerucht noyt eenen voet verzetten.
D.:
't Is een Godsdienstigh volck dat yvert om zijn wetten.
T.:
Is 't yver dat men muyt?
D.:
Het acht de vryheyd weerd.
T.:
Derft hy oock vryheyd die al heeft wat hy begeert?
Den Ioden was 't vergunt haer dorpels te bewoonen,
Te lezen haren oegst, en Koningen te kroonen,
En Vorsten van haer bloed met purper te bekle'en,
En vranck te leven nae der bestevad'ren ze'en:
Dies mosten zy den stoel van Roomen onderstutten
Met dragelijcken tol, daer voor wy haer beschutten
Van allen overlast des woedende Soldaets:
Iae wie ontwyen dorst 's Kercx afgekeurdeGa naar voetnoot10 plaets,
Nae d'uytgedruckte wet geprent in zuyv're marmer,
Die brocht zijn vonnis mede, en vond geen lijfs beschermer.
Is dit geen vryheyd die 't gespuys vernoegen magh?
Veel and're zijn te vre'en, en dragen ons ontzagh:
Maer uw hertneckigheyd, en niet de zware tollen,
En 's Keyzers slappen moed, die brachten u aen 't hollen:
Ons goedheyd vaeck misbruyckt u stouter heeft gemaeckt.
D.:
Doorluchte Prins, 't is waer, ten kan niet zijn miszaecktGa naar voetnoot11:
Doch overweeght, dat eerst door woedende Tyrannen
De ketenen van twist, en oproer zijn gespannen:
Noyt had de vrome deel aen zulcken overmoed.
T.:
De vrome vaeck ontgeld 't quaed dat een booswicht doet.
D.:
Wie wijs is en bera'en die schiftze van malkander.
T.:
Elck wascht zich af van 't vuyl en schuyft het op een ander.
D.:
Wie niet handdadigh is aen eenigh quaed beleyd
't Is billijck dat hy staet op zijn onnoozelheyd.
T.:
Zo spreeckt de quaedste schelm.
D.:
Men ziet op niemands spreken;
Men let op yders feyt, en al 't geen heeft gebleken.
D'aenstellers van 't rumoer zijn elck een openbaer.
T.:
D'handhavers zijn al dood, en dieGa naar voetnoot12 verbergen haer.
D.:
Men houdet dieGa naar voetnoot13 te goe, de straffeGa naar voetnoot14 húnGa naar voetnoot15 hoofden rake.
T.:
Rechtveerdigheyd die 'tmeynt eyscht over beyden wrake.
D.:
Uyt slechtigheydGa naar voetnoot16 is 't vaeck dat ymand 't quaed bestemt.
T.:
Al boet hy 't met zijn hals dat schijnt dan niemand vremd.
| |
[pagina 173]
| |
D.:
Wie 't uyt onkunde faelt heeft in dit pleyt groot voordeel.
T.:
Zo groot niet of hy moet uytstaen zijns Rechters oordeel.
D.:
Een oordeel hecht gesmeed op 't aenbeeld van de re'en.
T.:
Een oordeel dat de wet en Krijghsraed steld te vre'en.
D.:
O Vorst vernoeght u met de straf alree genomen,
En die der boozen roth noch versch is overkomen,
Het overschot meest al onschuldigh is aen 't quaed
Daermede uw Majesteyt gequetst is inder daed:
Misgunt niet dat wy hier zieltoogen weynigh dagen,
En als een eerlijck lijck Ierusalem beklagen.
* *
Terentius [hopman], Simeon [Bisschop van Jerusalem], Rey van Christenen, Gabriël
Terentius:
Wie maeckt u stout zoo vroegh dees velde te bespieden?
