Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 362]

[765] Dief^(aant.)

De kamer kraakt met kreten in het hout.
Langzame voeten schuiven langs de stoelen
en mijn gedicht verandert van bedoelen,
dat stond te rijmen op het woord vertrouwd.

Zijn vorige intenties worden oud,
want ik hoor handen op de tafel voelen.
Voor alle beelden, die tesamenspoelen,
verrijst dit eene, hard en heet en koud:

een dief in 't donker. - Ik beweeg mij niet.
Ik moet het aan de dichtkunst overlaten,
wat er het volgend oogenblik geschiedt;

een dief alleen zal niemand kunnen baten;
gevangen in het vers kan hij geen kwaad en
is hij de schrik der schoonheid die verschiet.