Die Rose van Heinric van Aken

II.

Deze weinige verzen zijn door Leyser zelven bij de eerste aankondiging der Leipzigsche fragmenten medegedeeld in Mones Anzeiger, II. 100.

Hier omme vindewi van Salomone,⁴
Dat hi seide te sinen sone
Een nutte wort in sijn Latijn:⁵
‘O sone,’ seit hi, ‘sone mijn,
Wacht die porte van dinen monde,
Die bode es van diere herten gronde,

4 Rose, II. 193, 17628 (16892)-17637 (16901):

Salemons néis en parole,
Dont ge vous dirai la parole
Tantost, por ce que ge vous ain:
De cele qui te dort ou sain
Garde les portes de ta bouche,
Por foïr péril et reprouche.
Cest sermon devroit préeschier
Quicunques auroit homes chier,
Que tuit de fames se gardassent,
Si que jamès ne s'i fiassent.

5 Spreuken, XXI, 23.

[p. 258]

 

So machtu scuwen talre tijt

 

Scade, lachter, pine, verwijt:

 

Dat daric di beloven wale.’

10

Dit sermoen ende dese tale

 

Soude elc predeken sonder brief

 

Den dullen mannen, die hi adde lief,

 

Dat sie der bi hem mogen wachten

 

Te segne wiven al hare gedachten,

15

Om scame te scuwene ende leet.

 

Nochtan machscien maget wesen leet

 

Sulken wiven, ouden of jongen,

 

Die so rasch sijn van haren tongen,

 

Dat si verclappen al dat si weten

20

Nu meer, dies daric mi vermeten,

 

Ende nemen menegen lijf ende ere.

 

Nu es wel tijt dat ic mi kere

 

Te miere materien van hede eer:

 

Hier af ne seggic u nemmeer.

25

Gheselle, gi ebt, ic wane, gehort

 

In mijn gedichte daer bet vort,

 

Hoe die jalouse drop quaet

 

Sijn wijf versprect ende hoe hise slaet...