Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
Auteursrechtvrij
[pagina 74]
| |
Geeft Gode lof![‘Aendachtigh Liedt,’ door G.A. Bredero (zie bl. 49), geplaatst in zijn spel van den Stommen Ridder (3 Juli, 1618). 't Werd gezongen op de wijs van Hoofts bekend minnelied: 't Windeken daer het bosch af drilt. Oorsp. sp.] T'Sonnetje steeckt zijn hoofjen op,
En beslaet der Bergen top,
Met zijn lichjes:
Wat gesichjes,
Wat verschietjes verdGa naar voetnoot1 en flauw
Dommelter tusschen 't grau en blauw.
't Vochtige Boomtje blinckt verciert,
't Vrolijck Vinckje tiereliert
Op de tackjes,
Wilt en mackjes,
En weer strackjes op een aer
Hippeltet met zijn weder-paer.
d'Hemelen werden meer begroet
Van de Diertjes kleyn en soet,
Als van Menschen,
Die maer wenschen
Nae het aerts vergancklijck goet,
Datmen hier doch al laten moet.
WesentjesGa naar voetnoot2 wijs en wel geleert
Al eer met reden gestoffeert,
Als de lieden,
Die 't gebieden
Van een werelt noch verdriet:
Sy hebben u vernoegen niet.
't Herdertje met zijn wolligh Vee,
Schrolt op 't volckje vande Stee,
Daer zijn knaapjes
Van zijn schaapjes
In zijn slaapjes’ sacht en stil,
Willigh voldoen haers Heeren wil.
| |
[pagina 75]
| |
Menscheltjes, God geeft elck zijn deel,
Maer elck doet zijn best, om veel
Te vergaren;
Dan 't bewaren,
Voor de jaren’, is een kunst;
Danckt de Goden voor haer gunst.
Geen dingetjes so slecht, so teer,
Of sy geven ons een leer,
Wilt maer mercken,
Op de wercken
Vande Goden wonderbaer,
Niet en vindy sonder haer.
O redelijcke Beesjes dwaes!
't Onvernuftigh Vee, helaes,
Is veel nyver,
En veel styver
In den yver’ tot Gods lof,
Als de Mensch van 't beste stof.
|