Simeon:
Verspieders zijn wy niet, och neen, maer vrome lieden,
Genadigh Landvooght, wy zijn Christenen gedoopt,
Een vreedzaem volck, dat steeds op Iesus Christus hoopt,
Der zielen Heyland: dien de goddeloze Ioden
Zoo schelms betichten, en zoo schandelijcken dooden:
Wy gangers in zijn spoor, om zynen naem versmaed,
Te strengh van haer vervolght, en tot in 't graf gehaet,
Voor 't iongste Paeschfeest hier noch aen ons heerdsteGa naar voetnoot17 zaten:
Maer door het spoocken van d'Ausonische Soldaten,
Die 't al afliepen, als vast d'een aen d'ander stad
Van haer beklommen de bebloede ne'erlaegh had,
En 't eyslijck moordgeschrey dat herwaerts inde toppen,
Der hooge bergen klonck van Ascalon, van Ioppen,
Van Ptolemaïde, Iotapa, Taricheen,
Aphaca, Garizim, 't plat land der Idumeen,
En and're plecken: wy beducht voor Salems plagen,
Die Davids zoo voorzey, die vele komen zagen,
En druppen onverziens op dit halstarrigh zaed,
Dees muren vloden nae de Goddelijcke raed
Die ons Messias gaf, en bleven zoo verholen
Te Pella. nu de Stad light gants vergaen tot kolen
| |
[pagina 174]
| |
En assche komen wy, een ongewapent volck,
't Verwoest Ierusalem bezien: of noch de kolck,
Of eenigh teecken van ons heerdsté was te vinden,
Of koud gebeente van ons onbegraven vrinden:
Vermids wy hoorden 't heyr op zijn vertrecken stond.
Dit weynige Edel Heer ons arme Pelgrims iondGa naar voetnoot18.
Terentius:
Uw antwoord my vernoeght. gaet henen zonder vragen
Uw dorpels zoeckt, begraeft uw onbegraven magen,
En zoo de Nood u druckt, keert van 't geberghte we'er,
En slaet u metter woon hier veylighlijcken ne'er,
Bezaeyt dit ackerland, plant wijngaerd, bouwter hutten,
En uwen Christus dient wy zullen u beschutten,
En al die 't Ioods geslacht niet godloos hangen aen
Ons zullen wilkom zijn, 't land zal haer open staen.
Rey van Christenen:
Helaes! wat mercken wy hier al veranderingen.
Helaes! Ierusalem, ons schynen alle dingen
Vergaen met uwen val. wat Scyth, wat wreede Parth
Die hier voorby gaet, moet met een medogend hart
Niet aenzien dat geweld vernielt met stael en vuyrwerck,
En geven een gehuyl op 't omgestorte muyrwerck,
Op 't puyn en d'assche, die d'uytheemschen houd bedeest,
En tuyght hoedanigh is haer heerlijckheyd geweest.
O God! wat ziedy niet al aen met alziende oogen.
Wie zal hier over recht uw oordeel vaten mogen.
Gabriël:
Ghy Christen Pelgrims, die hier dutGa naar voetnoot19, en vreest geen leet
Van d'Engel Gabriel die 's Hemels vloer betreed:
Die d'heyl'ge Moedermaeghd boodschapte van te voren
Hoe zy van God was tot een Moeder Gods verkoren:
Ick zal 't ontvouwen, en voor u ontsluyten al
't Geen aen te mercken staet in Isr'els droeven val;
Met aendacht daerop let, en u geensins verwondert
Dat ghy hier ziet vertre'en, verbrand, geblaeckt, geplondert
Den Priesterlijcken stoel korts vol van Majesteyt,
Den Koninghlijcken Throon, de pracht en heerlijckheyd
Des grooten Salomons: dat ghy met stael, met vlammen,
| |
[pagina 175]
| |
En honger ziet verdelght de welgeboren Stammen:
Die alle volck te spyt, en d'Engelen te trots,
Uytbloncken in 't geberght gelijck een glori Gods:
Want daer in is vervult, 't geen voormaels u in Persen
Heeft Daniel voorzeyd met zijn droomkondige herssen.
* *
Dit treurspel dat hier is gespeelt zoo bloedigh langh,
En nu besloten met der Ioden ondergang,
U Gods rechtveerdigheyd en strengheyd uyt gaet drucken,
Die wraecke neemt van 't quaed, en alle booze stucken.
* *
Hoe was al 't helsche Spoock ontketent op die dagh,
Als God zijn liefste Zoon zoo bloedigh sterven zagh:
Die strengh ghebonden, en geslagen, en bespogen,
Geruckt wierd, en gepluckt, gesleept en voortgetogen:
Die naeckt ten toon gestelt eens yeders gaepspel was:
Doen 't al kruyst, kruyst hem riep, en lost ons Barrabas,
Zijn bloed zy op ons breynGa naar voetnoot20: doen hy van schreyen moede
Zijn borst gemarmert en gestreept zagh van de roede:
Doen hy in 't Richthuys droegh het purper tot zijn hoon:
Gesceptert met een riet, gemytert met een kroon
Van scherpe doornen, die het Krijghsvolck om zijn herssen
Gingh vlechten, en verwoed om zijn hoofdslapen perssen,
Dat een slaghregen van roo druppelen al meer
Droop langs zijn voorhoofd, en zijn heyligh aenschijn ne'er:
Aldus mismaeckt, most hy met pynelijcke gangen
'Thout dragen daermen hem gespalckt korts aen zou hangen.
