Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
Auteursrechtvrij
[pagina 85]
| |
Die noodigh sijn 't Gemeen, en voorderlijck het Landt,’ (gespeeld en bekroond daarvoor met den tweeden prijs, op het Vlaerdingsch Rederijkersfeest, gehouden tijdens het 12jarig bestand, in 1616) door de Brabantsche Rederijkkamer Uut levender Ionste, gen. 't Wit Lavendel (zie bl. 24), gevestigd te Amsterdam, waar zij wedijverde met de Hollandsche Kamer In liefd' bloeyende (zie bl. 51). Abraham de Coninck (geb. te Belle (?) in Vlaenderen), haar verdienstelijkst lid en dichter van dit Spel, voerde tot devies Blijft volstandich.]
't Landt, of Batavia:
Hoe lief ist mijn om zien, vereende Bondtgenoten!
Dat Vrede, Liefd' en rust mijn grazich landt bezit,
Dat ider d'waerheyt mint, en schiet na 'trechte wit,
So van de minst' gemeent, als d'Overheyt of groten.
'K heb in mijn Vaders vaen de gulde spreuck gelettertGa naar voetnoot1,
Die ider is bekent, onnodich hier verhaelt,
Hoewel Tweedrachtigheyt hier vinnichlijck op smaelt:
Maer neen, 'tmorsGa naar voetnoot2 slangigh hooft wort (hoop ick) noch verplettert.
Laet onrust al een wijl in d'helsche twist verblyen.
De Satan heeft gezaeyt sijn onkruyt onder 'tgraen,
'K hoor so veel hooch en laech, maer 'k trecket my niet aen,
't Landt moet zo véel bedils, opspraeck en lasters lyen.
Ghelijck een grooten Dogh past op geen Honties keffen,
En kreun ick hooge Vrouw mijn aen geen kleyne reen:
De grootsheyt is te preutsGa naar voetnoot3, en d'aengeboren zeen
Vermogen tegen smart. Al even g'lijck men effen
Int murmurerend' Meyr met opgeblasen vlogels
Een dryvende Casteel, of kielichGa naar voetnoot4 Scheepgen siet:
't Zeylt tegen stroom en wint, 'twend óm al 'twoedenGa naar voetnoot5; Niet
min keer ick insg'lijcx óm 't gerucht van vreemde vogels.
't Land is gelijck de Son, wanneer sijn glory schittert,
Verhartse 't safte kley, daer sy 't hard' Was verweeckt;
So gaet het oock met ons, waer 't Landt van vreede spreeckt,
Wert d'eenen Mensch versacht, en d'ander hardt verbittert.
Dan wil 't veelhoofdich dier, duyst-zinnige GemeenteGa naar voetnoot6,
| |
[pagina 86]
| |
Datmen 'tzy dit of dat voor 's Lants welvaren sluyt.
D'ander roep datmen dempGa naar voetnoot7 dit Satans swarte kruyt,
Of datmen 'tlicht verbrand op kettersche gesteenteGa naar voetnoot8.
Help, wat al raserny en moet ick niet verdragen;
D'een wil dat ick mijn zelf d'heel kercken ampt ontslae,
D'ander wil dat ick 't al regeer en boven gae;
Dit hoor ick vant Gemeyn in dees waenwyze dagen.
Daer treed' een wijsgier voort, een g'leerder Man der Mannen,
D'een prijst hem tot de locht, en wondert van sijn leer:
Een ander lastert hem, al even min oft meer
Hy waerdich waer verdoemt, oft uyt het landt gebannen.
Den een neuswyzich twist en redencavelt zinnich
Van d'oorspronck en begin, hoe dat den vyandt 'tzaet
Ghezaeyt heeft onder 'tgraen: Maer 'tsy hoe dattet gaet,
Elck brandt in ijver reen, maer somwijl ist te vinnich.
Een middel dient geraemt en vlijtich overslegen,
Die 'tgemeen nodichst is, en vorderlijcxt voor 't lant.
O waerheyt! komt en geeft mijn raet in dit bestant,
K' ben om u gulde Reen van harten zeer verlegen.
|