Gedichten. Deel 1. Teksten

[92] Sneeuw^(aant.)

De straten zwierven met het sneeuwen mede,
de huizen dansten een doodstille maat.
De steenen kwamen een voor een mijn schreden
droomend bewegen, maar het was te laat

om naar een doel te gaan, de eeuwigheden
lagen geopend en een oud verraad
doorbrak de smaad der aarde tot het hart,
dat zich dien stond herkende en sneeuwwit weende.