Gedichten. Deel 1. Teksten

[965B] Tabor^(aant.)

Weilanden hebben avond. 't Is het uur
dat aan de dauw behoort, al uren lang.
Heilige geesten liggen in het lang
even boven de grond, van zweven puur
en afgerond, vol innerlijke duur.

Een dieptewerking, die ik meeontvang
op het balkon, tegen het groot azuur,
blijft in het panorama aan de gang;
houdt het omhoog, met mij in samenhang
en brengt de aarde op een lager plan;
een blauw laken, waar ik nog vee zien kan,
een torenspits, verdronken bos en schuur.

De sterren staan tussen ons ingezakt.
We vinden bij de hemel onderdak;
verzamelen elkaar van de vier zijden.

Er is een cosmisch, onbegrensd verblijden.
Ik kom weer bij m'n eigen oorsprong aan
en nam u uit het andere vandaan.