Den Cleefschen Pegasus

[fol. A2r]

Tot den Leser.

Siet hoe Horatius, Poëten geeft groot Eer.
Om dat haer penne is, veel menschen tot een Leer.

HORATIUS die seyt seer soet,
Om sy met soete aerdicheen,
Den mensch doen wel end' vrolyck treen.
Den goeden doens' haer lof verstaen,
Den quaeden doens' haer quaet af gaen,
Om dat sy hare pen ontsien,
Soo soecken sy dan 't quaet te vlien.

Daer om Horatius seyt wel,

Poëten leeren met gespel,
Tot groote loff ende profijt,
Van Ziel en Lijff in cleynen tijt.

Al geeft den mensch niemant gehoor,

Soo neemt hy noch haer boecken voor,
Om te door lesen het soet Dicht,
Waer door hy somtijdts wordt verlicht.
End' siet syn quaet tot in den grondt,
Als off hy voor een spiegel stondt.

Waer door hy dan het quaet verlaet,

En stelt sich tot een beter staet,

Dits te verstaen dat menschen syn,
Maer niet die leven als een Swyn,
Of als een Esel langh ge-oort,
Die kan niet weten wat behoort,
Te leven naer de Zalicheyt,
Om wel te zyn in Eeuwicheyt.

[fol. A2v]

 

Al heeft het Dicht goet leeringh in,

 

Sy nemen't nae des Esels sin,

 

Off nae des Swijns genegentheyt,

 

Dat altijdt inde modder leyt,

 

Al is't dat schoone Roosen siet,

 

't Swijn maeckt die al terstont tot niet.

 

Daerom ghy Leser wien ghy zijt,

 

Als ghy dit leest doet wegh den Nijt.

 

Wordt oock geen Midas door den Haet,

 

Op dat u niet als Midas gaet.

 

En daer mijn Pen niet is perfect,

 

Haer fout met u verstandt bedect;

 

Want 't is gheschreven onverwacht,

 

Van een die noyt end' had ghedacht,

 

Rijmen te maecken voor off naer,

 

Dit is de waerheyt jae voor waer.

 

Het Iaer men sesthien hondert schreeff,

 

Ende acht end' veertich als mijn dreeff,

 

Mijn Geest tot Rijmen tegen danck,

 

Waer door myn pen myn Geest doen dwanck.

 

Hier om ick doen in my bevondt,

 

Dat Godt my dese Gaven sondt.

Waer voor ick naer mijn schuldicheyt,
Moet Godt bewijsen danckbaerheyt.

Mijt. Strijt. Lijt. Nijt.
Vryheyt. Blyheyt.

Dit gemaeckt binnen Cleve den 2. Decemb. 1651.