Gedichten. Deel 1. Teksten

[909] Tuinbeeld^(aant.)

Mijn leven tussen deze misten in -
bosrand en weide die hetzelfde blijven,
de zon, de maan, eendere dode schijven
achter mij om, bijna met tegenzin,

het licht verschoten en de ruit van tin -
mijn leven moet voor dit decor verstijven.
Vanbuiten gaat de hand zelfstandig schrijven
dat ik een stenen beeld aan 't worden ben.

Wanneer het aan de oppervlakte komt
houden mijn vingers op en staan gekromd
over het woord uitlopend op een streep.

Een tuinbeeld in een tijdperk naderhand
hurkt ongezien en urenlang in 't zand
en heeft genoeg aan deze lettergreep.