Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 14

[Philippus Oesel]

OESEL (Philippus) neef van den vorige, zoon van Michel Oesel en Esther van Huysteen, werd 7 October 1671 te Dantzig geboren, verloor vroeg zijne ouders, en werd door zijne voogden en zijne schoonmoeder opgevoed. Na de lagere scholen te zijn geboorteplaats doorloopen te hebben, legde hij zich te Bremen op de wijsbegeerte, godgeleerdheid en Hebreeuwsche taal toe. Van daar ging hij naar Groningen, Franeker en Leyden, waar hij groote vorderingen maakte in de godgelerdheid en Bijbelsche critiek. Vooral legde hij zich op de Oostersche talen toe, zoodat zijne tijdgenooten hem op een rij met Buxtorf en Coccejus stelden. In 1697 bezocht hij Engeland, maakte daar kennis met beroemde mannen en onderzocht de zeldzame handschriften die zich in de bibliotheek te Londen, Oxford en Cambridge bevonden. Vervolgens reisde hij door Frankrijk en Duitschland, bezocht zijne bloedverwanten te Dantzig, en keerde vervolgens naar Holland terug (1706), waar hij zich op de geneeskunde toelegde. In 1709 werd hij te Franeker doctor in de geneeskunde, na het verdedigen eener Dissertatio inaaguralis de lepra cutis Hebraeorum. Franeq. 1709 4. Te Leyden wedergekeerd, werd hij er in 1711 predikant bij de Hoogduitsche gemeente tot 1717 toen hij te Frankfort aan den Oder, waar men hem reeds in 1706 tot predikant begeerd had, tot hoogleeraar in de Godgeleerdheid en tevens tot predikant werd beroepen. Omtrent twee jaren later huwde hij Anna Christina Ring, doch die vereeni-

[p. 61]

ging duurde niet lang. Hij stierf 12 April 1724, zonder kinderen na te laten. Dietr. Sigfr. Claessen hield eene lijkrede op hem, en Nicolaas Westermannus schreef een Elogium Philippi Ouselii Theologi Francofurtani propter Oderam, geplaatst in de Bibl. Bremensis cl. VII p. 877 seqq.

Hij schreef, behalve de genoemde Dissentatie, ook in Schillingii Comment. de leprâ L.B. 1778 8: p. 4-68.

De Accentuatione Hebraeorum metrica tractatus. Lugd. Bal. 1714.

De Accentuatione Hebraeorum prosaica. Lugd. Bat. 1715. 4.

Welligt in het eerstgemelde werk hetzelfde met Introductio in accentuationem Hebraeorum metricam L.B. 1714 4^o. door Chaufepié vermeld, in welks voorrede hij beweerde dat de punten en accenten zoo oud als de H.S. zijn, een gevoelen ook door Buxtorf en Coccejus omhelsd, maar door Cappellus verworpen.

De auctore Decalogi, diss. duae, Francof. ad V. 1717, 1718 4^o.

De decalogo soli Israëli dato diss. tres. Francof. 1719.

De naturâ decalogi diss. duae. Ibid. 1723 4.

De nominibus decalogi Francof. 1717 8.

De denario regni coelorum s. Parabola Matth. XX. 1-16. diss. duae; Francof. 1720, 1723.

Encomium taciturnitatis; Vituperium loquacitatis, in ms. in het Britsch Museum. p. 893, 499. In Bibl. Brem. t.a.p. vindt men een Lat. brief van Fr. Burmannus en Hadrianus Relandus aan Oeselius en in Tom i. Thesauri epistolici Lacrosiani een brief van hem aan Lacroze.

Zie, behalve de Orat. Funeb. van Claessen en het Elogium van Westermannus, Bibl. Germ. Tom. XII Art. IX, p. 138, 140. Chaufepié, Dict. Hist. et crit. i.v.; Haag, la France Prot. i.v.; Biogr. Univ. i.v. Biogr. Hist. i.v. Nouv. Biogr. Univ. i.v.; Prideaux Hist. des Juifs. T. II. p. 164-194. Journal des Scav. Fevr, 1715, p. 215; Jöcher, Adelung, Rotermund, Hinsching, Hist, Lit. Handb. beruhmter ü denkwürd. Personen. T, VI. L. 220.