Gedichten. Deel 1. Teksten

[965-966] Twee bergen

[965A] Tabor^(aant.)

Weilanden hebben avond. 't Is het uur
dat aan de dauw behoort, al uren lang.
Heilige geesten liggen in het lang
even boven de grond, van zweven puur

en afgerond, vol innerlijke duur;
met elke volgende in samenhang
door een vallei waar ik het vee zien kan,
een torenspits, verdronken bos en schuur.

De sterren staan tussen ons ingezakt.
We vinden bij de hemel onderdak;
verzamelen elkaar van alle zijden.

Er is een cosmisch, onbegrensd verblijden.
Ik kom weer bij m'n eigen oorsprong aan
en nam u uit het andere vandaan.