Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
Auteursrechtvrij
[pagina 95]
| |
Tsa Mackers! 't zeyltjen strijckt, en stieret 'tjacht te lande,
Op dat wij onzen geest gins in die groen Waerande,
Een vorstelijcke plaets, ververschen inde schaeuw:
De Zonne steeckt te zeer, haer hette maeckt ons flaeuw.
De schoot van 't binnen-meyr, is spiegel-glad en effen.
Het windeken dat slaept, geen baren zich verheffen.
Koomt, volght mij op het spoor, en houd dit binnen-pat.
Uan nuchtren morghen-dauw zijn noch de kruyden nat.
Wij naerdren meer en meer, de Lust-plaets loopt ons teghen,
Hoe aerdigh heeft Natuur beschildert dese weghen.
Hier ist daer 't wesen most; hou, Sluyter, open doet!
Hij word mijn stem ghewaer, en loopt ons te gemoet.
Hoff-wachter oorloft doch dees Heeren en Jonck-vrouwen,
Dat zij de cierlijckheyd van dese plaets aenschouwen,
U moeyt vergolden werd. Koomt vrunden treed vrij aen,
Ontschuylt der sonnen brand' in schaduwende blaen.
Dat yeder een van ons zich inbeelde inde zinnen,
Dat wij al Graven zijn, Baroenen en Gravinnen,
Int nutten van haer weelde, en haer wellusticheyd,
Daer menigh d'hemel om zijn wellust heeft ontseyt.
Wat haghen groen van palm zijn hier soo glad geschoren?
Die doolhoofs wijs ghestreckt, gekrunckelt ons verloren
Doen doolen hier en daer, zoo datmen hier int groen
Van d'eel Cretensche maeghtGa naar voetnoot1 wel 'tklouwen had van doen,
Om volghen lancx den draed', om eyndelijck den blinden
Bedriegelijcken wegh, en d'open-poort te vinden.
Wij dolen heen en weer, en worden staegs gestuyt.
Wij zijn schier affgemat. hoe raecken wij hier uyt?
De Doolhoff schijnt met ons zijn spotternij te drijven.
Wat Geest heeft ons vervoert? 't gheselschap moet hier blijven.
Men houdet mij te goede, ick kentGa naar voetnoot2 het is mijn schuld,
Ick, ick sal d'oorsaeck zijn, soo ghy hier blijven sult.
'Tgeselschap, soo mij dunckt, vermoeyt, sou wel ghelusten
Te lesschen haeren dorst en ergens wat te rusten.
Wat raed? hoe moghen wij ontsluypen sulck ghevaer?
Off ergens een weerdinne hier op te speuren waer,
Zoo waer 't ghewonnen spel. doch voor ons lijfs vermoeyen
Ziet aende slincker zijde een schoon prieelken bloeyen:
| |
[pagina 96]
| |
Elek spoeye best hij mach. Tsa vrunden sit hier om!
U aessem wat verhaelt, ghij zijt ons wellekom.
Een aengename rust ververscht den machteloosen,
En 'therte door den reuck van lelien en roosen,
Daer 'troosmarijn tapijt is rondom mee bestickt,
Niet weynich word vermaeckt, verlustight en verquickt.
|