Arenlezer achter de maaiers

[p. 135]

De Oosterse akker

Een zaaier ging uit om te zaaien...

MATTH. 13:3

Een akker gelijk wij die in het Oude of Nieuwe Testament beschreven vinden, verschilt geheel van onze Hollandse akker. Hoe netjes een Hollandse akker is, ziet men eerst ten volle wanneer men in een vliegtuig over Nederland vliegt en het landschap onder zich voorbij ziet trekken als een gloednieuwe legplaat, samengesteld uit niets dan volmaakte vierkantjes en driehoekjes. Een Oosterse akker daarentegen is een voor ons gevoel nogal rommelig stuk grond. Het land ligt bezaaid met stenen en rotsblokken, de distels en het onkruid tieren er welig en het voetpad loopt er dikwijls dwars doorheen. Wanneer de boer dan ook de hand aan de ploeg slaat, dient hij aandachtig voor zich te kijken en de stenen en rotsblokken te omzeilen. Want doet hij dit niet dan breekt hij de ploegschaar. Vandaar dan ook, dat Jezus tot degenen, die Hem wel volgen willen, maar eerst nog een uitvlucht zoeken om een werelds belang af te handelen, zegt: ‘Iemand, die de hand aan de ploeg heeft en dan nog omkijkt, is niet geschikt voor het Koninkrijk Gods’. De vergelijking slaat typisch op een Oosterse ploeger. De Nederlandse boer zou bij het omkijken hoogstens zijn voor iets te scheef trekken, maar de Oosterse boer loopt het risico er zijn ganse ploeg bij in te schieten. De Oosterse boer heeft onder het ploegen een instrument in de hand, dat de Westerse landman niet kent. Het is een stok met ijzeren punt, een prikkel. Wanneer het span ossen voor de ploeg vermoeid raakt, port de boer hen aan met de punt van de prikkel. Om zich hiertegen te verzetten slaan de dieren in het begin met de poten naar achteren, hetgeen de boer afleert door de prikkel achter de poten te houden, zodat zij met de achterkant van de poot in de ijzeren punt slaan.

[p. 136]

Jezus, gebruikt dit landelijk beeld, wanneer Hij de grote vervolger Saulus dwingt, de grote apostel Paulus te worden. Saulus is op weg naar Damascus om er de discipelen van Jezus uit te roeien, maar plotseling treft hem een licht en stort hij van zijn paard ter aarde. En een stem uit de hemel roept hem toe: ‘Ik ben Jezus, die gij vervolgt; het valt u hard, tegen de prikkel terug te slaan’. Jezus vergelijkt Paulus hier met de weerspannige os, die met de pezen van zijn achterpoten in de prikkels van de landman slaat. Is de akker eenmaal op zijn Oosters geploegd, dat is zonder al te veel zorg, dan verandert de ploeger in de zaaier. Stenen en rotsblokken liggen nog kwistig gezaaid over het akkerveld, de distels hebben alweer haar wortels vast in de aarde geslagen en het pad, dat de akker doorkruist en mee omgeploegd is, is alweer vastgetreden door de voorbijgangers. De akkergrond is zeer ongelijk. Op sommige plaatsen ligt er slechts een dun laagje aarde over de rotsbodem. Daar verschijnt de landman uit de bekende parabel, die aanvangt met de woorden: ‘Een zaaier ging uit om te zaaien’. Men behoeft de parabel slechts verder te lezen om te zien hoe nauwkeurig Jezus hier het opnemen van het woord Gods vergelijkt met de verschillende wijzen, waarop het uitgestrooide zaad in een Oosterse akker terecht komt. ‘En bij het zaaien viel een deel van het zaad op de weg en de vogels kwamen en aten het op.’ Wij moeten hier waarschijnlijk denken aan het weggetje, dat door de akker loopt. ‘En een ander deel viel op de steenachtige bodem, waar het niet veel aarde vond. En het schoot terstond op, omdat het niet diep in de bodem kon dringen. Maar toen de zon daarna opging werd het verzengd en het verdorde omdat het geen wortel had. En nog een ander gedeelte viel onder de distels. En de distels schoten op en verstikten het. Er viel echter ook een deel in goede aarde en droeg vrucht, het ene honderdvoud, het andere zestigvoud, het andere dertigvoud.’ Het is dit laatste deel, wat in goede aarde valt, dat de akker uiteindelijk herschept

[p. 137]

in een gouden korenveld. Maar de korenakker wordt in het Oosten niet als bij ons goud en blond in de oogsttijd. In het Oosten zijn de rijpe aren bijna wit. Het is daarom dan ook, dat Jezus tot zijn leerlingen zegt: ‘De velden staan wit van de oogst’. In de oogsttijd is het pad, dat door de akker loopt, een smalle doorgang geworden waar men net achter elkaar kan lopen, terwijl de zware, witte aren zich van weerskanten over het pad buigen. Langs dit pad loopt Jezus met zijn discipelen, af en toe een overhangende aar plukkend en de korrels etend, zoals eenieder dit nog doet in het Oosten. Zelfs daar in de stille natuur weten de schriftgeleerden Hem te vinden met de onzinnige vraag: ‘Waarom doet Gij iets, wat niet geoorloofd is op de Sabbat?’