O wreedheyd ongehoord! zoo wierd hy als een guyt
Gedoemt ten galgenbergh, en most ter poorten uyt.
Hem volgde een droeve Rey van Vrouwen, en van Maegden,
Die gaende sloegen voor haer borsten, en beklaeghden
Den heyligen Propheet, die door de gansche stad
Veel krancken oonGa naar voetnoot21 artzny van 't bed geholpen had.
Indien noch 't loos gebroed zijn straf had willen keeren,
Zy wierd hun klaer gespeld zelf van de mond des Heeren,
Die zich omwende, en riep: helaes! bedruckte Rey,
Wat weendy over my, maeckt eer een veldgeschrey,
En uwen val beklaeght: want ziet ick zie genaecken
De fackel die uw stad verbranden zal en blaecken.
* *
| |
[pagina 176]
| |
Zoo sprekende, genaeckteGa naar voetnoot14 hy 't Heydensche Gericht,
'Tvervloeckte Golgotha dat wit van schedels licht.
Hier most hy, naeckt aen 't hout gehecht, te schendigh lyden
Twee Moorders, die hy zagh gekruyst op beyde zyden:
Hier wierp de Krijghs-Knecht om zijn kleederen het loth:
Hier bad hy voor zijn beuls, en wierd van nieuws bespot;
Met galle en eeck gelaeft. hier zagh hy 't handenwringen
Zijns Moeders, en een zweerd haer droeve ziel doordringen:
Hier schreydeGa naar voetnoot14 hy: God waerom verlaet ghy uwen Zoon!
Dat zynen moordschreeuw klonck in 's Hemels hooghsten throon;
VVy zagen hem terstond den lesten doodsnack geven,
En droegen flucx zijn ziel in 't vrolijck eeuwigh leven,
In 't lieflijck Paradijs: van derwaerts zaghze ne'er,
En zagh 't verlaten vleesch doorsteken met een speer:
De Zonne gaen te rugh: de cierlijcke tapyten
Des Tempels scheuren, en van zelf aen stucken rijten:
Het aerdryck zidd'ren, en de dood haer ys'ren staf
Verworpen, als de doon opkeken uyt het graf.
* *
Ziet vry Ierusalem eens met opmercken aen:
Ghy ziet de weereld met haer vesten ondergaen,
En niets geschapen dat in eeuwigheyd zal duren.
Laet alle Steden prat, en stout zijn op haer muren,
VVachttoornen, poorten, en bolwercken Hemelhoogh,
Valbruggen, yzerwerck, en grachten nimmer droogh:
Wat magh het baten, als de ionghste dagh der dagen
Komt steuren 's weerelds Feest met alderhande plagen?
Als God zich rust ten strijd, en datmen 't Christendom
Als in slagh-oorde vind tweespaltigh staen alom,
Rijck tegen Rijck gekant, en dat d'hoofdstoffen stuyten
Nature in haren loop, en gaen haer ampt te buyten?
Wanneer d'onzuyv're locht een snelle pest verweckt,
Het Kerckhof mest, en 't land alsinsGa naar voetnoot22 met dooden deckt?
Wanneer de Zee verlaet haer palen niet om temmen,
Te lande berst, en briescht, en op de baren zwemmen
De menschen doet, en 't vee? wanneer het aerdrijck beeft,
En uyt den afgrond loyt, en een gehuyl opgeeft,
En hooge Klippen scheurt, en overstulpt met Rotzen
| |
[pagina 177]
| |
De Ste'en, die hangende aen 't gebergte elck wilden trotzen?
Wanneer de Hemel derft zijn blinckende gestalt,
Zijn Sterren stroyt, de Maen haer zilv're pruyckGa naar voetnoot23 ontvalt,
De Zon zijn gouden huyveGa naar voetnoot24, en dat met groot vergrammen
Den AEther uytberst, en de weereld steld in vlammen?
