Gedichten. Deel 1. Teksten

[81] De witte tocht^(aant.)

Er zijn stille strijden in mij ontstaan
sinds het zoo doodstil sneeuwde.
Ik zou naar alle menschen willen gaan
en zeggen: ik was niet, zooals gij meende.

Ze zijn misschien niet om mij begaan,
ze hebben hun eigen bezigheden.
De donkerheden minderen, witter gaan
de boomen worden rondom mij henen.

Er blijft een mensch in eenzaamheid gaan.
En wensch en weenen vergaan, zijn schreden
vergaan in de sneeuw, aan het eind van de nacht
wacht het witte kind, in lachen en weenen.