Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 224]

[476] (Ik laat de avond sterven)^(aant.)

Ik laat de avond sterven
tot ook de kamer dood is.
Uw beeld, dat levensgroot is,
vindt zijn verloren verve.
Een angst, die in mij groot is,
omdat de ander snood is,
gaat liggen als een vijver.
Als hij mij aan komt randen
zal ik onder zijn handen
alleen nog overblijven
als dit onwederstrevend
water, waarin niets staat,
dan voor mijn oogen uw gelaat.