Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw

De Princes - Herderin.

[Uit Hoofts Granida. (Zie bl. 16).]

Granida, aan het hof ontvoerd, wacht karen geliefde, den herder Daifilo.

 

Vaert schepters wel, vaert wel, vaert wel verheve thróónen

 

Verheve zoo, dat my van uwe steylheidt yst,

 

Ghy dwingende gewaedt ook, en te zware króónen,

 

Afgoden die met windt uw' ydle dienaers spijst.

 

 

 

Uw ydlen dien'ren ghy duyzenderleye noodt’ breyt,

 

Door uw' beloften loos, die ghy zoo qualijk houdt,

 

Want zy, bezietmen 't wel, verkleenen inde grootheidt,

 

In 't heerschen slooven, en verarmen in het goudt.

 

 

 

Een laeg' en diepe rust my beter magh verquikken,

 

Die my te zamen smelt met een lief ander-ik;

 

Ik laet u, warrigh hof, en kiez' voor zoo veel' strikken,

 

Een al veel strengher, maer och hoe veel zoeter strik?

 

 

 

Bedauwde bloemkens versch, en ghy gebloosde róózen,

 

Die uwen mantel groen nu effen open doet,

[p. 20]

 

Welkoom, en dank dat ghy verquikt mijn' amelóózen

 

En afgepijnden geest, met uwen aezem zoet.

 

 

 

Nu biggelt op het gras, en kruytjens onbetreden,

 

Mijn' laeuwe traentjens, die den dauw zoo wel ghelijkt;

 

Geen' traentjens meer van smart, niet meer van bitterheden,

 

Maer van een teêr gemoedt, dat schier van vreughdt bezwijkt.

 

 

 

O boomen schaduw-mildt, ootmoedelijk laet dalen

 

Uw neygend' hoofdt, als ghy 't eerwaerdigh aenschijn ziet,

 

Ghy ley- en morgenstar met weerlichtende straelen,

 

Indien mijn blyschap slaept, waerom weckt ghy hem niet?

 

 

 

Ghy blijde vogeltjens, die, nu 't begint te daghen,

 

Met uitghelaten zang het stille woudt ontrust,

 

Ghy nachtegael voor heen, vlieght uit de boodtschap dragen,

 

Dat hy zich haest, ik wacht alhier mijn' lieve lust.