Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
AuteursrechtvrijEen Hasselaer.[Uit de Lijkklaght over Pieter Dirxz. Hasselaer, door P. Cz. Hooft. Zie bl. 7. Hasselaer was geb. omtrent 1555; ‘starf den 27 Augusti 1616.’ Zijn Grafschrift door Hooft: Dit graf houdt Hasselaer gheborghen in den schóót. Geen man oyt achte meer de deughd, oft min de doodt. Oorsp. sp.] Soo Rome recht had om te klêen in eenen rouvve
Den Raedt, den Ridder, en de vvelgebooren Vrouvve,
VVanneer men braght, van 't vier naer onderaerdschen kolck,
| |
[pagina 83]
| |
Ghebeent, vvelx vleesch oft bloedt noyt kostlijckGa naar voetnoot1 voor het volck,
Maer zielmild vvas ghevveest: moght Alexander scheeren,
Om zijn HephaestionsGa naar voetnoot2 lijkstaeti te vereeren,
Muyren en toorens hoogh, soo vvel als volck en vee,
Tot datmen geen kanteel en sagh aen slot oft stee:
Soo mooght ghy Amsterdam met recht dan nu vvel scheuren
De stroockenGa naar voetnoot3 van uvv rock, van al uvv klêen de kleuren
En d'hayren vvt uvv hooft: 't vvelck bloodt zy, als van ouvvds,
En schaem sich al 't jaer lang des Caisarlijcken goudsGa naar voetnoot4.
Slecht vry aen allen oordt de borstvveer van uvv schanssen,
Svvart het vergult cieraedt, breeckt de doorluchte transsen
Van al uvv toorens af: voorneemlijck van de geenGa naar voetnoot5
Die Hasslaers vvijck bevvaeckt, vvant hy is overleen.
De nietspaerende noodt heeft hem 't ghesicht gheslooten.
Draeght rouvve, rouvv draeght. Zeyl doet strijcken al uvv vlooten
Op stroom en in de WaelGa naar voetnoot6, met jammerlijck gheschrey:
En dat van desen dagh geen vendel vvt en vvey.
Doodt leydt de Vendregh. die, hoevvel hy viel in handen
(Doen Haerlem 't juck ontfingh) der vvoedighe vyanden,
Het eenigh vaendel braght, tot Spanjens spijt, 'er af,
Soo luttel gaf hy 't op, doen 't al de stadt op gaf.
O heldthaftighe borst! 't en docht u niet beleghenGa naar voetnoot7
Te zijn, soo langh uvv handt mocht bruycken bus en deghen.
Oft schoon de Castiljaen uvv stadt benauvvt en sluyt,
Dat sonder lijfsgevaer geen voghel vlieght daer uyt,
Soo luystert ghy, u siende van uvv Overheden
Ghelijck haer overhooft, ghebôon niet, maer ghebeden,
Naer een vermaening, die op dese vvijse viel:
‘D'onvvaerdste by sich selfs is ons de vvaerdste ziel,
Hartvoghtigh Iongelingh. vvy hebben op de vesten
Uvv klaerblaeckende liefd tot het ghemeene besten,
En strenghe prickel die uvv onvertzaeght ghemoedt
Nae vvaere lof en eer van vroomheyt jaeghen doet,
Bespeurt; sulx dat vvy self daer in, en hier beneven
| |
[pagina 84]
| |
Soldaet en Burghery, gesticht zijn en ghesteven.
VVy hebben, in den storm, den Spanjaerdt, alsoo haest
Hy u creegh in 't ghesight, sien aerselen verbaest:
Als had het blickrend spits van stael, dat ghy quaemt tóógenGa naar voetnoot8,
Soo verre toeghereyckt als 't branden van uvv óóghen.
D'vvtvallen fórs die hebt ghy mede soo verselt,
Dat, voor het Spaensche vet, uvv handen danckt het veldtGa naar voetnoot9,
VVaerin s'om 't reedste vverck, zijn overhoop bedolven.
Soo grabbelt moêghe Leeuvv onder de felle VVolven,
VVen hy, van heuvel steyl, midts in den drommelGa naar voetnoot10 ploft,
Als ghy in 's vyandts troep van alle kanten troft.
Vvv manhaftighen arm heeft yder vvel doen vveten,
Dat u ghestampt staet in 't ghemoedt, end' is vergeten
De deerelijcke doodt van uvven vaeder niet,
Dien ongevvapent zijnde een Spaensch Lancier doorstiet,
Met een quetsuyr die in uvv hart sal eeuvvigh bloeden;
Dat u steeckt in den krop het bitter slaen met roeden,
En smaedt, doods meerderGa naar voetnoot11 aen uvv Oom ghedaen (helaes!)
Omdat hy sey: ('t vvas vvaer) de Prins is over Maes.
Van sulcken yver vvas 't dat Pyrrhus vvierdt gedreven.
Teghen de geene, die sijn vader roofden 't leven,
Met voordeel niet van moedt en braeve vroomheyds eer,
Maer van ghetal en plaets en haymelijck ghevveer.
Soo past het een nae lof en vryheydt 's landts te dorsten,
Die den Ruickhavren rechtgheschapen oorloghsborsten,
En dappren Kiesen in bloedvrundschap nae bestaet:
Een, dien sijn moeder niet slaphartigh af en raedt
Voor aen te trêen by daegh, by duyster vvt te vallen;
Maer aendraeght kruydt, en loodt, en voedsel op de vvallen;
Een die tot eygen moey heeft Kenu onvertzaeghdt,
Heldin die Hopmanshart in Vrouvven bosem draeght...’
|
|