Dan zal de Reye der Aertz Eng'len dalen af,
En met bazuyngeklangh verwecken uyt het graf
En dagen voor 't gericht de dooden lange ontslapen,
En zamelen 't gebeent': de baren zullen gapen,
En braecken lyven uyt die schuurden haren grond,
En die verzwolgen zijn van visschen groot van mond.
Het aerdrijck zal zijn doon, de Zee haer lijcken geven,
En Adam al zijn zaed zien voor hem staen, en leven.
De Caesars zullen uyt haer tomben hemelwaert
Een grooter Caesar zien, en vluchten al vervaert
Voor zijn strengh aengezicht: de Vorsten eyslijck huylen:
‘Ach bergen valt op ons! versteeckt ons helsche kuylen!
Ons scepters hebben uyt, ons glori heeft gedaen:
Wat vyerschaer spantmen hier: wie kan voor hem bestaen!’
't Geslacht der Ioden met verwonderingh zal spreken:
‘Dit 's hy wiens zyde met een yzer wierd doorsteken:
Dit is hy die betrad de dorpels van ons huys,
En hingh op Golgotha gedoemt, en storf aen 't Kruys:
Waer bergen wy ons ziele!’ Het dun getal der vromen,
Dat Christus door 't geloove heeft vrolijck aengenomen,
En 's weerelds pracht versmaed, en had om zynen Naem
Noch schat, noch borgerschap, noch staet, noch lof, noch faem,
Maer ramp, en tegenspoed: ia wierd vaeck vander eerden
Verdelght van felle beuls met koorden, vuyr, en zweerden:
Dat Christen hoopken zal, ter rechterhand vooraen
Geplaetst, zijn lichtenGa naar voetnoot25 blyde op zynen Heyland slaen,
En vliegen Hemelwaert nae boven, als 't zal hooren
Die vreughdenrijcke Stem: Komt hier mijn uytverkoren:
En met een Feestgewaed omgord van enckel Zon
Verzellen gaen omhoog den tweeden Salomon:
Die om elck nae verdienst zijn vonnis uyt te meten,
Is op geen Stoel van goud, en elpenbeen gezeten,
Maer inde wolcken bralt, met grooter Majesteyt
| |
[pagina 178]
| |
Als Esaias zagh voorheen Gods heerlijckheyd:
Bralt zegge ick op een Throon, die vande Seraphynen
Gedragen, niet en doet als blixemen en schynen,
En werpen strael op strael. ziet hoe verbaest voor hem
De Goddelooze vli'en dees donderende Stem:
Vervloeckte gaet van my! 't berouw komt hier te spade:
Geen aflaetGa naar voetnoot26 geeftmen hier: hier schenckt God geen genade
Ziet hoe al 't Helsche Spoock met zeldzaem gekrioel
Met zynen peckstock stouwt de Zielen inden Poel.
Ziet hoe Beëlsebub zijn kerckers en zijn holen
Met zwavel propt, en met onlesschelijcke kolen,
En pijnt de naeckten met een endelooze dood:
Terwijl de Christen Rey in Abrams zachte schoot
Gewenschte rust geniet, en inden Paradyze
't Verborgen Manna smaeckt, en nut der Eng'len spyze.
Ghy, Bondgenooten Gods, gaet in door d'enge poort
Nae deze Bruylofts Feest, en blyschap noyt gehoort,
En met uw voorbeeld, en oprechtigheyd wilt nooden
Tot uw gemeenschap steeds het overschot der Ioden:
Dat nae veel zwarighe'en, nae veel geleden smaed
Den Zoon zal kussen, en de Goddelijcke raed
Gehoorzaem zijn, nae dat 't getal vervult zal wezen
Der Heydenen, die God en 's weerelds Heyland vreezen.
Simeon:
Lof zy Iehova die ons wormkens vrund'lijck is,
En toont den rijcken schat van zijn geheymenis:
Die zynen Engel zend uyt 's Hemels hooge kercken,
Om ons t'ontsluyten wat wy hebben aen te mercken
In Iacobs droeven val, en iammerlijcke ellend.
Mijn Christenen, dit in uws herten tafel prent:
Aenmerckt Gods strengheyd aen de geen die hem verachten,
Zijn groote goedigheyd aen al die op hem wachten.
|
|